Դանթեական առասպել
«Դանթեական առասպել», Եղիշե Չարենցի պոեմներից։ Գրվել է 1915-1916 թվականներին։
Քաղվածքներ
խմբագրել- Ինչո՞ւ է երազն այս աշխարհավեր
- Կախվել մեր գլխին այսպես կուրորեն։
- Ինչո՞ւ են փռում այսքան ցավ, ավեր,
- Հողմերը այս չար ե՞րբ պիտի լռեն։
- Եվ ո՞վ է լարում այսպիսի դավեր —
- Կյանքը դարձնում նզովյա՛լ գեհեն1։
- Եվ մի՞թե մարդիկ այստեղ չե՞ն նայել
- Երբեք հեռուներն այս լա՜վ աշխարհի,
- Ուր արևը բյո՜ւր հրաշք է վառել,
- Որ մարդու հոգին խանդավառ, բարի՝
- Գգվի հիացքով երջանկավայել —
- Ամե՛ն մի խոտի, ամե՛ն մի քարի։
- Խե՛նթ երգում էին, որ Աստղիկը կա՛,
- Ապրում է այնտեղ — ջրերի խորքում.
- Թո՛ղ բուքը ոռնա՜ աշխարհի վրա —
- Իրե՜ն ինչ՝ նա կա՛— անմահ, անհերքում,—
- Եվ մի՛շտ գեղեցիկ ու կույս կմնա
- Իր աստվածային, անբուն եզերքում։
- Մենք գրկում էինք ու չանկռում իրար,
- Սվինի զարկով գլորում գետին։
- Վագրերի նման խորամանկ ու չար,
- Ապրելու հսկա ծարավով հետին՝
- Խոշտանգում էինք — ապրելո՛ւ համար,—
- Եվ կռվում էինք, և կռվում էինք։
- Եվ չէինք հիշում այլևս ոչինչ,
- Եվ չգիտեինք ի՞նչ էինք անում։
- Եվ շատերն էին ընկնում մեզանից
- Եվ ոտքերի տակ մեր անշնչանում։
- Չէ՛ինք տարբերվում վայրի գազանից
- Ահի ու արյան այդ խառնարանում։—
- …Ու պե՜տք է քայլե՜լ ու քայլե՜լ համառ՝
- Ապրելու հսկա տենչը բեռ արած,—
- Քայլել անիմաստ մի կյանքի համար,
- Մարել — ու վառել աստղերը մարած,
- Որ — տիեզերքի զառանցանքը մառ
- Չցնդի՜ երբեք ու մնա— երազ…
