«Ստեփան Զորյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

* Լեզուն իրոք մի գանձ էր, որին չի կարող փոխարինել աշխարհի ոչ մի հարստություն։ Նա է ուրախության պահին բացում մեր սիրտը, իսկ տրտմության ժամին նա է սփոփում մեզ... ուստի իր մայրենի լեզուն վատ իմացողը կես մարդ է, չիմացողը՝ թշվառ, ծառից ընկած մի տերև, որ տարվում է ամեն մի պատահական քամուց<ref name="Գնահատ111">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 111:111։</ref>։

::''Լեզուն իրապէս գանձ մըն է, զոր կարող չէ փոխարինել աշխարհի ոչ մէկ հարստութեան հետ:հետ։ Ան է որ ուրախութեան պահուն կը բանայ մեր սիրտը, իսկ տրտմութեան պահերուն ան է որ կը սփոփէ մեզ:մեզ։ Ուստի իր մայրենի լեզուն գէշ գիտցողը կէս մարդ է, չգիտցողը՝ թշուար, ծառէն ինկած տերև մը, որ կը տատանուի պատահական ամէն մէկ քամիէն''<ref>{{cite book |title=Ներբող Մայրենիին|editor=Լեւոն Լաճիկեան եւ Սուրեն Շէրիք|publisher=Հեղինակային հրատարակութիւն|ISBN=978-99930-4-9203-3|year=2007}}</ref>:։

:Հետո ես ուզում եմ պարզել՝ ուր եմ գնում:գնում։ Մինչև որոշ չլինի վերջին կայարանը, թեկուզ աղոտ կերպով, ես դժվարանում եմ գրել<ref name="Գնահատ110">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 110:</ref>:։

:Այդպես անենք և մենք... սիրենք, կատարելագործենք և հարստացնենք մեր մայրենի գանձը՝ մեր լեզուն<ref name="Գնահատ111" />:։

* Դուք մեր ապագա վիպասաններից մեկն եք լինելու<ref name="Գնահատ109">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 109:109։</ref>։

:Հիանալի լեզու ունի՝ ճշգրիտ գրել. ահա հենց սա է վարպետությունը<ref name="Գնահատ109" />:։