«Ֆրիդրիխ Նիցշե»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Image:Nietzsche187c.jpg|144px||thumb|right|Հենց որ խելամտությունն ասում է. «Մի արա այդ, դա սխալ կըմեկնաբանվի», ես միշտ վարվում եմ նրան հակառակ։]]

 

 

*Մահը բավականին մոտ է, որպեսզի ստիպված չլինես սարսափել կյանքից։

*Երկարատև ու մեծ տառապանքները մարդու մեջ դաստիարակում են բռնակալին։

 

*Ես կարող էի կործանվել յուրաքանչյուր առանձին գրգիռից, որը հատուկ է ինձ։ Ես դրանք միշտ բախման եմ տարել իրար հետ։ Իմ ամենաուժեղ հատկությունը՝ ինքնահաղթահարումն է։ Բայց դա էլ մեծավ մասամբ նաև իմ պահանջն է - ես միշտ կանգնած եմ անդունդի եզրին։

*Այն մարդը, որը ոչ մի անգամ դեռ չի մտածել փողի, պատվի, ազդեցիկ կապերի ձեռքբերման, պաշտոնների մասին, մի՞թե նա կարող է ճանաչել մարդկանց։

 

 

*Այդ ազնիվ բան է՝ ամաչել քո մեջ եղած լավագույնի համար, քանի որ միայն ինքդ ես դրան տիրում։

*Ինչ ես տեսել եմ փոթորկալից ծովը և մաքուր լուսավոր երկինքը նրա վրա՝ այլևս չեմ հանդուրժում բոլոր անարև, ամպամած կրքերը, որոնք այլ լույս չգիտեն, քան կայծակը։

 

 

*«Ընկե՛ր, ամենը, ինչ դու սիրում էիր, հիասթափեցրեց քեզ. հիասթափությունը ի վերջո դարձավ քո սովորությունը, և քո վերջին [[սեր]]ը, որը ղու կոչում ես «սեր ճշմարտության» հանդեպ, միգուցե հենց [[սեր]]ն է հիասթափության հանդեպ»։

 

*Կար ժամանակ, երբ ես համակված էի ինքս իմ հանդեպ նողկանքով. 1876 թ.-ի ամռանը։ Մոլորության վտանգ, անմաքուր գիտական [[խիղճ]] մետաֆիզիկայի խառնուրդի կապակցությամբ, ինչ-որ ուռճացրած բանի զգացում, «դատավորության» ծիծաղաշարժ հավակնության։- Եվ այսպես, խելք հավաքել ու փորձել ապրել մեծագույն սթափությամբ, առանց մետաֆիզիկական նախադրյալների։ Ինձ օգնության հասավ «ազատ մի՜տքը» - սառույցով թրջոցներ։

Քննադատական պոռթկումը կյանք էր փնտրում:-

Հերոսականությունը այդուհետև հանգում էր ամենափոքրով բավարարվելուն, անապատով։

*Ապրած և ապրող բոլոր եվրոպացիներից՝ Պլատոն, [[Վոլտեր]], Գյոթե,- ես տիրապետում եմ ամենալայն ընդգրկման հոգուն։ Դա կախված է հանգամանքներից, որոնք ոչ այնքան ինձ հետ կապ ունեն, որքան «իրերի էության», ես կարող էի դառնալ Եվրոպայի Բուդդան. ինչը, իհարկե, հնդկականի հակոտնյան կլիներ։

 

 

*Քանի դեռ քեզ թշնամաբար են վերաբերվում՝ դու դեռ քո ժամանակը չես հաղթահարել, նրան չի տրված տեսնել քեզ - այնքան որ բարձր ու հեռու պետք է լինես դու նրա համար։

*Այդ սիրտն է, որ ոգեշնչում է. և այդ ոգին է, որ սրտապնդում է և վտանգի մեջ դարձնում սառնասիրտ։ Ախ, այս լեզո՛ւն։

 

 

 

*Ճանաչմանը հատուկ այդ լավ, սրբին, խիստ զգացումը, ինչից դուք ամենևին չեք ուզում ձեզ համար ոչ մի առաքինություն ստեղծել, շատ առաքինությունների ծաղիկն է. Բայց «դու պետք է»-ն, որից այն ծլարձակելէ, այլևս հնարավոր չէ տեսնել, նրա արմատը հողի տակ է։

*«Հավանաբար ինչ-որ դև է հայտնագործել բարոյականությունը, որպեսզի մարդկանց չարչարի [[հպարտություն|հպարտությամբ]], իսկ մի ուրիշ դև այն մի օր կվերցնի նրանցից, որպեսզի նրանց տանջի ինքնարհամարհանքով»:

 

 

*Որևէ էակի գոյության պայմանները, որքանով որ դրանք մի «պիտի» են ներկայացնում, նրա բարոյականությունն են։

*Չարը և մեծ էֆեկտը ցնցում են մեգ և ցիրուցան են անում ամեն ինչ, որ մեր մեջ կա հեղգ ու չնչին, ձեզ հարկավոր է նախ փորձել, թե դուք չե՞ք կարող արդյոք մեծ դառնալ։

 

 

*Որպեսզի արգելակի հարկ լինի՝ նախ և առաջ անի՛վ է հարկավոր։ Բարիները արգելակն են. նրանք պահում են, նրանք կանգնեցնում են։

*Ես բոլոր մարտիրոսներին խորհուրդ եմ տալիս խորհել, թե այդ վրեժի ծարավը չէ՞, որ նրանց հասցրել է ծայրահեղության։

 

 

*«Լուրջ», «խիստ», «բարոյական» - դուք այսպես եք կոչում նըրան։ Ինձ նա թվում է չար և անարդար ինքն իր հանդեպ՝ միշտ պատրաստ մեզ պատժելու դրա համար և մեզ առջև դահճին խաղալու - և դժգոհելով, որ մենք այդ նրան թույլ չենք տալիս։

*Սեփական հակումները և հակակրանքները մեկնաբանել իբրև իր պարտքը - «բարիների» մեծ անմաքրությո՜ւնը։

 

 

*Յուրաքանչյուր ողբի մեջ առկա է վրեժը։

[[File:Nietzsche Olde 05.JPG|144px||thumb|left|Սեփական հակումները և հակակրանքները մեկնաբանել իբրև իր պարտքը - «բարիների» մեծ անմաքրությո՜ւնը։։]]

 

*Բավական է մենք միայն մի քայլ անցնենք մարդկային բարության միջին չափը, և մեր արարքները անվստահություն են առաջացնում։ Առաքինությունը ընկած է հենց «մեջտեղում»։

*Մերձավորների հանդեպ կարեկցանքը և զգացմունքի նրբանկատությունը բարոյականության շարքը դասելը (կամ անգամ բուն բարոյականությունը համարելը) սնափառության նշան է, եթե ընդունենք, որ դու բնույթով կարեկից և նրբանկատ ես,- ուրեմն՝ հպարտության և հոգու ազնվականության պակաս։

 

 

*Գոյություն ունեն շատ դաժան մարդիկ, որոնք լոկ չափազանց վախկոտ են դաժանության համար։

*Կինն ու հանճարը չեն աշխատում։ Կինը ցայժմ եղել է մարդկության գերագույն շքեղությունը։ Այն բոլոր պահերին, երբ մենք մեր լավագույնն ենք անում, մենք չենք աշխատում։ [[Աշխատանք]]ը սոսկ միջոց է, որը տանում է այդ պահերին։

 

 

*Խե՜ղճ արվեստագետներ։ Ի՞նչ է ուզում այս խաժամուժը ձեզնից։ Ոչ թե քար-քարի վրա կառուցվելով խոյանալ, այլ փուլ գալ և փռվել։

*Ի՞նչ օգուտ ոգին [[Ազատություն|ազատ]] դարձնելուց, եթե այն թռչել չգիտի։

 

 

*Նա սովորել է արտահայտվել,- բայց այդ պահից ի վեր նրան այլևս չեն հավատում։ Հավատում են միայն կակազողին։

 

==Ա==

==Բ==

==Գ==

Նախքան գրելու իրավունքը պետք է ճշգրիտ իմանալ՝ «սա ես կարտահայտեի և կկատարեի այսպես և այսպես»։ Գրելը պետք է ընդօրինակություն լինի։

Զգո՜ւյշ եղեք պարբերության հետ։ Պարբերության իրավունք ունեն միայն այն մարդիկ, որոնք նաև խոսքի մեջ երկար շնչառություն ունեն։ Մեծամասնության համար պարբերությունը սեթևեթանք է։

==Զ==

==Է==

Որքան վերացական է [[ճշմարտություն]]ը, որը ուզում ես սովորեցնել, այնքան ավելի պետք է նախ զգացմունքները դրանց գայթակղես։

*Լաբիրինթոսային մարդը երբեք [[ճշմարտություն]] չի փնտրում, այլ միշտ միայն Արիադնեին,- ինչ էլ որ նա ինքը ասի մեզ այդ մասին։

 

 

*Կան տվող բնավորություններ, կան հետ տվողներ։

*Մենք սկսում ենք իբրև ընդօրինակողներ և ավարտում ենք նրանով, որ ընդօրինակում ենք ինքներս մեզ,- դա վերջնական մանկությունն է։

 

 

*Այն անձանց, որոնց օգնությունից օգտվել ես մի ձեռնարկի ժամանակ, որը չի հաջողվել, հարկավոր է կրկնակի վարձատրել։

*Կա մի խստություն, որը կուզենար հասկացված լինել իբրև ուժ։

 

 

*Ով գիտի, թե ուր է գնում, նաև գիտի, թե որն է իր համընթաց քամին։

*Հղկել ոճը՝ նշանակում է հղկել մտքերը - և ոչ ավելին։

 

 

*Չոր է կարեկցանքը մեծի, ինչպես ձեռքսեղմումը հսկայի։