Վիքիքաղվածք

«Ավետիք Իսահակյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Դիտել պատմությունը
← Նախորդ խմբագրումՀաջորդ խմբագրում →
Content deleted Content added
ՎիզուալԵլատեքստ
չ clean up, փոխարինվեց: : → ։ (83) oգտվելով ԱՎԲ
Տող 4.
==Քաղվածքներ==
* [[Մարդ]] այնքան մեծ է, ինչքան որ նա ընդունակ է ուրիշներին սիրելու։<br /> Երբ սիրում ես քո ընկերին, ավելի մեծ ես, քան եթե սիրես միայն քեզ՝ միայն քո ես-ը։<br /> Երբ սիրում ես մի ամբողջ ժողովուրդ, ավելի մեծ ես, քան եթե սիրես միայն ընկերիդ։<br /> [[Մարդկություն]]ը սիրիր — մարդկության չափ մեծ կլինես։<br /> Տիեզերքը սիրիր — տիեզերքի չափ մեծ կլինես։
 
* Մարդ պետք է [[Բնություն|բնության]] մեջ ապրի, բնությունն զգա...
* Զարմանալի հրաշք է հողը, հողի ուժը անսպառելի է...<br>[[Բնություն|Բնության]] մեջ մարդ իրեն բազմապատկված կզգա...
 
*Մայրենի լեզուի բառերը մենք կը զգանք, կ՛ապրինք, իսկ օտար լեզուինը՝ կը հասկնանք, կը սորվինք եւ կը հիշենք...<ref>{{cite book |title=Ներբող Մայրենիին|editor=Լեւոն Լաճիկեան եւ Սուրեն Շէրիք|publisher=Հեղինակային հրատարակութիւն|ISBN=978-99930-4-9203-3|year=2007}}</ref>
* [[Ճշմարտություն]]ը ոտքով է գնում, սուտը՝ թևերով<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=17}}</ref>։
 
* [[Ճշմարտություն]]ըՄարդը ոտքովձգտում է գնումնրան, սուտը՝ինչն թևերովանհնար է։ Հետո սկսում է ողբալ, թե ինչու՞ է անհնարը՝ անհնար<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=1716}}</ref>:։
* ՄարդըԿյանքի ձգտումսափորը լիքն է նրանաղի ջրով, ինչնոր անհնարինչքան է:խմում Հետոես, սկսումայնքան էավելի ողբալծարավում, թեայրվելով ինչու՞խմում էվերստին անհնարը՝և անհնարզզվում, բայց բնավ չհագենում<ref name=manook>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=1638}}</ref>:։
* Կյանքն իր ծնած պահից գրավ է դրված մահի մոտ<ref name=manook />։
* Կյանքի սափորը լիքն է աղի ջրով, որ ինչքան խմում ես, այնքան ավելի ծարավում, այրվելով խմում վերստին և զզվում, բայց բնավ չհագենում<ref name=manook>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=38}}</ref>:
* Վրեժը քաղցր բան է. թող բարոյախոսներն ինչ ուզում են՝ ասեն<ref>{{cite book |title=Ասույթներ|editor=Սուրեն Գրիգորյան|publisher=«Լուսաբաց հրատարակչատուն»|year=2006|page=310}}</ref>։
* Կյանքն իր ծնած պահից գրավ է դրված մահի մոտ<ref name=manook />:
* Միտքը մեռցնում է զգացմունքը։<br>Բայց երբեմն երկուսն եղբայրացած միմյանց հետ՝ տիեզերքն են գրկում<ref>{{cite book |title=Մտքի Հրավառություն|editor=Ալբերտ Միքայելյան և Միքայել Մարդումյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-263-2|year=2002|page=113}}</ref>։
* Վրեժը քաղցր բան է. թող բարոյախոսներն ինչ ուզում են՝ ասեն<ref>{{cite book |title=Ասույթներ|editor=Սուրեն Գրիգորյան|publisher=«Լուսաբաց հրատարակչատուն»|year=2006|page=310}}</ref>:
* Բանաստեղծը, արվեստագետը իր սրտի աչքով կտեսնե ու կզգա աշխարհի իրերը, երևույթները, երևույթների հոգին, ներքին, հավերժական անփոփոխ կյանքը։
* Միտքը մեռցնում է զգացմունքը:<br>Բայց երբեմն երկուսն եղբայրացած միմյանց հետ՝ տիեզերքն են գրկում<ref>{{cite book |title=Մտքի Հրավառություն|editor=Ալբերտ Միքայելյան և Միքայել Մարդումյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-263-2|year=2002|page=113}}</ref>:
* Գրականությունը ազգի ուժն է, զենքը, հոգեկան գանձը, որով նա կռվել է թշնամիների խավարի դեմ<ref name="Գնահատ77">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 77:</ref>։
* Բանաստեղծը, արվեստագետը իր սրտի աչքով կտեսնե ու կզգա աշխարհի իրերը, երևույթները, երևույթների հոգին, ներքին, հավերժական անփոփոխ կյանքը:
* Մի ժողովուրդ, որ ստեղծել է գրականություն, երբեք չի կորչի<ref name="Գնահատ77"/>։
 
* Մեր գրականության հավերժ շողշողացող բովանդակությունն են եղել ազատության անշեջ ծարավը, պայքարը, հայրենասիրությունը և մարդկային արժանապատվության հարգանքը<ref name="Գնահատ77"/>։
* Գրականությունը ազգի ուժն է, զենքը, հոգեկան գանձը, որով նա կռվել է թշնամիների խավարի դեմ<ref name="Գնահատ77">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 77:</ref>:
* Հայ ժողովրդի գրականությունը ազգային գոյամարտի գեղարվեստական պատմությունն է ընդդեմ իր ճակատագրի<ref name="Գնահատ77"/>։
 
* Գրականությունը ինքնանպատակ չէ. նա գեղեցիկ արվեստով ասված անկեղծ խոսք է՝ բարձրացնելու մարդուն, եղբայրացնելու միմյանց հետ և հոգեպես պատրաստելու իդեալական նպատակների համար<ref name="Գնահատ77"/>։
* Մի ժողովուրդ, որ ստեղծել է գրականություն, երբեք չի կորչի<ref name="Գնահատ77"/>:
* Մեր գրականությունը բռնակալների, հարստահարողների, ջարդարարների գրականություն չէ, այլ մարտնչող, բողոքող, ազատաբաղձ ոգու՝ տոգորված աշխատանքի, հումանիզմի, արդարության վսեմ իդեալներով<ref name="Գնահատ77"/>։
 
* Չորս գիրք ունի հայ ժողովուրդը, որ, ինչպես չորս բարձր սյուներ, կրել են հայ ժողովրդի ոգին, նրա պայքարի իմաստը, նրա լավագույն ապագայի տենչանքները, նրա իդեալները։ Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմությունը», Եղիշեի «Վարդանանց պատերազմը», Նարեկացու խոսքը անմահության և հավերժության հետ և Աբովյանի «Վերքը»։ Այս նվիրական գրքի մեջ հրեղեն լեզվով արտահայտված է մեր ժողովրդի խորագին վիշտը, նրա պայքարը և անշիջանելի պաթոսը<ref name="Գնահատ77-78">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 77-78:</ref>։
* Մեր գրականության հավերժ շողշողացող բովանդակությունն են եղել ազատության անշեջ ծարավը, պայքարը, հայրենասիրությունը և մարդկային արժանապատվության հարգանքը<ref name="Գնահատ77"/>:
* Գրքեր կան՝ ժողովուրդներ են դաստիարակում, բարձրացնում, կռում նրանց կամքը, պահում-պաշտպանում<ref name="Գնահատ78">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 78:</ref>։
 
* Չկա մեծ արվեստ՝ առանց մտքերի, գաղափարների, նպատակադրման։ Մեծ արվեստագետները մեծ մարգարեներ են<ref name="Գնահատ78"/>։
* Հայ ժողովրդի գրականությունը ազգային գոյամարտի գեղարվեստական պատմությունն է ընդդեմ իր ճակատագրի<ref name="Գնահատ77"/>:
* Մարդկային ստեղծագործություններից բոլորից բարձրը, սուրբը, վեհն ու նվիրականը և միակը երգն է, երգը. տիեզերքը երգ է<ref name="Գնահատ78"/>։
 
* Ժողովրդական երգերը ժողովրդի հոգու, կյանքի, ապրումների հայելին են<ref name="Գնահատ78"/>։
* Գրականությունը ինքնանպատակ չէ. նա գեղեցիկ արվեստով ասված անկեղծ խոսք է՝ բարձրացնելու մարդուն, եղբայրացնելու միմյանց հետ և հոգեպես պատրաստելու իդեալական նպատակների համար<ref name="Գնահատ77"/>:
* Նկարչությունը թանձրացած, նյութացած, մարմնացած բանաստեղծություն է, իսկ բանաստեղծությունը՝ վերացական, ոգիացած նկարչությունը<ref name="Գնահատ78"/>։
 
* Սերը մեռցնողը անմահության թշնամին է<ref name="Գնահատ78"/>։
* Մեր գրականությունը բռնակալների, հարստահարողների, ջարդարարների գրականություն չէ, այլ մարտնչող, բողոքող, ազատաբաղձ ոգու՝ տոգորված աշխատանքի, հումանիզմի, արդարության վսեմ իդեալներով<ref name="Գնահատ77"/>:
* Մարդն է բնության իմաստը, և գեղեցիկ է ճշմարտության թագը, կատարը<ref name="Գնահատ78"/>։
 
* Ոճը ունեցող ժողովուրդները չեն մեռնում<ref name="Գնահատ78"/>։
* Չորս գիրք ունի հայ ժողովուրդը, որ, ինչպես չորս բարձր սյուներ, կրել են հայ ժողովրդի ոգին, նրա պայքարի իմաստը, նրա լավագույն ապագայի տենչանքները, նրա իդեալները: Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմությունը», Եղիշեի «Վարդանանց պատերազմը», Նարեկացու խոսքը անմահության և հավերժության հետ և Աբովյանի «Վերքը»: Այս նվիրական գրքի մեջ հրեղեն լեզվով արտահայտված է մեր ժողովրդի խորագին վիշտը, նրա պայքարը և անշիջանելի պաթոսը<ref name="Գնահատ77-78">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 77-78:</ref>:
* Ճարտարապետությունը բանաստեղծություն է՝ ռիթմ, բառ, իմաստ, նպատակ<ref name="Գնահատ79">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 79:</ref>։
 
* Անձնական վշտի և հրճվանքի միջոցով ներկայացնել հավաքականը. ահա արվեստը<ref name="Գնահատ79"/>։
* Գրքեր կան՝ ժողովուրդներ են դաստիարակում, բարձրացնում, կռում նրանց կամքը, պահում-պաշտպանում<ref name="Գնահատ78">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 78:</ref>:
* Մարդն այնքան մեծ է, որքան մեծ են նրա երազները։ Արվեստը երազի իրականացումն է։ Իրականությունը անցնող կյանքն է. արվեստն է հավերժականը, ճշմարիտը<ref name="Գնահատ79"/>։
 
* Ասում են, թե արվեստը հայրենիք չունի։ Այս ճշմարիտ է, սակայն ամեն հայրենիք իր արվեստն ունի. ամեն մի ժողովուրդ՝ իր սեփական, ուրույն արվեստը<ref name="Գնահատ79"/>։
* Չկա մեծ արվեստ՝ առանց մտքերի, գաղափարների, նպատակադրման: Մեծ արվեստագետները մեծ մարգարեներ են<ref name="Գնահատ78"/>:
* Ճանաչել մի ժողովրդի պատմությունը, հայրենիքը, նրա արվեստը, երգը կնշանակե տեսնել, շոշափել նրա հոգին, և երբ տեսար և ճանաչեցիր, անպատճառ կսիրես նրան, նրա հոգին և սիրտը<ref name="Գնահատ79"/>։
 
* Հայրենիքը՝ այդ մայրն է. ով չի սիրում իր մորը, նա չի սիրում իր հայրենիքը, և ընդհակառակը. ով չի սիրում մայրենի լեզուն, նա չի սիրում իր մոր խոսքը<ref name="Գնահատ79"/>։
* Մարդկային ստեղծագործություններից բոլորից բարձրը, սուրբը, վեհն ու նվիրականը և միակը երգն է, երգը. տիեզերքը երգ է<ref name="Գնահատ78"/>:
* Թե հավերժական սեր լիներ, սիրո մեղրամիս չէր լինի<ref name="Գնահատ79"/>։
 
* Մտքի ցելերում սիրտն է սերմնացան<ref name="Գնահատ79"/>։
* Ժողովրդական երգերը ժողովրդի հոգու, կյանքի, ապրումների հայելին են<ref name="Գնահատ78"/>:
* Հայտնագործությունները երազանքների օվկիանի իններորդ ալիքն են<ref name="Գնահատ80">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 80:</ref>։
 
* Ընդունակությունը քայլք է, տաղանդը՝ վազք, հանճարը՝ թռիչք<ref name="Գնահատ80"/>։
* Նկարչությունը թանձրացած, նյութացած, մարմնացած բանաստեղծություն է, իսկ բանաստեղծությունը՝ վերացական, ոգիացած նկարչությունը<ref name="Գնահատ78"/>:
* Հագուստը քայլեցնում է, գիտելիքը՝ փայլեցնում<ref name="Գնահատ80"/>։
 
* Թե ականջ դնես քեզ բամբասողին, կյանքդ կդարձնես վշտի անկողին<ref name="Գնահատ80"/>։
* Սերը մեռցնողը անմահության թշնամին է<ref name="Գնահատ78"/>:
* Հայրենքին անմուրհակ պարտատեր է, հայրենասերը՝ կամավոր պարտապան<ref name="Գնահատ80"/>։
 
* Հոգեբանություն չիմացող ուսուցիչը անզեն որսորդի նման է<ref name="Գնահատ80"/>։
* Մարդն է բնության իմաստը, և գեղեցիկ է ճշմարտության թագը, կատարը<ref name="Գնահատ78"/>:
* Մի՛ լինիր կյանքում մեծ ծանրություն, աշխատի՛ր լինել ծանր մեծություն<ref name="Գնահատ80"/>։
 
* Ոճը ունեցող ժողովուրդները չեն մեռնում<ref name="Գնահատ78"/>:
 
* Ճարտարապետությունը բանաստեղծություն է՝ ռիթմ, բառ, իմաստ, նպատակ<ref name="Գնահատ79">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 79:</ref>:
 
* Անձնական վշտի և հրճվանքի միջոցով ներկայացնել հավաքականը. ահա արվեստը<ref name="Գնահատ79"/>:
 
* Մարդն այնքան մեծ է, որքան մեծ են նրա երազները: Արվեստը երազի իրականացումն է: Իրականությունը անցնող կյանքն է. արվեստն է հավերժականը, ճշմարիտը<ref name="Գնահատ79"/>:
 
* Ասում են, թե արվեստը հայրենիք չունի: Այս ճշմարիտ է, սակայն ամեն հայրենիք իր արվեստն ունի. ամեն մի ժողովուրդ՝ իր սեփական, ուրույն արվեստը<ref name="Գնահատ79"/>:
 
* Ճանաչել մի ժողովրդի պատմությունը, հայրենիքը, նրա արվեստը, երգը կնշանակե տեսնել, շոշափել նրա հոգին, և երբ տեսար և ճանաչեցիր, անպատճառ կսիրես նրան, նրա հոգին և սիրտը<ref name="Գնահատ79"/>:
 
* Հայրենիքը՝ այդ մայրն է. ով չի սիրում իր մորը, նա չի սիրում իր հայրենիքը, և ընդհակառակը. ով չի սիրում մայրենի լեզուն, նա չի սիրում իր մոր խոսքը<ref name="Գնահատ79"/>:
 
* Թե հավերժական սեր լիներ, սիրո մեղրամիս չէր լինի<ref name="Գնահատ79"/>:
 
* Մտքի ցելերում սիրտն է սերմնացան<ref name="Գնահատ79"/>:
 
* Հայտնագործությունները երազանքների օվկիանի իններորդ ալիքն են<ref name="Գնահատ80">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 80:</ref>:
 
* Ընդունակությունը քայլք է, տաղանդը՝ վազք, հանճարը՝ թռիչք<ref name="Գնահատ80"/>:
 
* Հագուստը քայլեցնում է, գիտելիքը՝ փայլեցնում<ref name="Գնահատ80"/>:
 
* Թե ականջ դնես քեզ բամբասողին, կյանքդ կդարձնես վշտի անկողին<ref name="Գնահատ80"/>:
 
* Հայրենքին անմուրհակ պարտատեր է, հայրենասերը՝ կամավոր պարտապան<ref name="Գնահատ80"/>:
 
* Հոգեբանություն չիմացող ուսուցիչը անզեն որսորդի նման է<ref name="Գնահատ80"/>:
 
* Մի՛ լինիր կյանքում մեծ ծանրություն, աշխատի՛ր լինել ծանր մեծություն<ref name="Գնահատ80"/>:
 
== Քաղվածքներ Իսահակյանի մասին==
* Ավետիք Իսահակյանը հավերժ կենդանի կքայլի համաշխարհային պոեզիայի լուսավոր ուղիներով՝ վկայելով հայ ժողովրդի հոգու վեհությունն ու ազնվությունը<ref name="Գնահատ73">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 73:</ref>:։
::''[[Մարտիրոս Սարյան]]''
 
* Իսահակյանը ի աշխարհս սփռված հայության կիզակետն է, հայրենիք այցելող հայի սրբատեղին:սրբատեղին։ Նա Արարատ էր՝ Արարատի դիմաց, Էջմիածին էր՝ Էջմիածնի կողքին, Սջան էր՝ Սևանից հեռու, Մատենադարան էր՝ կանգնած Մատենադարանում:Մատենադարանում։ Իսահակյանը խարիսխ էր, ուժ էր, հավատ էր, հավատամք<ref name="Գնահատ73" />:։
::''[[Սիլվա Կապուտիկյան]]''
 
* Հայ ժողովուրդը նրա քնարով երգեց իր սերը՝ հանդեպ իր հողը, ցավն ու վիշտը, երազանքն ու ձախողանքը:ձախողանքը։
:...Անտուն պանդուխտը, դեգերելով օտար ծովերում և երկրներում, անհուն սիրով և քնքշանքով է հիշում հայրենիքում թողած մորը, որի կերպարը նրա հոգում ձուլված է հայրենի երկրի բնանկարին: Մորը նվիրված բանաստեղծություններում Իսահակյանը գտնում է անսպասելի յուրահատուկ սյուժե և վրձնում իր ներկապնակի ընտիր գույներով:
:...Մեր ընթերցողը ճանաչում է Իսահակյանին որպես քնարերգակի, մինչդեռ նա հրաշալի պատմող է և՛ չափածոյում, և՛ արձակում<ref name="Գնահատ73" />:
::''[[Մարիետա Շահինյան]]''
 
* Ավետիք Իսահակյանը մեր ժողովրդի բանաստեղծացած պատմությունն է, բանաստեղծացած Հայաստանը<ref name="Գնահատ73" />:։
::''[[Արամ Ինճիկյան]]''
 
* Իսահակյանը առաջնակարգ բանաստեղծ է, թերևս այժմ այդպիսի պայծառ ու անմիջական տաղանդ չկա ողջ Եվրոպայում<ref name="Գնահատ73" />:։
::''[[Ալեքսանդր Բլոկ]]''
 
* Իսահակյանը պատկանում է այն բանաստեղծների թվին, որոնք հազվադեպ են ծնվում:ծնվում։ Նրանով հարստանալու իրավունք ունի յուրաքանչյուր, նույնիսկ ամենահարուստ գրականություն:գրականություն։
:Նրա պոեզիան մի քանի տասնամյակների ընթացքում օգնել է ինձ ապրել:
:Ես համոզված եմ, որ նա կապրի դարեր ու դարեր<ref name="Գնահատ73" />:
::''[[Իլյա Էրենբուրգ]]''
 
* Ավետիք Իսահակյանը հայ կլասիկ պոեզիայի փառավոր ավանդների օրինավոր ժառանգն ու շարունակողն է:է։ Միաժամանակ ինքնատիպ է նա՝ հստակ իր զգացումներով, խոհերով, անմիջականությամբ<ref name="Գնահատ74">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 74:</ref>:։
::''[[Մաքսիմ Ռիլսկի]]''
 
* Իսահակյանի մոր կերպարը... ինձ համար դժվար է մատնացույց անել մի ուրիշ կերպար, որը տոգորված լինի որդիական քնքշությամբ և հայրենասիրական խանդավառությամբ մոր կերպար, որը դրա հետ միասին դառնա հայրենիքի դեմքի արտացոլումը, նրա բանաստեղծական անկրկնելի այլակերպությունը<ref name="Գնահատ74"/>:։
* Նրա բանաստեղծությունները ռոմանտիկական նոր շիթ մտցրին հայ գրականության մեջ, և նրա երաժշտական հոգին ներդաշնակ բանականությամբ հորդեց պատմական հուշարձաններով հարուստ հայկական հողի վրա:վրա։ Նրա պեոզիան խորն ու զուլալ է, ինչպես Սևանի ջրերը, հրապուրիչ է, ինչպես ժողովրդի սիրած Արագածի լանջերի ծաղիկները<ref name="Գնահատ75"/>:։
::''[[Սիմոն Չիկովանի]]''
 
* Իսահակյանի լիրիկայի ուժը նրա մեջ է, որ նա իր անձնականը կարողանում է վերածել հանրայինի, իսկ այդ պարզ զգացումի մեջ նա տեսնում է անսովորը, և այդ անսովորը դառնում է այնքան սովորական, որ թվում է, թե այդ երգերը, այդ փոքրիկ ոտանավորները միշտ էլ եղել են, որ նրանք ապրում էին ժողովրդի մեջ մինչև պոետի ծնունդը, որ նա լոկ ուկնդրել, գրի է առել դրանք<ref name="Գնահատ74"/>:։
* ...Նրա ողջ ստեղծագործությունը երգ է Հայաստանի անցյալի, ներկայի և ապագայի մասին:մասին։
:...Իսահակյանի բոլոր բանաստեղծությունները կրում են իրենց վրա մեղմ ու ջերմ լույս և ներծծված են այդ լույսով: Նրա թախիծը պայծառ է. նրա բանաստեղծական պատկերների աշխարհը լուսավոր է, արևը այդ աշխարհում մայր չի մտնում...<ref name="Գնահատ74"/>
*Նա երգում է մարդուն՝ խղճալով նրան և հիանալով նրանով:նրանով։ Նա երգում է սերը, և դա հնչում է, ինչպես մեղեդին «սիրո այն երգչի, որին այրեց սերը»:։ Ժողովրդական երգերի և մեղեդիների գանձարանի խորքից է վերցնում իր գոհարները... Դա հայ ժողովրդի ձայնն է՝ մաքուր և հնչեղ, ինչպես լեռնային վտակը<ref name="Գնահատ74"/>:։
::''[[Նիկոլայ Տիխոնով]]''
 
* Մեր դարի ճակատը կրում է մի քանի բանաստեղծների պայծառ անունների դրոշմը:դրոշմը։ Անգլիայում Կիպլինգն է, Ֆրանսիայում՝ Ապոլիներ և Էլյուար, Գերմանիայում՝ Ռիլկե, Իսպանիայում՝ Գարսիա Լորկա, Ռուսաստանում՝ Մայակովսկի և Եսենին, Հայաստանում՝ Չարենց և Իսահակյան:Իսահակյան։ Ամեն անգամ, երբ մարում էայդ կոթողներից մեկը, թվում է, թե աշխարհի լույսը պակասում է:է։ Բայց այն ամենը, ինչ նրանք թողել են իրենց ետևից, ստվեր չէ, այլ բոց<ref name="Գնահատ74"/>:։
::''[[Լուի Արագոն]]''
 
* ...Իսահակյանի ստեղծագործության մեջ ջարդված և բեկված բան կա, և դա հատուկ սրություն է տալիս նրա ոտանավորներին... որոնք լեցուն են տառապանքով, անհանգիստ են, ուժգին<ref name="Գնահատ75">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 75:</ref>:։
::''[[Վալերի Բրյուսով]]''
 
* Վիթխարի է Իսահակյանը. դժվար է ընդգծել նրա մեծությունը. նա պոեզիայի հսկաներից է, նորագույն հայ գրականության Արարատը:Արարատը։
:Ես սիրում եմ նրա ստեղծագործությունը, որպես իսկական պոեզիա՝ խոր, ներշնչող: Նա մարդկության հավերժ ուղեկիցներից մեկն է, բանաստեղծ-ժողովրդի ամենազորեղ և հստակ ձայներից մեկը համաշխարհային գրականության Պառնասում. նա Հայաստանի երգող սիրտն է:
:Հայ գրանությունը հարուստ է հիանալի պոետներով: Ավետիք Իսահակյանը նրանց մեջ առաջին մեծության աստղերից է<ref name="Գնահատ75"/>:
::''[[Ալեքսանդր Դիմշից]]''
 
* Ես խորապես սիրում եմ Ավետիք Իսահակյանի ստեղծագործությունը և նրան համարում եմ մեր ժամանակի մեծագույն բանաստեղծներից մեկը<ref name="Գնահատ75"/>:։
::''[[Գեորգի Սվիրիդով]]''
 
* ...Իսահակյանը... Նրա բանաստեղծությունների խորությունն ու ազնվականությունը բացառիկ պարզությամբ հանդերձ անզուգական են:են։
:...Իսահակյան... երբ լսվում է այդ անունը, շրջապատս լցվում է ոսկեզօծ լույսով: Թոնիրների ծխի հետ Արարատը լողում է իր անշարժության մեջ... Իսկ ինչ-որ տեղ՝ ներքևում, եռում, շառաչում են կարծես Զանգուի կամ Քասախի ջրերը...
:Իսահակյանը ինձ հայտնի ամենահմայիչ պոետներից է: Սակայն պատմել, թե ինչով է նա մեծ ու հրաշալի՝ անհնարին է, ինչպես անզոր ես պատմել, թե ինչով է գեղեցիկ Բոթհովենի այսինչ սոնատը<ref name="Գնահատ75"/>:
::''[[Վերա Զվյագինցևա]]''
 
* Ուր էլ նետեր ճակատագիրը թափառական Իսահակյանին, նրա սիրտը միշտ հարազատ Հայաստանի լեռներում էր, նրանց կարոտով էր տրոփում:տրոփում։
:Նրա ողջ պոեզիան հայ ստեղծագործ ժողովրդի պրպտող ու անպարտելի հզոր հոգու փայլն էր ճառագում<ref name="Գնահատ76">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 76:</ref>:
::''[[Վիկտոր Կոչևսկի]]''
 
* Ինձ համար նա կանգնած է միևնույն շարքում աշխարհի մեծագույն քնարերգուների հետ<ref name="Գնահատ76" />:։
::''[[Կայսին Կուլիև]]''
 
* Իսահակյանը մեծ շեփորն է Հայաստանի, նրա մեծ և ողբերգական անցյալի:անցյալի։ Նա լիաձայն երգեց հայ ժողովրդի հերոսական պայքարի դրվագները:դրվագները։ Սակայն պեղելով անցյալը՝ նա գերված չէր լոկ անցյալով:անցյալով։ Նա գովերգեց ավերակներից հառնող Սովետական Հայաստանը, նրա աշխատանքի հերոսներին, իր տոկուն, անվախ ժողովրդին<ref name="Գնահատ76" />:։
::''[[Կոնստանտինե Գամսախուրդիա]]''
 
* Ավետիք Իսահակյան. առաջակարգ բանաստեղծ, անմոռանալի Վարպետ, մեծ հայրենասեր ու ինտերնացիոնալիստ, գեղեցկության ու բարության երգիչ, իմաստուն փիլիսոփա և իր երկրին նվիրված քաղաքացի, ժողովուրդների բարեկամության ու խաղաղության երգիչ, - այսպիսին նա կմնա բոլոր նրանց հիշողության մեջ, ովքեր անձամբ ճանաչել են նրան, ովքեր սիրում են կյանքը, պոեզիան, հայրենիքը<ref name="Գնահատ76" />:։
::''[[Հովհաննես Բաղրամյան]]''
 
* Գրողների մեջ փնտրեցե՛ք Ավետիք Իսահակյանին, փնտրեցե՛ք նրան Արագածի փեշերին և Երևանի զրնգուն փողոցներում, հայ մանուկների խոհուն լռության մեջ, փնտրեցե՛ք նրան մեր մեծ հայրենիքի բոլոր լայնություններում և նախկին Ղազարապատ, այսօր Իսահակյան գյուղում, երկու օր առաջ ծնված երեխայի առաջին լացի ու առաջին ծիծաղի մեջ<ref name="Գնահատ76" />:։
::''[[Վարդգես Պետրոսյան]]''
 
* Իսահակյանի պոեզիայով մենք զգացինք ժողովրդական բանաստեղծության անսպառ հմայքը:հմայքը։ Մեր լեռներում մինչև հիմա էլ մարդիկ նշխարի պես սուրբ են պահում «Որսկան ախպեր», «Մաճկալ ես» և այլ տասնյակ երգեր, որոնց մեղեդիները հոսել են Իսահակյանի բանաստեղծական հզոր ակունքներից:ակունքներից։ Այդ երգերը իրենց հաց ու գինի դարձրած շատ մարդիկ դրանք համարում են հին, շատ հին ու բուն ժողովրդական՝ մեր հորովելներին, հեթանոսական ժամանակներից եկած վիպերգերին ու հայրեններին ժամանակակից:ժամանակակից։ Սա սքանչելի է...<ref name="Գնահատ76" />
::''[[Սերո Խանզադյան]]''
 
Ստացված է «https://hy.wikiquote.org/wiki/Ավետիք_Իսահակյան» էջից