«Խաչիկ Հրաչյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

* [[Աշխատանք]]ը մայրն է ամենայն բարյաց(էջ 5)<ref>Հրաչյան Խաչիկ, Ներկա-բացակա: Վիպակներ և պատմվածքներ, Երևան: Սովետական գրող, 1987, 448 էջ, էջ 5:</ref>:

* [[Մարդ]] պետք է գոհ լինի նրանով, ինչ [[բնություն]]ից ստացել է:<ref>Հրաչյան Խաչիկ, 1987, (էջ 16):</ref>:

* Երգը ծնվում է անընդհատ ջանքից:<ref>Հրաչյան Խաչիկ, 1987, (էջ 18):</ref>:

* [[Արվեստ]]ը բնության բացատրությոուն չէ, ոչ էլ նրա կրկնությունը:<ref>Հրաչյան Խաչիկ, 1987, (էջ 30):</ref>:

* Պետք է գնահատել անձնուրաց արաքը, եթե դա նույնիսկ [[ընկեր]]դ է կատարել:<ref>Հրաչյան Խաչիկ, 1987, (էջ 40):</ref>:

* Մենակ մարդը ամենադժբախտ արարածն է:<ref>Հրաչյան (էջ60)Խաչիկ, 1987, էջ 60:</ref>:

* Գործը ծնվում է սիրուց: Իսկ կատարելությունը ընդհանուր ջանքերի արդյունք է:<ref>Հրաչյան (էջ60)Խաչիկ, 1987, էջ 60:</ref>:

* Ավելորդ հետաքրքրասիրությունը լավ բանի չի հանգեցնի:<ref>Հրաչյան (էջ69)Խաչիկ, 1987, էջ 69:</ref>:

* Կյանքը հիասթափությունների շղթա է, որ ընդհատվում է մահով:<ref>Հրաչյան (էջ94)Խաչիկ, 1987, էջ 94:</ref>:

* Արվեստը ծնվում է [[Սեր|սիրուց]] և տառապանքից:<ref>Հրաչյան (էջ95)Խաչիկ, 1987, էջ 95:</ref>:

* Մարդը, որը ի վիճակի է ծաղրել ուրիշներին, չի կարող իր հաշիվները կյանքի հետ վերջացրած համարել:<ref>Հրաչյան (էջ108)Խաչիկ, 1987, էջ 108:</ref>:

* Համոզմունքը նման է զինվորի` նա հաղթում է լուռ համառությամբ, անաղմուկ, առանց փողհարության: (էջ115)<ref>Հրաչյան Խաչիկ, 1987, էջ 115:</ref>:

* Ով իսկականից սիրում է, չի կարող կեղծել:<ref>Հրաչյան (էջ122)Խաչիկ, 1987, էջ 122:</ref>:

* [[Դերասան]]ությունը լավ է բեմի վրա, բայց ոչ կյանքում:<ref>Հրաչյան (էջ122)Խաչիկ, 1987, էջ 122:</ref>:

* Մարդը վստահությամբ է ուժեղ:<ref>Հրաչյան (էջ127)Խաչիկ, 1987, էջ 127:</ref>:

* Դեռ երբեք տգիտությունը մնայուն բան չի ստեղծել:<ref>Հրաչյան (էջ127)Խաչիկ, 1987, էջ 127:</ref>:

* Ով թշնամուց է սահմանազատվում` թշնամու հետ է:<ref>Հրաչյան (էջ130)Խաչիկ, 1987, էջ 130:</ref>:

Սերը ծնվում է հպարտությունից<ref>Հրաչյան Խաչիկ, 1987, էջ 152:</ref>:(էջ152)

* Ամեն [[աշխատանք]] էլ պատվաբեր է:<ref>Հրաչյան (էջ306)Խաչիկ, 1987, էջ 306:</ref>:

* [[Կին]]ն էլ պիտի շենքշծնորհք ունենա, թե չէ` հա թող մարդը սելավի պես բերի ու բերի, մեկ է` տունը ուն չի դառնա:<ref>Հրաչյան (էջ310)Խաչիկ, 1987, էջ 310:</ref>:

* Որքան էլ մի բան լավ իմանաս, ուրիշներին տալու համար պիտի նորից աղբյուրներ նայես, ստուգես, ճշգրտես…(էջ311)<ref>Հրաչյան Խաչիկ, 1987, էջ 311:</ref>:

* Մարդ պետք է կարողանա սթափ գնահատել իր կարողությունները:<ref>Հրաչյան (էջ314)Խաչիկ, 1987, էջ 314:</ref>:

* Ամեն մարդ պիտի որևէ օգտակար գործով զբաղվի:<ref>Հրաչյան (էջ315)Խաչիկ, 1987, էջ 315:</ref>: