«451 աստիճան ըստ Ֆարենհայթի»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ →Քաղվածքներ: clean up, փոխարինվեց: ․Մ → ․ Մ (5) oգտվելով ԱՎԲ |
չ →Քաղվածքներ: clean up, փոխարինվեց: : → ։ (12) oգտվելով ԱՎԲ |
||
Տող 5.
== Քաղվածքներ ==
*Թող [[մարդ]]իկ կիսած [[խնձոր]]ի պես նմանվեին
*Այդ լուսավոր, լռին դեմքը հանդարտ ու վստահորեն ասում է քեզ, որ թեպետև մութը թանձրանում է, բայց գիշերն անցնում է և շուտով նորից կծագի
*Մոնթագին թվաց, թե իր մարմինը ճեղքվեց երկու մասի, ընդ որում՝ մի կեսը կրակի պես տաք էր, մյուսը՝ սառցասառը, մեկը՝ փխրուն, մյուսը՝ կածր, մեկը՝ դողդոջուն, մյուսը՝ քարի պես
*Դժվար է ասել, թե հատկապես որ պահին է ծնվում [[բարեկամություն]]
*Վերջ ի վերջո մենք ապրում ենք մի դարաշրջանում, երբ մարդիկ այլևս արժեք չունեն։ Մեր օրերում մարդը թղթե անձեռոցիկ է․ մաքրիր քիթդ, ճմռթիր, դեն նետիր, վերցրու նորը, մաքրիր քիթդ, ճմռթիր, շպրտիր․․․ Մարդիկ չունեն իրենց դեմքը։
*Ինքներդ ստեղծեք այն, ինչը կարող է փրկել աշխարհը, եթե խեղդվեք ճանապարհին, ապա գոնե կիմանաք, որ լողում էիք դեպի
*Ով չի կառուցում, նա պետք է
* – Երբեմն ծածուկ խոսակցություններ եմ լսում մետրոյում կամ էլ հանքային ջրի կրպակների մոտ։ Եվ գիտեք ի՞նչ։
:– Ի՞նչ։
Տող 18.
:– Այո․․․ Ոչնչի մասին։ Դատարկախոսում են՝ նորաձևություն, լողավազաններ, ավտոմեքենաների մակնիշներ և ամեն ինչին ավելացնում են «Փառահեղ է»։ Նրանք բոլորն էլ չաչանակի նման շարունակ նույն միտքն են կրկնում…Բայց չէ՞որ այդ ամենը կատարելապես անբովանդակ գունախաղ է։
*Լավ գրողները սերտ շփման մեջ են կյանքի հետ։ Միջակները սոսկ հպանցիկ սահում են մակերեսով։ Իսկ վատերը բռնաբարում են այն և թողնում ճանճերի
*Ի՞նչ է հարկավոր մարդուն։ Ամենից առաջ՝ աշխատանք, իսկ աշխատանքից հետո՝ զվարճություն, որ ամեն քայլփոխի սրտիդ ուզածիդ չափ կա, միայն վայելիր։ Ուրեմն էլ ինչի՞ է պետք ինչ-որ բան սովորել, բացի կոճակը սեղմելու կարողությունից․․․
*Հարցրեք ինքներդ ձեզ՝ ամենից շատ ինչի՞ ենք ծարավի։ [[Երջանկություն|Երջանկության]], այնպես չէ՞։ Ողջ կյանքում միայն այդ ենք լսել։ Մենք ուզում ենք երջանիկ լինել․ ասում են մարդիկ։ Մի՞թե նրանք երջանիկ չեն։ Մի՞թե նրանց չենք պահում հավերժական շարժման մեջ, մի՞թե հնարավորություն չենք ընձեռում զվարճանալու։ Չէ որ մարդն ապրում է հենց դրա՝ հաճույքների, սուր զգացողությունների համար։ Համաձայնեցեք, մեր մշակույթը լիուլի տալիս է նման հնարավորություն․․․
*Մարդկային հիշողությունը նման է լուսանկարչական զգայուն ժապավենի, և ողջ կյանքում մեր արածը այն է, որ ջանում ենք ջնջել նրա վրայի
*Ամեն մի սերունդի հետ ծնվում են անհատներ, ովքեր հիշում են և հիշեցնում են մարդկության սխալները․․․
|