«Եղիշե Չարենց»–ի խմբագրումների տարբերություն

==Քաղվածքներ==

*Մեծերը ուշ-ուշ են գալիս, բայց ոչ ուշացած<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=18}}</ref>:

*Մեծերը փառքի հետևից չեն վազում: Փառքն ինքն է փնտրում նրանց ու գտնում<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=37}}</ref>:

*Այգը բացվեց աշխարհում, երբ դու դեռ քերթող էիր լոկ,-<br>Այժմ կեսօր է արդեն,- ժա'մ է դառնաս իմաստուն<ref name="Եղիշե Չարենց">[http://www.eutyun.am/S/1/ABOUT/ABOUT.htm Ճանաչիր ինքդ քեզ ու քո էությունը]</ref>:

*Դարը մեզ մուրհակ է տալիս,- բայց այդ փակ մուրհակի հատուցումը<br>Սերունդնե՛րն են ճշտում ապագա- և շատե՜րն են սնանկ հռչակվում<ref name="Եղիշե Չարենց"/>:

* [[Հայերեն|Մեր լեզուն]] ճկուն է ու բարբարոս,<br/>Առնական է, կոպիտ, բայց միևնույն պահին<br/>Պայծառ է նա, որպես մշտաբորբոք փարոս,<br/>Վառված հրով անշեջ դարերում հին:

* Գեղեցիկի զգացողությունը գրողի տաղանդի մի մասն է: Առանց դրա՝ իսկական գրող չկա<ref name="Գնահատ90">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 90:</ref>:

* Դասագրքում տեղ գտնող հատվածը գեղեցիկ մղումներ տալու հետ միասին պետք է գտնվի արվեստի բարձր աստիճանի վրա: Սա է հիմնականը<ref name="Գնահատ90" />:

* Դասագիրքը մշակում է աշակերտի ճաշակը, զարգացնում է սեր դեպի լեզուն, ոճը, գեղեցիկի ըմբռնումը: Աշակերտը պետք է կլանվի բովանդակությամբ, համակվի գաղափարով, բայց և պետք է հասկանա պատկերը, հիանա անսպասելի, դիպուկ գտնված համեմատությամբ<ref name="Գնահատ90" />:

* Ինքս ոչինչ չեմ գրել և չեմ գրում մանուկների համար, որովհետև դա համարում են ԼՈՒՐՋ գործ, որ պահանջում է հատուկ աշխատանք և ժամանակ: Եթե երբևիցե ազատ լինեմ ընթացիկ աշխատանքներից, կփորձեմ գրել<ref>Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 90-91:</ref>:

* Եվ ես՝ որպես հայ գրող, պատկանում եմ «փոքր» ազգության և գիտեմ, որ եթե իմ ստեղծագործական գործունեությունը հոգեբանորեն սահմանափակեմ ազգային ներփակված շրջանակներում, ապա շատ ողորմելի կլինի նրա դիապազոնը և ազդեցության ոլորտը<ref name="Գնահատ91">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 91:</ref>:

* Որքան էլ փոքր լինի մի ժողովուրդ և նրա գրականությունը, վերջինս չի կարող չունենալ ինքնատիպ, եզակի և անկրկնելի նրբերանգը, այն, որ հատուկ է միմիայն տվյալ գրականությանը և նրա լավագույն ներկայացուցիչներին... Որպես օրինակ ես վերցնում եմ հայկական պոեզիան՝ նրա անցյալով և ներկայով<ref name="Գնահատ91"/>...

* Եվ ես տեսնում եմ, որ այնպիսի վարպետներ, ինչպիսիք են մեր միջնադարյան աշխարհիկ բանաստեղծները՝ «այդ հանճարեղ ճորտերը», չի կարելի գտնել ուրիշ մի գրականության մեջ, իհարկե, ոչ թե նրանց հանճարեղության, այլ գույների ու երանգների, ձևի ու նյութի մշակման ինքնատիպության իմաստով<ref name="Գնահատ91"/>::

* Եթե թշնամիներս հավանում են իմ արած քայլը, նշանակում է՝ ես սխալվել եմ<ref name="Գնահատ91"/>:

* Պոեզիան էլ կռիվ է, բա ի՛նչ... Գրողը պետք է ամեն ձևով գրի և արտահայտի իրեն<ref name="Գնահատ91"/>:

* Աշխարհում չկա ավելի դաժան բան, քան անճաշակ մարդուն լավ ստեղծագործության արժեքը հասկացնելը<ref name="Գնահատ91"/>:

 

::''[[Մարտիրոս Սարյան]]''

 

::''[[Վահան Տերյան]]''

 

 

* Ինձ թվում է, որ խորհրդային գրականության, խորհրդային պոեզիայի առաջին հիմնադիրների մեջ է նա՝ մեծատառով գրվող այդ բանաստեղծը: Նրա խիստ ուժեղ տաղանդը երևում է և՛ կերպարի կերտման, և՛ թեմայի լայնության, և՛ նրբարվեստ լիրիկայի, և՛ իր Նաիրի երկրի անցյալի ու ապագայի մասին արած խորհրդածությունների մեջ<ref name="Գնահատ89-90">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 89-90:</ref>:

::''[[Նիկոլայ Տիխոնով]]''