«Վարդգես Պետրոսյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

▲*Մարդու շորերը և կոշիկները ևս հոգնում են: Միայն նրանց հոգնածությունը կոչվում է մաշվել, իսկ մարդունը մահ<ref name=manook />:

▲*Մարդիկ ուզում են թռչուններին անգամ հասկանալ, երբ իրար հասկանալ չեն կարող<ref name=manook />:

▲*Պատմությունը գրատախտակ չի, որ չուզածդ բանաձևը ջնջես<ref name=manook />:

▲*Ամենափառավոր անցյալի պատն էլ, եթե այդ պատին քարեր չեն ավելանում, փոխվում է ավերակի, պատում է մոլախոտով, դառնում է փոշի և հուշ<ref name=manook />:

▲*Երջանիկ էր զամբիկը, նրա պես ո՞վ կարող էր վազել: Բայց անհեռատես տերը նրան լծեց սայլին՝ խորտակելով արշավի համար ծնված մի փայլուն [[ապագա]]: Վա՜յ նրան, ով կյանքի նախաշեմին հանձնվի նման սայլապանի<ref name=manook />:

▲*Եթե թեկուզ երկուսը կարող են մեռնել [[սեր|սիրո]] համար, ուրեմն [[մարդկություն]]ը իրավունք ունի դեռ ապրելու<ref name=manook2>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=38}}</ref>:

▲*Բոլոր մարդիկ էլ կարոտ են բնական վիճակների: Ամենքին էլ երևի ճնշում են պայմանականությունները, ձևացնելը<ref name=manook2 />:

▲*Խոսել մարդիկ սովորում են մեկ-երկու տարում: Իսկ մնացած տարիներին փորձում են լռել սովորել, որը մարդուն կարգին չի հաջողվում<ref name=manook2 />:

▲*Բժիշկն ասաց. «Լիմոն է հարկավոր»: Հարյուր հատ բերեցին, մեկն էլ էր շատ հիվանդի համար<ref name=manook3>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=39}}</ref>:

▲*Մարդու կյանքը լուցկու տուփ է, որտեղ կամաց-կամաց ավելանում են այրված հատիկները<ref name=manook3 />:

▲*Պապը կորցրեց կյանքը, [[հայր]]ը՝ երկիրը, որդին՝ [[Հայր|հոր]] երգը: Թոռը ոչինչ չի կորցնի: Չի ունենա, որ կորցնի<ref name=manook3 />:

▲*Ներսես Աշտարակեցին երբեմն գալիս էր, խոնարհվում տապանաքարերին, աղոթում: Այդ րոպեներին նա Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը չէր, այլ հնազանդ որդի՝ որբ ու անպաշտպան<ref name=manook3 />:

▲*Մարդը ջրի նման բան է, եթե շարժվեց, կզուլալվի, ինքն իրեն կմաքրվի, եթե կանգնեց, անշարժացավ, կհոտի, կնեխի<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=47}}</ref>:

▲*«Անստորագիր նամակ», կարծում եմ անստորագիր բառի արմատը պետք է, որ «ստոր»-ը լինի<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=49}}</ref>:

▲*Սա հեքիաթներով կերակրվող սերունդ չի. նրանց կծու-թթու ուտելիք է հարկավոր<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=50}}</ref>:

▲* Ամեն [[մարդ]] ծնվում է կարևոր, մեծ մի բանի համար<ref>Վարդգես Պետրոսյան: Կրակե շապիկ:Վեպ.-Երևան:Սովետ գրող, 1986.-592 էջ, (էջ 31)</ref>:

▲* Պատմական նյութ մարմնավորել չի նշանակում կտրված լինել իր ժամանակից, որովհետև ժամանակները կապված են իրար հետ արմատներով<ref>Վարդգես Պետրոսյան: Կրակե շապիկ, (էջ 75)</ref>:

▲* Կոտրվում է միայն ուժեղը: Թույլը ճկվում է, երկարում, կարճանում, հարմարվում<ref>Վարդգես Պետրոսյան: Կրակե շապիկ, (էջ 116)</ref>:

▲* Խղճալ նշանակում է իսկապես սիրել մարդուն, նշանակում է խնայել նրան, այսինքն, չհարկադրել մաչդուն անելու մի բան, որ դեմ է նրա [[Խիղճ|խղճին]], համոզմունքներին<ref>Վարդգես Պետրոսյան: Կրակե շապիկ, (էջ 117)</ref>:

▲* Մահախոսականը գրողի վաստակի վավերացումն է<ref>Վարդգես Պետրոսյան: Կրակե շապիկ, (էջ 151)</ref>:

▲* Երբեմն թշնամիները նկատում են այնպիսի թուլություններ, որ բարեկամը չի տեսնում<ref>Վարդգես Պետրոսյան: Կրակե շապիկ, (էջ 154)</ref>: