«Սյուզան Սոնթագ»–ի խմբագրումների տարբերություն

▲* Ստացվում է, որ մեկնաբանությունը կանխավ ենթադրում է տեքստի մաքուր իմաստի և (հետագա) ընթերցողի պահանջների անհամապատասխանություն: Այն ջանում է լուծել այս տարաձայնությունը: Բանն այն է, որ մի որևէ պատճառով տեքստը դարձել է անընդունելի, թեև այն չի կարելի դեն նետել: Մեկնաբանությունը ծայրահեղ միջոց է հին տեքստը նորոգելով պահպանելու համար, տեքստ, որը չափից ավելի թանկարժեք է համարվում, որ դեն նետվի: Ըստ էության, մեկնաբանը ձևափոխում է տեքստը` առանց ջնջելու կամ վերաշարադրելու այն: Բայց նա չի ընդունում սա: Նա պնդում է, թե իր արածն ընդամենը տեքստն ավելի հասկանալի դարձնելն ու դրա ճշմարիտ նշանակությունը բացահայտելն է: Ինչքան էլ որ մեկնաբանները տեքստը ձևափոխեն (այստեղ մեկ այլ հանրահայտ օրինակ է ակնհայտորեն էրոտիկ Երգ Երգոցի Րաբունական և Քրիստոնեական «հոգևոր» մեկնությունները), միևնույն է, նրանք պետք է պնդեն, թե մեկնում են այն իմաստը, ինչն արդեն իսկ այնտեղ է:

▲* Իրական արվեստն ունակ է մեզ նյարդայնացնելու: Արվեստի գործը սեփական բովանդակությանը հանգեցնելով, և մեկնաբանելով այդ բովանդակությունը, մենք կաշկանդում ենք այն: Մեկնաբանությունն արվեստը դարձնում է կառավերելի ու հարմարեցված:

▲* Մեր խնդիրը արվեստի գործում հանրավորինս շատ բովանդակություն գտնելը չէ, կամ, ինչն ավելի վատ է, արվեստի գործից քամել ավելի շատ բովանդակություն, քան կա: Այսօր մեր խնդիրը բովանդակությունը նվազեցնելն է, որպեսզի առհասարակ մի ինչ-որ բան կարողանանք տեսնել:

▲:Այսօր արվեստի բոլոր լուսաբանումների նպատակը պետք է լինի արվեստի գործերը (ինչպես նաև մեր սեփական փորձառությունը) մեզ համար ավելի, այլ ոչ թե պակաս, իրական դարձնելը: Քննադատության ֆունկցիան պետք է լինի ցույց տալը`ինչպես է դա այնպիսին, ինչպիսին որ է, նույնիսկ, որ դա այն է, ինչ է, այլ ոչ` ցույց տալ, թե դա ինչ է նշանակում:<ref name="revisor">[http://www.revisor.am/sites/default/files/docs/Sontag_unicod.pdf «Ռևիզոր» ամսագիր]</ref>

▲* Հանճարեղ տանջարար էր նա, ով հնարեց ամուսնությունը: Դա հաստատություն է, որ նպատակաուղղված է զգացմունքների բթացմանը: Ամուսնության ողջ իմաստը կրկնության մեջ է: Լավագույնը, ինչին ձգտում է` ուժեղ, փոխադարձ կախվածություն ստեղծել:

▲* Մենք հաճախ չենք իմանում, թե մարդիկ ինչ են մտածում մեր մասին (կամ, ավելի ճիշտ, կարծում ենք թե մտածում են)…Արդյոք մեղավո՞ր եմ, որ կարդացի այն, ինչ նախատեսված չէր աչքերիս համար: Ոչ: Օրագրի հիմնական (սոցիալական) գործառույթներից է, որ այն ուրիշների թաքուն կարդան, նրանք (ծնողներն ու սիրեցյալները), որոնց մասին դաժանորեն անկեղծ ես միայն օրագրում:

▲* Գրելու ցանկությունս կապված է իմ միասեռականության հետ: Այդ ինքնությունը միջոց է, որ դիմադրեմ հասարակության կողմից ինձ ուղղված զենքին:

▲* Հպելու, հպվելու ցանկությունը: Ես երախտապարտ եմ, երբ հպվում եմ մեկին: Դա ապացույց է, որ մարմին ունեմ, և որ մարմիններ կան աշխարհում:

▲* Սեքսը միակ բարիքն է, որտեղ մահը չի կարող մեզ խաբել՝ երբ սկսել ենք ապրել սեռական կյանքով: Մեռնելը մի տարվա սեռական երջանկությունից ավելի տխուր չէ, քան մեռնելը` երեսուն տարվա սեռական երջանկությունից:

▲* Միայն մի դեպքում յուրաքանչյուր մարդ կարող է արվեստագետ համարվել – եթե արվեստը բացառապես ընկալվեր որպես պերֆորմանս – կամ դեն նետելու մի բան: Այդ դեպքում արվեստը կլիներ մի բան, որով մարդիկ զբաղվում էին, և եթե ինչ-որ արդյունք տար, պարտավոր չէիր լինի այն պահել թանգարանում: Ուստի Քեյջը իրավունք ունի ասելու, թե ուզում է, որ բոլորը արվեստագետ լինեն: Արվեստի նրա ընկալման մեջ արտադրելու գաղափարը շատ քիչ է: Ոչինչ չկա պահելու, հավերժացնելու: Այդպիսի արվեստը ինքն իրեն կործանում է:

▲* Գիտակցության Ճնշումները զգալու, տեղեկացված լինելու, ինչ-որ բան հասկանալու համար անհրաժեշտ է մենակ լինել: Լինել մարդկանց մեջ, լինել մենակ՝ ինչպես շնչելն ու արտաշնչելը, սիստոլան և դիաստոլան. քանի դեռ վախենում եմ մենակ լինելուց, երբեք իսկական չեմ դառնա: Ես ինքս ինձնից թաքնվում եմ:

▲* Չես կարող դառնալ անգլիացի, ֆրանսիացի կամ գերմանացի, բայց դառնում ես ամերիկացի: Հորինված, անբնական երկիր:<ref name="inknagir">[http://inknagir.org/?p=5465 «Ինքնագիր» գրական հանդես]</ref>