«Հուդա Իսկարիովտացի (պատմվածք)»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Նոր էջ ««'''Հուդա Իսկարիովտացի'''», ռուս էքսպրեսիոնիստ գրող Լեոնիդ Անդրեևի պատմվածքը, որն առաջին անգամ հ...»: |
չ Colon֊ը (:, U+003A) փոխարինում եմ հայերեն վերջակետով (։, U+0589) |
||
Տող 1.
«'''Հուդա Իսկարիովտացի'''», ռուս էքսպրեսիոնիստ գրող [[Լեոնիդ Անդրեև]]ի պատմվածքը, որն առաջին անգամ հրատարակվել է «Հուդա Իսկարիովտացին և ուրիշներ» խորագրի
== Քաղվածքներ ==
* Հուդայի պատմածներից դուրս էր գալիս, թե իբր ինքը գիտի բոլոր [[մարդ]]կանց, և իր իմացած ամեն ոք կյանքում ինչ֊որ վատ արարք, անգամ հանցանք է գործել։ Իսկ ահա, ըստ նրա, լավ մարդիկ են կոչվում նրանք, որոնք իրենց գործերն ու [[Միտք|մտքերը]] թաքցնել գիտեն. բայց եթե նման մեկին գրկես, գուրգուրես ու մի լավ հարցուփորձ անես, նրանից, ինչպես թարախը ծակված վերքից, ամեն տեսակ խաբեություն, կեղտ ու սուտ կհոսի։
* Մինչև վերջ չլսելով՝ Հուդան կտրուկ շրջվեց ու նրբանցքով սլացավ ներքև՝ հեռացող ամբոխի
* Համբերատար մարդը լավ է հզորից, իր բարկությունը զսպողը՝ մեծազոր քաղաք գրավողից։
* Բայց ժամանակին ի՞նչ է
* Այդ պահին, դուռն ուժգին շրխկացնելով, ներս մտավ Հուդա Իսկարիովտացին։ Բոլորը զարհուրած ոտքի ցատկեցին և սկզբում նույնիսկ գլխի չընկան, թե եկողն ով է, իսկ երբ նկատեցին ատելի դեմքն ու շեկ խուլավոր գլուխը, աղմկեցին։ Իսկ Պետրոսը, ձեռքերը բարձրացնելով, գոչեց.
:-Հեռացի՛ր։ Մատնի՛չ։ Հեռացի՛ր, թե չէ կսպանեմ։ Բայց ուշադիր նայելով Մատնիչի դեմքին ու աչքերին՝ կարկամեցին՝ վախեցած փսփսալով.
Տող 17.
:-Դո՞ւ ես, Թովմաս։ Էդպե՜ս, էդպե՜ս,-գլուխը թեքեց կարիովտացի Հուդան և հանկարծ ցասումով վրա տվեց,-սիրող մարդն իր անելիքը ուրիշից չի հարցնում։ Նա անում է ձեռքի եկածը. լաց է լինում, կծոտում է, խեղդում է թշնամուն ու նրա ողերն է ջարդում։ Երբ սիրո՛ւմ է։ Երբ որդիդ խեղդվում է, մի՞թե ջուրը նետվելու և որդուդ հետ խեղդվելու փոխարեն գնում ես քաղաք ու անցորդներին հարցնում՝ Որդիս խեղդվում է, ի՞նչ անեմ։
* Պետրոսը Հուդայի բուռն ճառին խոժոռ պատասխանեց.
:-Ես սուրը մերկացրի, բայց նա ինքն ասաց՝ հարկավոր
:-Հարկավոր չէ՞: Եվ դու ենթարկվեցի՞ր,-ծիծաղեց Իսկարիովտացին:-Պետրոս, Պետրոս, մի՞թե նրան կարելի է
:-Նրա խոսքը չպահողը գեհենի կրակի բաժին
:-Բա էլ ինչո՞ւ
:-Լռի՛ր,-ճչաց Հովհաննեսը՝ ոտքի կանգնելով,-նա ի՛նքն էր կամենում այդ
:-Մի՞թե զոհը կարող է սքանչելի լինել, ի՞նչ ես խոսում, սիրելի՛
== Աղբյուրներ ==
|