«Միքայել Նալբանդյան»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 52.
* Խավարապաշտ մարդիկ փախչում են ճշմարտությունից այնպիսի կամակոր ու անձնաբռնադատ զորությամբ, որպես կփախչեր մի ավազակ յուր մութն ու խոնավ բանտից...<ref name="Գնահատ26" />
* Դպրոցի ազգայնությունը կախված չէ աշակերտների և վարժապետների լոկ հայութենից, լեզուն է, որ միմիայն կարող է այդ վերնագիրը դնել դպրոցի ճակատին: Անհիմն ու ամենայն ընդունելության անարժան պատճառ է, թե օտար լեզուներ խոսեցնելով ազգի զավակներին՝ պիտի վարժեցնեին նորանց այդ լեզուների մեջ. առաջին հարկավոր
* Լեզուն է ազգության դրոշակը, լեզուն է նոցա որպիսության և վիճակի հայտարարը<ref name="Գնահատ27">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 27:</ref>:
* Ոչինչ բան չէ կարող բնությանց մեջ լինել կենդանի, եթե չկա նորանում հոգի. այս հոգին լեզուն է<ref name="Գնահատ27" />:
* Մտքի զգեստը, որ լեզուն է, այդքան դարավոր ժամանակների մեջ պիտո է փոփոխված լինի. լեզու ենք ասում, որ մի կենդանի, հոսանուտ բան լինելով, համարյա թե ամենայն փոփոխության և ներգործության տակ է<ref name="Գնահատ27" />:
* Հավառական բառերը, եթե բուն հայերեն են և այդ բառի գաղափարը հասկացնելու համար մեր նոր գրական լեզուն բառ չունի կամ երկու, երեք բառ է գործ դնում այն գավառական մեկ բառի տեղ, այն ժամանակ նախընտիր է այն գավառական բառը, որ գործ ածելով՝ կը դառնա հանրական<ref name="Գնահատ27" />:
* Ես ազգով հայ եմ, անձով՝ նահատակ<ref name="Գնահատ27" />:
* Ինչպես օրենքը, այնպես և կյանքը, ինչպես կյանքը, այնպես և պատմությունը<ref name="Գնահատ27" />:
*Ազատն Աստված այն օրից,<br>Երբ հաճեցավ շունչ փչել<br>Իմ հողանյութ շինվածքին,<br>Կենդանություն պարգևել.<br>Ես անբարբառ մի մանուկ՝<br>Երկու ձեռքս պարզեցի,<br>Եվ իմ անզոր թևերով<br>[[Ազատություն]]ն գրկեցի:
| |||