«Վահրամ Փափազյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

 

*[[Սեր]]ը հավատի արտահանությունն է, իսկ հավատը մարդ մնալու կարևորագույն պայմանը:<ref name=manook>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|isbn=99930-2-276-4|year=2001|page=34}}</ref>

*Ոչինչ չկա ավելի վանող, ինչքան քաղաքավարությամբ քողարկված գռեհկությունը:<ref>{{cite book |title=Ասույթներ|editor=Սուրեն Գրիգորյան|publisher=«Լուսաբաց հրատարակչատուն»|year=2006|page=120}}</ref>

* [[Լեզու]]ն դերասանի համար նույնն է, ինչ նավագնացի համար Բևեռային աստղը<ref name="Ասույթներ97">Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 97:</ref>:

* Կյանքում ապուշը ապուշ է, բայց բեմում ապուշ խաղալ չի կարող<ref name="Ասույթներ97"/>:

* Վատ դերասանին ծափահարությունները ավելի կփչացնեն<ref name="Ասույթներ98">Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 98:</ref>:

* Այն, ինչ թատերգություն ենք անվանում, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդագիտություն իր լայն առումով. հետևաբար և մարդագետ պետք է լինի [[դերասան]]ը ոչ միայն իր արվեստով, այլև իր էությամբ (էջ 9)<ref name="Վահրամ Փափազյան">Վահրամ Փափազյան, «Համլետը ինչպես տեսա…», «Հայաստան» հրատարակչություն, Երևան, 1968</ref>:

* Բառը, ինչ [[Լեզու|լեզվի]] ուզում է պատկանելիս լինի, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդկային տվյալ զգացման ձայնական ձևավորումը (էջ 36)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:

* Հեղինակն իր ստեղծած կերպարի շրթներով խոսում է սեփական ցավերից և հույսերից (էջ 144)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:

* Առարկան գեղեցիկ է միայն բնության իրեն պարգևած հնարավորությունների սահմաններում (էջ 164)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:

* Աշխարհի բոլոր արժեքները հալածված լինելով իրենց հակոտնյայից, որ իրենցից է և ոչ դրսից, մնում են միշտ նույն անփոխարինելի հիմքը, որի վրա բարձրանում է մարդը և մարդու աշխարհը (էջ 188)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:

* Մարդկանցից երջանիկ է միայն նա, ով գոհ է իր վիճակից ու երկրպագում է արդեն եղածին (էջ 188)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>: