«Վահան Տերյան»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
ավելացվեց Կատեգորիա:Վահան Տերյան ՀոթՔաթ գործիքով |
չ clean up, փոխարինվեց: : → ։ (52) oգտվելով ԱՎԲ |
||
Տող 7.
:*Երկու ուրվական<ref>{{cite book|title=Պարսից պոեզիայի ընտրանի|editor=Արմանուշ Կոզմոյան|publisher=Մուղնի հրատարակչություն|ISBN=99941-33-16-0|year=2004|page=9}}</ref>:
*Ինչ-որ չկարողացար՝ քեզ կներվի, բայց ինչը որ չուզեցիր՝ երբեք<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=112}}</ref>
*
*
*Լեզուն ազգի հոգին է. կենդանի է այդ հոգին, կենդանի է ազգը, կենսունակ է առաջինը, ուրեմն կենսունակ է նաև երկրորդը<ref>{{cite book |title=Ներբող Մայրենիին|editor=Լեւոն Լաճիկեան եւ Սուրեն Շէրիք|publisher=Հեղինակային հրատարակութիւն|ISBN=978-99930-4-9203-3|year=2007}}</ref>
*Հայ գրականության մեջ իշխող գաղափարը, նրա հիմնական առաջմղիչ ուժը ազգային գոյության, ազգային անկախության գաղափարն է<ref>{{cite book |title=Ասույթներ|editor=Սուրեն Գրիգորյան|publisher=«Լուսաբաց հրատարակչատուն»|year=2006|page=135}}</ref>
▲*Որպեսզի կյանքն ընթանա այնպես, ինչպես ժամացույցը, այն երբեմն պետք է լարել<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=117}}</ref>:
*Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,<br/>Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.<br/>— Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,<br/>Ուզում եմ անուշ փայփայել
▲*Լեզուն ազգի հոգին է. կենդանի է այդ հոգին, կենդանի է ազգը, կենսունակ է առաջինը, ուրեմն կենսունակ է նաև երկրորդը<ref>{{cite book |title=Ներբող Մայրենիին|editor=Լեւոն Լաճիկեան եւ Սուրեն Շէրիք|publisher=Հեղինակային հրատարակութիւն|ISBN=978-99930-4-9203-3|year=2007}}</ref>:
▲*Հայ գրականության մեջ իշխող գաղափարը, նրա հիմնական առաջմղիչ ուժը ազգային գոյության, ազգային անկախության գաղափարն է<ref>{{cite book |title=Ասույթներ|editor=Սուրեն Գրիգորյան|publisher=«Լուսաբաց հրատարակչատուն»|year=2006|page=135}}</ref>:
▲*Գարունը այնքա՛ն ծաղիկ է վառել,<br/>Գարունը այնպե՛ս պայծառ է կրկին.<br/>— Ուզում եմ մեկին քնքշորեն սիրել,<br/>Ուզում եմ անուշ փայփայել մեկին:
:*Գարուն, 1908
*Եթե սեր չկա, ինչի՞ համար<br/>Պիտի չարչարվեմ չար աշխարհում<ref>{{cite book |title=Մտքի Հրավառություն|editor=Ալբերտ Միքայելյան և Միքայել Մարդումյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-263-2|year=2002|page=134}}</ref>
* Անտես ու հուշիկ իմ շուրջը շրջում,<br/>Եվ շշնջում ես, և անուշ շրշում,<br/>Պայծառ տրտմությամբ ինձ ես անրջում<br/>Ու գաղտնի սիրով սիրում ու հիշում։
:*Շշուկ ու շրշյուն<ref>{{cite web |title=Ոսկի հեքիաթ|author=Վահան Տերյան|url=http://armenianhouse.org/teryan/poems-am/tale.html|accessdate=2011-12-27}}</ref>:
* Մարդու ամենաթանկարժեք սեփականությունը անկեղծությունն է<ref name="Գնահատ83">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 83:</ref>
* Թեթև փառքը հաջողություն
▲* Փառքը հաճախ մարդու արժանիքի ցուցանիշը չէ<ref name="Գնահատ83" />:
* Կան տաղանդի տեր մարդիկ՝ օժտված ընդունակություններով դեպի գիտությունը, պոեզիան, արվեստը ընդհանրապես, կան մարդիկ էլ՝ '''մարդկայնության''' տաղանդի
* Կարելի է լինել հանճարեղ գրող, կոմպոզիտոր, մաթեմատիկոս և ապաշնորհ
▲* Թեթև փառքը հաջողություն է: Հաստատուն փառքը ձեռք է բերում միայն վաստակներով, իրական ծառայություններով<ref name="Գնահատ83" />:
* Տաղանդավոր գրողները գեղեցկացնում են գրականությունը, տաղանդավոր մարդիկ զարդարում են կյանքը<ref name="Գնահատ84" />
* Կարելի է լինել շատ կուլտուրական մարդ և քիչ իմանալ, և կարելի է լինել շատ իմացող, բայց անկուլտուրական մարդ<ref name="Գնահատ84" />
▲* Կան տաղանդի տեր մարդիկ՝ օժտված ընդունակություններով դեպի գիտությունը, պոեզիան, արվեստը ընդհանրապես, կան մարդիկ էլ՝ '''մարդկայնության''' տաղանդի տեր: Ես ուզում եմ ասել, մոտավորապես, որ Պուշկինը տաղանդավոր բանաստեղծ է, իսկ X-ը՝ տաղանդավոր մարդ<ref name="Գնահատ84">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 84:</ref>:
* Չէ՞ որ մարդիկ երկուսով միշտ ավելի մոտ, ինտիմ և անկեղծ են, քան երբ նրանք երեքով են՝ անկախ հարաբերություններից<ref name="Գնահատ84" />
* Իմացե՛ք միայն՝ իմ սիրտը անկեղծ սրտի ողջույնին կրկնակի ողջույնով է պատասխանում<ref name="Գնահատ84" />
▲* Կարելի է լինել հանճարեղ գրող, կոմպոզիտոր, մաթեմատիկոս և ապաշնորհ մարդ: Կարելի է գիտության և արվեստի մի բնագավառում չունենալ ընդունակություններ, բայց լինել '''հանճարեղ''' մարդ<ref name="Գնահատ84" />:
* Այդ (հին հայերենը) ոսկի է, այդ լեզու չէ, այլ երկնային երաժշտություն, պերճանք, հարստություն, ուժ, ճկունություն, այդ բոլորը ես միայն հիմա եմ սկսում
* Լեզուն ժողովրդի հոգու, բնավորության արտահայտիչն
▲* Տաղանդավոր գրողները գեղեցկացնում են գրականությունը, տաղանդավոր մարդիկ զարդարում են կյանքը<ref name="Գնահատ84" />:
* Մի ընդհանուր իդեալ, որ գերիշխող է եղել մեր մտավորականների աշխարհայացքում մինչև վերջին ժամանակները. դա ազատ հայրենիքի և ազգային անկախության գաղափարներն են<ref name="Գնահատ85" />
* Եվ հիրավի, որ մենք կանգնած ենք խոշոր, գուցե ճակատագրական գալիքի առջև... կամ համաքայլ ընթանալ ժամանակի հետ, կա՛մ կուլ գնալ դաժան մրցակցությանը<ref name="Գնահատ85" />
▲* Կարելի է լինել շատ կուլտուրական մարդ և քիչ իմանալ, և կարելի է լինել շատ իմացող, բայց անկուլտուրական մարդ<ref name="Գնահատ84" />:
* Նյութական կորուստները միշտ կարելի է վերադարձնել, իսկ հոգևոր կորուստն անդառնալի է<ref name="Գնահատ85" />
▲* Չէ՞ որ մարդիկ երկուսով միշտ ավելի մոտ, ինտիմ և անկեղծ են, քան երբ նրանք երեքով են՝ անկախ հարաբերություններից<ref name="Գնահատ84" />:
▲* Իմացե՛ք միայն՝ իմ սիրտը անկեղծ սրտի ողջույնին կրկնակի ողջույնով է պատասխանում<ref name="Գնահատ84" />:
▲* Այդ (հին հայերենը) ոսկի է, այդ լեզու չէ, այլ երկնային երաժշտություն, պերճանք, հարստություն, ուժ, ճկունություն, այդ բոլորը ես միայն հիմա եմ սկսում զգալ: Եվ ինչպիսի անհաջողություններ էլ կրելու լինեմ, և որքան էլ ինձ դժվարին լինի, ես պատրաստ եմ ամեն բանի, միայն թե իրագործվի իմ երազանքը՝ կատարելապես սովորել այդ վեհաշուք լեզուն<ref name="Գնահատ84" />:
▲* Լեզուն ժողովրդի հոգու, բնավորության արտահայտիչն է: Կուլտուրականության առաջին պայմանը զարգացած, հարուստ ու ճկուն լեզուն է: Լեզուն ազգի հոգին է<ref name="Գնահատ85">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 85:</ref>:
▲* Մի ընդհանուր իդեալ, որ գերիշխող է եղել մեր մտավորականների աշխարհայացքում մինչև վերջին ժամանակները. դա ազատ հայրենիքի և ազգային անկախության գաղափարներն են<ref name="Գնահատ85" />:
▲* Եվ հիրավի, որ մենք կանգնած ենք խոշոր, գուցե ճակատագրական գալիքի առջև... կամ համաքայլ ընթանալ ժամանակի հետ, կա՛մ կուլ գնալ դաժան մրցակցությանը<ref name="Գնահատ85" />:
▲* Նյութական կորուստները միշտ կարելի է վերադարձնել, իսկ հոգևոր կորուստն անդառնալի է<ref name="Գնահատ85" />:
== Քաղվածքներ Վահան Տերյանի մասին==
* Թախիծը օտար չէ մեր
:Նրա բանաստեղծությունները շատ գեղեցիկ են և գրեթե մեր լիրիկայի մեջ բոլորովին նոր բաներ<ref name="Գնահատ81">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 81:</ref>:
::''[[Հովհաննես Թումանյան]]''
* Երկու տարվա ընթացքում հրաշքը կատարվել
* Վ. Տերյանը պատանեկության և վաղ երիտասարդության ամենասիրելի բանաստեղծն է, նրանց քնարական զգացմունքների արտահայտիչը, նրանց երազական սիրո և թախծի նուրբ երգիչը<ref name="Գնահատ81"/>
* Նա մի նոր գույնով, մի նոր ձայնով երգեց և՛ սերը, և՛ հայրենիքը, և՛
:Հայ ժողովուրդն իրավունք ունի հպարտանալու իր մեծատաղանդ բանաստեղծով՝ համարելով նրան իր գրականության անմահ փառքերից մեկը, միշտ սիրո, միշտ գուրգուրանքի և ափսոսանքի արժանի<ref name="Գնահատ81"/>:
::''[[Ավետիք Իսահակյան]]''
* Վահան Տերյանը այն բախտավոր հեղինակներից էր, որոնք մի առավոտ զարթնում են հայտնի դարձած, և դա ոչ թե պատահականության բերումով, այլ շնորհիվ իրենց մեծ
: Բոլորովին այլ էր Վահան Տերյանը. նրա հրապարակ իջավ միանգամից որպես վարպետ. այդ գրքից հետո նրան չէին ասում «սկսնակ» կամ զիջողաբար «երիտասարդ գրող», այլ ուղղակի բանաստեղծ, որովհետև նա, իրոք, բանաստեղծ էր «կամոքն Աստծու»<ref name="Գնահատ8145">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 81-82:</ref>:
::''[[Ստեփան Զորյան]]''
* Մի տարի է մոտ, որ ես թանգարանից՝ Խանջյանի կարգադրությամբ վերցրել եմ Վահան Տերյանի ձեռագրերը՝ նրա անտիպ երկերը հրատարակության համար պատրաստելու
:-Օ՜, հեռու ընկե՛ր իմ... Վահա՛ն Տերյան...<ref name="Գնահատ82">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 82:</ref>
::''[[Եղիշե Չարենց]]''
* Նա փորձեց հայ պոեզիայի սեփականութունը դարձնել այն ամենը, ինչ ձեռք էր բերել եվրոպական պոեզիան վերջին տասնամյակի ընթացքում<ref name="Գնահատ82"/>
::''[[Վալերի Բրյուսով]]''
* ...Նա բանաստեղծ էր, խոշոր բանաստեղծ, ուստի և հարազատ ոչ միայն արյունակից
::''[[Նիկողայոս Մառ]]''
Տող 85 ⟶ 66՝
::''[[Հովհաննես Շիրազ]]''
* Այո՛, այսօր էլ մեր հոգին կարոտ է Վ. Տերյանի լուսեղեն
:Սա է բանաստեղծի իսկական անմահությունը<ref name="Գնահատ83"/>:
::''[[Էդվարդ Ջրբաշյան]]''
| |||