«Ստեփան Զորյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չ clean up, փոխարինվեց: : → ։ (27) oգտվելով ԱՎԲ
Տող 4.
 
==Քաղվածքներ==
* Լեզուն իրոք մի գանձ էր, որին չի կարող փոխարինել աշխարհի ոչ մի հարստություն:հարստություն։ Նա է ուրախության պահին բացում մեր սիրտը, իսկ տրտմության ժամին նա է սփոփում մեզ... ուստի իր մայրենի լեզուն վատ իմացողը կես մարդ է, չիմացողը՝ թշվառ, ծառից ընկած մի տերև, որ տարվում է ամեն մի պատահական քամուց<ref name="Գնահատ111">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 111:</ref>:։
::''Լեզուն իրապէս գանձ մըն է, զոր կարող չէ փոխարինել աշխարհի ոչ մէկ հարստութեան հետ: Ան է որ ուրախութեան պահուն կը բանայ մեր սիրտը, իսկ տրտմութեան պահերուն ան է որ կը սփոփէ մեզ: Ուստի իր մայրենի լեզուն գէշ գիտցողը կէս մարդ է, չգիտցողը՝ թշուար, ծառէն ինկած տերև մը, որ կը տատանուի պատահական ամէն մէկ քամիէն''<ref>{{cite book |title=Ներբող Մայրենիին|editor=Լեւոն Լաճիկեան եւ Սուրեն Շէրիք|publisher=Հեղինակային հրատարակութիւն|ISBN=978-99930-4-9203-3|year=2007}}</ref>:
 
* Արվեստի թե՛ նյութը, թե՛ աղբյուրը կյանքն է, և արվեստն ինքը ճշմարտություն է<ref name="Գնահատ109" />:։
* Արվեստի նպատակն է վերարտադրել կյանքն ու բնությունը բյուրեղացած ճշմարտությամբ<ref name="Գնահատ109" />:։
 
* Ես, իմ մասին խոսելով, պիտի ասեմ, որ և՛ գրի եմ առնում որոշ դիտողություններ, և՛ մտքումս կազմակերպում եմ ամբողջ գործը:գործը։
* Արվեստի նպատակն է վերարտադրել կյանքն ու բնությունը բյուրեղացած ճշմարտությամբ<ref name="Գնահատ109" />:
 
* Ես, իմ մասին խոսելով, պիտի ասեմ, որ և՛ գրի եմ առնում որոշ դիտողություններ, և՛ մտքումս կազմակերպում եմ ամբողջ գործը:
:Հետո ես ուզում եմ պարզել՝ ուր եմ գնում: Մինչև որոշ չլինի վերջին կայարանը, թեկուզ աղոտ կերպով, ես դժվարանում եմ գրել<ref name="Գնահատ110">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 110:</ref>:
 
*Երբ ամեն ինչ գրեթե կա մտքումս, ինձ զբաղեցնում է կառուցումը<ref name="Գնահատ110" />:։
* Ամեն մի գրվածք նման է տան<ref name="Գնահատ110" />:։
 
* Ստուգված է ինձ համար, որ առաջին հղացումի գիծը միշտ ամենից ճիշտը և տրամաբանականն է լինում<ref name="Գնահատ110" />:։
* Ամեն մի գրվածք նման է տան<ref name="Գնահատ110" />:
* Սիրում եմ, որ գրվածքը սյուժե ունենա, մանավանդ ֆաբուլա:ֆաբուլա։ Իմ իդեալն է՝ նյութը տալ խտացած, ըստ ամենայնի օրգանական, որ ամենախստապահանջ ընթերցողն անգամ չկարողանա մի բառ ջնջել...<ref name="Գնահատ110" />
 
*Գրվածքներս համոզիչ դարձնելու նպատակով ես հաճախ նախընտրում եմ պատմողական ձևը, այն, ինչ ռուսների մեջ կոչվում է սկազ (պատում):։ Ինձ թվում է, որ այդ պատմողական ձևը հենց հայկական ազգային ձևն է:է։ Դա հնարավորություն է տալիս ոչ միայն գրվածքը համոզիչ դարձնել, այլև նյութը տալ խիտ, հավաք և նպատակասլաց<ref name="Գնահատ110" />:։
* Ստուգված է ինձ համար, որ առաջին հղացումի գիծը միշտ ամենից ճիշտը և տրամաբանականն է լինում<ref name="Գնահատ110" />:
* Հղացումները ինչպե՛ս են լինում:լինում։ Միստիկական բան չկա:չկա։ Հղացման առիթ հանդիսանում է երբեմնի մի չնչին իր, խոսք և այլն:այլն։ Տպավորության խնդիր է:է։ Ինտուիցիայի խնդիր է. մեկը սուր է զգում, մի ուրիշը՝ խոր և այլն<ref name="Գնահատ110" />:։
 
* Կարիք չկա ընդգծելու ինչ-որ թեզ ու տենդենց:տենդենց։ Թո՛ղ ընթերցողն ինքը ջոկի լավն ու վատը... Կարիք չկա, որ գրողն ինքը բացատրի իր երկը, ինչպես անում էին այդ հին առակներում՝ տակին գրելով նրա «բարոյականը»... Թո՛ղ բացատրեն ուրիշները, եթե դրա կարիքը լինի<ref name="Գնահատ111" />:։
* Սիրում եմ, որ գրվածքը սյուժե ունենա, մանավանդ ֆաբուլա: Իմ իդեալն է՝ նյութը տալ խտացած, ըստ ամենայնի օրգանական, որ ամենախստապահանջ ընթերցողն անգամ չկարողանա մի բառ ջնջել...<ref name="Գնահատ110" />
* Լիակատար կյանքով ապրելու համար մայրենի լեզուն պետք է ոչ միայն սիրել աչքի լույսի պես, այլև իմանալ այն անսխալ, լավապես, խորապես<ref name="Գնահատ111" />:։
 
* Ամեն սերունդ իր ժողովրդի լեզուն՝ որպես գործիչ, որպես զենք, հղկում է, կատարելագործում և հարստացնելով փոխանցում հաջորդ սերնդին:սերնդին։
*Գրվածքներս համոզիչ դարձնելու նպատակով ես հաճախ նախընտրում եմ պատմողական ձևը, այն, ինչ ռուսների մեջ կոչվում է սկազ (պատում): Ինձ թվում է, որ այդ պատմողական ձևը հենց հայկական ազգային ձևն է: Դա հնարավորություն է տալիս ոչ միայն գրվածքը համոզիչ դարձնել, այլև նյութը տալ խիտ, հավաք և նպատակասլաց<ref name="Գնահատ110" />:
 
* Հղացումները ինչպե՛ս են լինում: Միստիկական բան չկա: Հղացման առիթ հանդիսանում է երբեմնի մի չնչին իր, խոսք և այլն: Տպավորության խնդիր է: Ինտուիցիայի խնդիր է. մեկը սուր է զգում, մի ուրիշը՝ խոր և այլն<ref name="Գնահատ110" />:
 
* Կարիք չկա ընդգծելու ինչ-որ թեզ ու տենդենց: Թո՛ղ ընթերցողն ինքը ջոկի լավն ու վատը... Կարիք չկա, որ գրողն ինքը բացատրի իր երկը, ինչպես անում էին այդ հին առակներում՝ տակին գրելով նրա «բարոյականը»... Թո՛ղ բացատրեն ուրիշները, եթե դրա կարիքը լինի<ref name="Գնահատ111" />:
 
* Լիակատար կյանքով ապրելու համար մայրենի լեզուն պետք է ոչ միայն սիրել աչքի լույսի պես, այլև իմանալ այն անսխալ, լավապես, խորապես<ref name="Գնահատ111" />:
 
* Ամեն սերունդ իր ժողովրդի լեզուն՝ որպես գործիչ, որպես զենք, հղկում է, կատարելագործում և հարստացնելով փոխանցում հաջորդ սերնդին:
:Այդպես անենք և մենք... սիրենք, կատարելագործենք և հարստացնենք մեր մայրենի գանձը՝ մեր լեզուն<ref name="Գնահատ111" />:
 
* Ծանրակշիռ բովանդակություն և անգամ արվեստ տալու համար պետք է ունենալ կյանքի լայն ճանաչողություն, խորաթափանց միտք և նկարագրածը իմաստավորելու, ընդհանրացնելու կարողություն:կարողություն։ Դրա հետ միասին պետք է ունենալ միս և արյուն դարձած հաստատուն համոզումներ կյանքի մասին, գուցե և շատ ուրիշ բաներ<ref name="Գնահատ111"/>...
 
== Ստեփան Զորյանի մասին ==
* Դուք մեր ապագա վիպասաններից մեկն եք լինելու<ref name="Գնահատ109">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 109:</ref>:։
::''[[Հովհաննես Թումանյան]]''
 
* «Տխուր մարդիկ» գրքում ես զգում եմ մեր ազգային գրականության և եվրոպական գրականության ձևերի սինթեզ, ինչ պակասում էր մեզ մինչ այժմ<ref name="Գնահատ109" />:։
::''[[Դերենիկ Դեմիրճյան]]''
 
* Տոհմիկ արձակագիր՝ իր ստեղծագործական բոլոր թելերով ու իր «նյարդով յուրաքանչյուր» կապված ժամանակի, հողի և կենդանի մարդկանց հետ, գիտակ և հաղորդակից համաշխարհային գրական մտքի նվաճումներին<ref name="Գնահատ109" />:։
::''[[Գուրգեն Մահարի]]''
 
* Ուշադրություն դարձրեք, թե ինչպես դիտաղականություն ունի, ինչպես է կարողանում կարճ մի նախադասությունով արտահայտել առարկայի, երևույթի հանդեպ իր քնարական ու հումորիստական վերաբերմունքը:վերաբերմունքը։
:Հիանալի լեզու ունի՝ ճշգրիտ գրել. ահա հենց սա է վարպետությունը<ref name="Գնահատ109" />:
::''[[Հովհաննես Հովհաննիսյան]]''
 
* Ստեփան Զորյանը արևելահայ գրականության մեջ բերեց նախ և առաջ փոքր պատմվածքի, նովելի կուլտուրան, պատմելու մեծ վարպետությունը, ստեղծագործողի ազնվությունը, ճշմարտացիությունը<ref name="Գնահատ109" />:։
::''[[Գեղամ Սարյան]]''