«Ֆրիդրիխ Նիցշե»–ի խմբագրումների տարբերություն

*Թե ինչպես և ինչ ես մեծարում՝ դրանով շուրջդ միշտ դիստանցիա ես '''քաշում'''։քաշում։

*Ես ինձ թալանել կողոպտել թույլ տալու հակում ունեմ։ Բայց հենց որ նկատել եմ, որ ամեն ինչ գնացել է ինձ '''խաբելուն''', ես իսկույն ընկել եմ '''եսասիրության''' մեջ։

*Իմ աչքը տեսնում է ուրիշ մարդկանց իդեալները, և այդ տեսարանը ինձ հաճախ հիացմունք է պատճառում, իսկ դուք, կարճատեսներ, մտածում եք, թե այդ - '''իմ''' իդեալներն են։

*Ես միայն հիմա եմ մենակ, ես տենչում էի մարդկանց, ես փնտրում էի մարդկանց - ես միշտ միայն '''ինքս ինձ''' գտա - և այլևս չե՜մ տենչում ինձ։

*'''Ճգնակեցության Նպատակը։'''- Հարկավոր է '''քո''' ծարավով երկար սպասել և նրան թույլ տալ լրիվ հասունանալ. այլապես երբեք չես հայտնաբերի '''քո''' աղբյուրը, որը երբեք չի կարող մեկ ուրիշի աղբյուրը լինել։

*Ես ուզում էի լինել '''տհաճ ճշմարտությունների''' փիլիսոփան,- վեց տարի շարունակ։

*Կար ժամանակ, երբ ես համակված էի '''ինքս իմ հանդեպ նողկանքով'''. 1876 թ.-ի ամռանը։ Մոլորության վտանգ, անմաքուր գիտական [[խիղճ]] մետաֆիզիկայի խառնուրդի կապակցությամբ, ինչ-որ ուռճացրած բանի զգացում, «դատավորության» ծիծաղաշարժ հավակնության։- Եվ այսպես, խելք հավաքել ու '''փորձել''' ապրել մեծագույն սթափությամբ, առանց մետաֆիզիկական նախադրյալների։ Ինձ օգնության հասավ «ազատ մի՜տքը» - սառույցով թրջոցներ։

Իմ նողկանքը մարդու հանդեպ չափազանց մեծացավ։ Նույն կերպ՝ հակադարձ նողկանքը իմ իդեալիզմի բարոյական ամբարտավանության հանդեպ։ Ես մոտեցա ողջ արհամարհելիին, ես իմ մեջ փնտրում էի հենց այն, ինչը արժանի է արհամարհանքի, ես ուզում էի չափավորել իմ խանդավառությունը։ Ես հանդես եկա մարդկության բոլոր '''մեղադրողների դեմ'''- ես նրանց և '''ինձ''' զրկեցի '''վերամբարձության''' իրավունքից։

Քննադատական պոռթկումը '''կյանք''' էր փնտրում:-

Հերոսականությունը այդուհետև հանգում էր ամենափոքրով '''բավարարվելուն''', անապատով։

Հերոսականությունը դարձավ՝ ինքդ հենց քո մեջ ինաելեկտուալ պոռթկումը նվազեցնելու, այն իբրև գրգիռ պատկերացնելը: Ես տանում էի գրգիռը, որպեսզի '''այնուհետև''' ասեի, ինձ այլևս օգուտ '''չկա՜''' գրգիռից։

Կյանքը բարոյականության ուղեկցությամբ անտանելի է ([[w:Րիխարդ Վագներ|'''Վագների''']] ճնշումը այդպիսին էր դարձել արդեն դրանից առաջ)։

*Հերոսականություն - սա է նպատակին ձգտող մարդու տրամադրվածությունը, նպատակ, որի դիմաց նա այլևս բնավ խնդրո առարկա չէ։ Հերոսականությունը բացարձակ ինքնակործանման '''բարի կամքն''' է։

*Ով ձգտում է մեծության՝ նա հիմքեր ունի իր կատարելությունը և բավարարումը ունենալ քանակի մեջ։ '''Որակի մարդիկ ձգտում են քչին։'''

*Թեժ պայքարի մեջ կարելի է կյանքը զոհաբերել, բայց հաղթողին կրծում է իր կյանքը '''իրենից դեն նետելու''' գայթակղությունը։ Ամեն հաղթանակի հատուկ է կյանքի հանդեպ արհամարհանքը։

*Ամենայն հիացում իր մեջ վախի և ինքն իրենից փախուստի պես մի բան է պարունակում,- երբեմն անգամ ինքնա-'''մերժում''', ինքնա-'''ժխտում''':

*Ապրած և ապրող բոլոր եվրոպացիներից՝ Պլատոն, [[Վոլտեր]], Գյոթե,- ես տիրապետում եմ '''ամենալայն ընդգրկման''' հոգուն։ Դա կախված է հանգամանքներից, որոնք ոչ այնքան ինձ հետ կապ ունեն, որքան «իրերի էության», ես կարող էի դառնալ Եվրոպայի '''Բուդդան'''. ինչը, իհարկե, հնդկականի հակոտնյան կլիներ։

*Այժմ իմ մեջ Եվրոպայում ողջ բարոյական դատողության և [[աշխատանք]]ի '''սայրն''' է։

*Որքան ավելի ազատ և ուժեղ է անհատը՝ այնքան '''խստապահանջ''' է դառնում նրա [[սեր]]ը, ի վերջո նա տենչում է գերմարդ դառնալ, քանզի ողջ մնացյալը չի '''հագեցնում''' նրա [[սեր]]ը։

*Կյանքը հանուն ճանաչողության, ինչ խոսք, խելահեղ բան է. և, համենայն դեպս, այն զվարթամտության նշան է։ Այդ կամքի մարդը նույնքան զվարճալի է երևում, որքան փիղը, որ ջանում է '''կանգնել''' գլխի վրա։

*Սոսկ ճաշակի պակասով կարելի է բացատրել, երբ ճանաչողության մարդը դեռևս զուգվում է «բարոյական մարդու», եթե նրա մեջ մի '''ակնհայտ''' բան կա, ապա՝ որ նա բարոյականության «կարիք չունի»։

*Զույգ սեռերի փոխադարձ հարաբերությանը նման ինչ-որ բան կա նաև առանձին մարդու մեջ, այն է՝ կամքի և մտքի հարաբերությունը (կամ, ինչպես ասում են, սրտի և գլխի) - դրանք տղամարդն ու կինն են. նրանց միջև բանը միշտ [[սեր]]ն է, բեղմնավորումը, հղիությունը։ Եվ լա՛վ հիշեք, '''սիրտը''' այստեղ տղամարդն է, իսկ '''գլուխը'''՝գլուխը՝ կինը։

*Ով ի վիճակի է ուժեղ զգալ մտածողի աչքը՝ նա ըստ այդմ այնպիսի սոսկալի տպավորություն է ունենում, որը թողնում են այն կենդանիները, որոնց աչքերը դանդաղ, ասես ցողունի վրա, '''չռվում''' են գլխից և նայում են չորսբոլորը։

*Երբ բեղմնավորվում են թերահավատությանն ու թախիծը՝ ծնվում է '''միստիկան'''։միստիկան։

*Ով '''զգում''' է կամքի ան[[ազատություն]]ը՝ հոգեկան հիվանդ է. ով '''ժխտում''' է այն՝ հիմար է։

*Անհրաժեշտության կատարյալ իմացությունը կվերացներ ամենայն «պետք է»,- բայց նաև կընկալեր «պետք է»-ի անհրաժեշտությունը, իբրև '''չիմացության''' արդյունք։

*'''Բոլոր հարության առածների հավատը'''։հավատը։- Ով մի անգամ վաղ մեռել է, երկար ժամանակ երկրորդ անգամ չի մեռնում։

*'''Կյանք մահվանից հետո''': Ով հիմքեր ունի հավատալու իր «մահվանից հետո կյանքին», պետք է սովորի իր մահը կյանքի ընթացքում կրել։

*Ինչը սիրուց է արվում՝ '''ոչ''' թե բարոյական է, այլ [[կրոն]]ական։

*Որևէ էակի '''գոյության պայմանները''', որքանով որ դրանք մի '''«պիտի»''' են ներկայացնում, նրա '''բարոյականությունն''' են։

*Ամենայն բարոյականության մեջ բանը '''կյանքի բարձրագույն վիճակները բացելը''' կամ '''փնտրելն''' է, որտեղ ցայժմ բաժանված կարողությունները կարողանան '''միանալ'''։միանալ։

*Իմ մտքում ուրիշ ոչինչ չկա, բացի անձնական բարոյականությունից, և ինձ համար դրա իրավունքը ստեղծելն է, որ կազմում է բարոյականության մասին իմ բոլոր պատմական հարցերի իմաստը։ Այդ սոսկալի դժվար բան է՝ քեզ համար նման '''իրավունք''' ստեղծել։

*Ախ, դուք ինչ հարմար եք տեղավորվել։ Ձերը [[օրենք]]ն ու չար աչքն է նրա վրա, ով թեկուզ միայն '''մտքերում''' օրենքի դեմ է շրջված։ Բայց չէ՞ որ մենք ազատ ենք - դուք ի՜նչ գիտեք ինքդ քո հանդեպ պատասխանատվության տառապանքի մասին։

*Իդեալ կերտել՝ նշանակում է. քո սատանային '''վերաձնել քո''' Աստծուն։ Իսկ '''դրա համար''' նախ հարկավոր է քո սատանային ստեղծել։

*Երբ ինքնասիրությունը մի օր կդառնա ավելի մեծ, խելոք, նուրբ, հնարամիտ՝ միայն այդ ժամանակ աշխարհը ավելի ինքնուրաց '''կերևա'''։կերևա։

*Խոսում են գրգիռների պատճառների մասին և նկատի են ունենում դրանց '''առիթները'''։առիթները։

*Սենք տարբեր մարդկանց մոտ գտնում ենք կրքերի '''միևնույն քանակությունը''', բայց տարբեր անվանումներով, գնահատումներով և դրանով իսկ տարբեր '''ուղղորդումներով'''։ուղղորդումներով։ '''Բարին''' և '''չարը''' միմյանցից տարբերվում են կրքերի տարբեր աստիճանակարգով և նպատակների տիրապետմանը։

*Պատվելն ինքն արդեն կիրք է - ինչպես և վիրավորելը։ '''Պատվելու''' միջոցով '''«կրքերը»''' դառնում են '''առաքինություններ։'''

*Չխառնել '''ինքնասիրությանը հատուկ խիզախությունն ու արժանապատվության զգացումը''' օրգանապես հատուկ խիզախությանը. դա հարկադրանք է, որի դեպքում քիչ '''վնաս''' չես կրում սեփական օժտվածության մեջ։

*Նախասկզբնապես սուտը բարոյական էր։ '''Արդարացվում''' էին հոտի կարծիքները։

*'''Ամեն''' արարք շարունակում է արարել հենց մ ե զ, այն հյուսում է մեր գույնզգույն զգեստը։ Ամեն արարք ազատ է, սակայն զգեստն անհրաժեշտ է։ Մեր '''վերապրումը''' - ահա մեր զգեստը։

*Ինչո՞ւ մարդը չի տեսնում իրերը։ Նա կանգնած է ինքն իր ճանապարհին. նա '''ծածկում''' է իրերը։

*Մերձավորների հանդեպ կարեկցանքը և զգացմունքի նրբանկատությունը բարոյականության շարքը դասելը (կամ անգամ բուն բարոյականությունը համարելը) սնափառության նշան է, եթե '''ընդունենք''', որ դու բնույթով կարեկից և նրբանկատ ես,- ուրեմն՝ հպարտության և հոգու ազնվականության պակաս։

*Երբ մենք հագենում ենք մեզնից և այլևս ի զորու չենք սիրել մեգ՝ ապա, իբրև նախապահպանություն, հարկավոր է խորհուրդ տալ [[սեր]] առ մերձավորը, այնքանով, որքանով մերձավորները մի ակնթարթում կստիպեն մեզ '''համոզվել''' որ նաև մենք ենք «սիրո արժանի»։

*Միայն մարդն է դիմադրում ձգողականության ուղղությանը. նա մշտապես ուզում է ընկնել - '''վերև'''։վերև։

*Կինն ու հանճարը չեն աշխատում։ Կինը ցայժմ եղել է մարդկության գերագույն շքեղությունը։ Այն բոլոր պահերին, երբ մենք մեր լավագույնն '''ենք անում''', մենք չենք աշխատում։ [[Աշխատանք]]ը սոսկ միջոց է, որը տանում է այդ պահերին։

*Իմ ուղղությունը '''արվեստում''', շարունակել ստեղծել ոչ թե այնտեղ, որտեղով ձգվում են սահմանները, այլ այնտեղ, որտեղ տարածվում է մարդու գ ա լ ի ք ը։ Հարկավոր են կ ե ր պ ա ր ն ե ր, որոնցով հնարավոր լինի '''ապրե՜լ'''։ապրե՜լ։

*Կրքոտ, սակայն անսիրտ և դերասանական, այսպիսին էին հույները, այսպիսին էին անգամ հույն փիլիսոփաները, ինչպես [[w:Պլատոն|'''Պլատոնը''']]։

*Բնավ ամենացանկալի բանը չէ անցյալի ստեղծած ամեն ինչը մարսելու կարողությունը, այսպես, ես կուզենայի, որ [[w:Դանտե Ալիգիերի|'''Դանտեն''']] հիմնովին հակասեր մեր ճաշակին և ստամոքսին։

[[File:Rembrandt,_Faust.jpg|144px||thumb|left|Ֆաուստը՝ ճանաչողության ողբերգությո՞ւնը։ Իրո՞ք։ Ես '''ծիծաղում եմ''' Ֆաուստի վրա։]]

*Ֆաուստը՝ ճանաչողության ողբերգությո՞ւնը։ Իրո՞ք։ Ես '''ծիծաղում եմ''' Ֆաուստի վրա։

*'''Համլետ'''-ի մեջ տեսնել մարդկային ոգու գագաթը - ըստ իս՝ նշանակում է համեստություն անել ոգու և գագաթի հանդեպ։ Ամենից առաջ այդ '''չհաջողված''' ստեղծագործություն է. նրա հեղինակը, ըստ երևույթին, ծիծաղելով կհամաձայնվեր ինձ հետ, եթե ես դա ասեի նրա երեսին։

*Առավել համոզիչը լեզվի մեջ ոչ թե ինքը՝ բառն է, այլ տոնը, ուժը, ելևէջումը, տեմպը, որոնցով արտահայտվում է բառերի շարքը- կարճ՝ [[երաժշտություն]]ը բառերի հետևում, կիրքը այդ երաժշտության հետևում, անձը այդ կրքի հետևում, ուրեմն՝ այն ամենը, ինչը չի կարող '''գրի առնվել'''։առնվել։ Այդ պատճառով՝ ո՛չ մի գործ գրող- գրող խաղալու հետ։

'''[[#Ա|Ա]] [[#Բ|Բ]] [[#Գ|Գ]] [[#Դ|Դ]] [[#Ե|Ե]] [[#Զ|Զ]] [[#Է|Է]] [[#Ը|Ը]] [[#Թ|Թ]] [[#Ժ|Ժ]]

Նախքան գրելու իրավունքը պետք է ճշգրիտ իմանալ՝ «սա ես կարտահայտեի և '''կկատարեի''' այսպես և այսպես»։ Գրելը պետք է ընդօրինակություն լինի։

Կյանքի հարստությունը իրեն մատնում է '''շարժումների հարստությամբ'''։հարստությամբ։ Պետք է ամեն ինչ, նախադասության երկարություն ու կարճություն, կետադրական նշանները, բառերի ընտրությունը, դադարները, փաստարկների հերթականությունը - '''սովորել''' զգալ իբրև շարժումներ։

Ոճը պետք է ապացուցի, որ հ ա վ ա տ ու մ ես քո մտքերին և դրանք ոչ միայն մտածում, այլև '''զգում''' ե ս։

Որքան վերացական է [[ճշմարտություն]]ը, որը ուզում ես սովորեցնել, այնքան ավելի պետք է նախ '''զգացմունքները''' դրանց գայթակղես։

Իր միջոցների ընտրության մեջ լավ արձակագրի տակտն այն է, որ '''ընդհուպ''' մոտենա բանաստեղծությանը, բայց '''երբեք''' նրա կողմը չանցնի։ Առանց իր՝ բանաստեղծականի նրբենագույն զգացողության և օժտվածության՝ անհնարին է տիրապետել այդ տակտին։

Հարգալից և խելոք չէ՝ կանխել քո ընթերցողի թեթև առարկությունները։ Շատ հարգալից և '''շատ խելոք''' է քո ընթերցողին թույլ տալ, որ քո իմաստնության վերջին բուն էությունը '''ինքը արտահայտի'''։արտահայտի։

*Սիրո մեջ խղճուկությունը սիրով ծպտվում է '''արժանի սիրո''' բացակայությամբ։

*Սերը - հնազանդության '''պտուղն''' է. սակայն սերունդներ են ընկած պտուղի և արմատի միջև, իսկ [[ազատություն]]ը սիրո պտուղն է։

*Կյանքի հանդեպ սերը գրեթե հակադրությունն է Երկարակեցության հանդեպ սիրո։ Ամենայն սեր մտածում է ակնթարթի և հավերժության մասին,- բայց '''բնավ''' «տևականության»։

*Մեր բերած զոհաբերությունները սոսկ ապացուցում են, թե որքան անարժեք է դառնում մեզ համար ցանկացած այլ բան, երբ մենք ինչ-որ բան '''սիրում ենք'''։ենք։

*Միշտ հետ վերադարձնել, ոչ մի ընծա չընդունել, բացի իբրև '''պարգև''' և նշան, որ մենք դրանցով '''ճանաչում ենք''' իսկապես սիրողներին և դա փոխհատուցում ենք '''մեր սիրով'''։սիրով։

*'''Սրտային կարիք'''։կարիք։- Կենդանիները կտղուցի ժամանակ նույն թեթևությամբ չեն խառնում իրենց սիրտն ու իրենց տռփանքը, ինչպես այդ անում են մարդիկ և առանձնապես կինարմատները։

*Սեռական հարաբերության վսեմ և ազնիվ ձևը՝ կրքի ձևը, դեռ հիմա էլ համակված է անմաքուր խղճով։ Իսկ ամենաստորը և ամենաանաzնիվը՝ '''մաքուր խղճով''':

*Անգամ մարդու իրենց սովով նախ և առաջ '''հարմար''' կերակուր են փնտրում, թեկուզ և այն լինի քիչ սննդարար, կարտոֆիլի նման։

*Այնտեղ, որտեղ բանը մեծ բարեկեցությունն է, հարկավոր է համբավ '''կուտակել'''։կուտակել։

*'''Ստենդալը''', իբրև կուլիսային սենտենցիա, մեջբերում է. «Telle trouve a se, qui neut pas trouve a se donne». «Ոչ ոք նրան ձրի չի ուզում, դրա համար նա ստիպված է վաճառվե՜լ» - կասեի ես։

*Կան անձինք, ովքեր յուրաքանչյուրին կուզենային ստիպել իրենց ողջ անձի ընդունմանը կամ ժխտմանը. նմաններին էր պատկանում '''Ռուսսոն'''. մեծության նրանց տաժանալից զառանցանքը բխում է իրենք իրենց հանդեպ խելագար անվստահությունից։

*Ես ուզում եմ իմանալ՝ դու '''ստեղծագործ''' թե փոխադրող մարդ ես, ցանկացած նկատառմամբ. իբրև ստեղծագործոզ՝ դու պատկանում ես [[Ազատություն|ազատներին]], իբրև փոխադրող՝ դու նրանց ստրուկն ու գործիքն ես։

*«Չխոսե՞նք այդ մասին»։- «Ընկեր, '''այդ մասին''' մենք իրավունք չունենք անգամ լռել»։

*'''Գժտությունից հետո'''։հետո։ «Թող ինձ ցավ պատճառելու համար ասեն, ինչ ուզում են. ինձ չափազանց քիչ գիտեն, որպեսզի իմանան, թե ինչն է ինձ ամենաշատը ցավ պատճառում»։

*Դու ասում ես՝ «սա ինձ դուր է գալիս» - և կարծում ես, թե դրանով իսկ գովում ես ինձ։ Բայց '''ինձ''' դուր չես գալիս դու։

*Ով մեզ բեղմնավոր չի դարձնում՝ մեզ համար վստահաբար միևնույն է դառնում։ Ում մենք ենք բեղմնավոր դարձում՝ այդ պատճառով '''մենք''' նրան դեռ չենք սիրում։

*'''Մենք''' ավելի անկեղծ ենք ուրիշների հանդեպ, քան ինքներս մեր։

*Մեծ բանաստեղծները իրենց մեջ '''բազմաթիվ''' անձինք են կրում, ոմանք միայն '''մի''', սակայն մե՜ծ։-

*'''Յոթներորդ մենությունը'''։մենությունը։- Եվ երբ ես մի անգամ պետք է ոռնայի գայլերի հետ, ես դա այնքան լավ արեցի, և այդժամ մի գայլ ասաց՝ «դու ավելի լավ ես ոռնում, քան մենք՝ գայլերս»։