«Կնուտ Համսուն»–ի խմբագրումների տարբերություն

*Մեծ մարդիկ են [[աշխարհ]]իաշխարհի բեռը շալակած տանում:

*Ի՞նչ օգուտ ամբոխին ոտքի հանելուց, երբ քեզ այնուամենայնիվ խաչ պիտի բարձրացնեն: Կարելի է ամբոխն այնքան ստվարաթիվ դարձնել, որ կարողանա իր սուր ճանկերով մի պատառ [[իշխանություն]] փախցնել, կարելի է նրա ձեռքը անասուն մաշկելու դանակ տալ ու պատվիրել խոցել ու խոշխոշել, և կարելի է նրան էշերի երամակի պես առաջ քշել ու քվերակության միջոցով [[հաղթանակ]] տոնել, սակայն հաղթություն տանել, հիմնավորապես հոգևոր հաղթության հասնել, աշխարհը[[աշխարհ]]ը մազաչափ անգամ առաջ տանել, ո՛չ, չի՛ կարող ամբոխն այդ բանն անել չի՛ կարող:

*Մեծ մարդիկ զրույցի[[զրույց]]ի համար սքանչելի թեմա են, սակայն իշխանավորները, իշխանավոր մարդիկ, պարոնները, աշխարհի շալակը ելածները պիտի լարեն իրենց [[հիշողություն]]ը և գիտենան, թե մենք ում ենք անվանում մեծ մարդ: Ուրեմն՝ մեծ մարդիկ ամբոխի թիկունքին կանգնած մխիթարանք են, որոնց փառաբանում են փաստաբանը, ուսուցչուհին, լրագրողն ու կայսրը:

*Կան իրեր, որոնց մարդ մի տեսակ [[սեր|սիրում]] է ու չի կարողանում բաժանվել, իրեր, որոնց ներկայությանը վարժվում ես կյանքիդ ընթացքում և որոնք ժառանգություն ես ստացել ծնողներիցդ կամ էլ նրանց նախնիներից:

*Խոսքն[[Խոսք]]ն էլ պետք է մի քիչ չափ ու սահման ունենա, անգամ տղամարդկանց շրջապատում:

*Ժլատ և ագահ մարդիկ իսկապես զոհողություն են անում, երբ որևէ բան են տալիս, այդպիսի մարդիկ ավելի են արժանի հարգանքի[[հարգանք]]ի, քան այնպիսի մարդիկ, ովքեր մի կրոն են շպրտում հանուն իրենց բավականության:

*Գլխավորն այն չէ, թե մարդ ինչի է հավատում[[հավատ]]ում, այլ՝ ինչպես է հավատում...

*Նա, ով ցանկանում է ապստամբել, [[իրավունք]] չունի դառնալ գրական ցուցադրանքի մի չնչին առարկա, այլ կենսունակ, գործունյա մի մարդ կյանքի հորձանուտում: