«Ֆրիդրիխ Նիցշե»–ի խմբագրումների տարբերություն

[[Image:Nietzsche187c.jpg|144px||thumb|right|Հենց որ խելամտությունն ասում է. «Մի արա այդ, դա սխալ կմեկնաբանվի», ես միշտ վարվում եմ նրան հակառակ։]]

 

*Մահը բավականին մոտ է, որպեսզի ստիպված չլինես սարսափել կյանքից։

*Երկարատև ու մեծ տառապանքները մարդու մեջ դաստիարակում են բռնակալին։

*Կար ժամանակ, երբ ես համակված էի ինքս իմ հանդեպ նողկանքով. 1876 թ.-ի ամռանը։ Մոլորության վտանգ, անմաքուր գիտական [[խիղճ]] մետաֆիզիկայի խառնուրդի կապակցությամբ, ինչ-որ ուռճացրած բանի զգացում, «դատավորության» ծիծաղաշարժ հավակնության։- Եվ այսպես, խելք հավաքել ու փորձել ապրել մեծագույն սթափությամբ, առանց մետաֆիզիկական նախադրյալների։ Ինձ օգնության հասավ «ազատ մի՜տքը» - սառույցով թրջոցներ։

Իմ նողկանքը մարդու հանդեպ չափազանց մեծացավ։ Նույն կերպ՝ հակադարձ նողկանքը իմ իդեալիզմի բարոյական ամբարտավանության հանդեպ։ Ես մոտեցա ողջ արհամարհելիին, ես իմ մեջ փնտրում էի հենց այն, ինչը արժանի է արհամարհանքի, ես ուզում էի չափավորել իմ խանդավառությունը։ Ես հանդես եկա մարդկության բոլոր մեղադրողների դեմ- ես նրանց և ինձ զրկեցի վերամբարձության իրավունքից։

Հերոսականությունը այդուհետև հանգում էր ամենափոքրով բավարարվելուն, անապատով։

Կյանքը բարոյականության ուղեկցությամբ անտանելի է ([[w:Րիխարդ Վագներ|Վագների]] ճնշումը այդպիսին էր դարձել արդեն դրանից առաջ)։

 

*Ով ձգտում է մեծության՝ նա հիմքեր ունի իր կատարելությունը և բավարարումը ունենալ քանակի մեջ։ Որակի մարդիկ ձգտում են քչին։

*Թեժ պայքարի մեջ կարելի է կյանքը զոհաբերել, բայց հաղթողին կրծում է իր կյանքը իրենից դեն նետելու գայթակղությունը։ Ամեն հաղթանակի հատուկ է կյանքի հանդեպ արհամարհանքը։

*Ինչ-որ բան ցանկանալ և հասնել դրան՝ համարվում է ուժեղ բնավորության նշանը։ Բայց ինչ-որ բան անգամ չցանկանալով՝ համենայն դեպս հասնել դրան - հատուկ է ամենաուժեղներին, որոնք իրենց զգում են իբրև մարմնավորյալ ճակատագիր։

*Վերապրել շատ բան, ըստ որում ապրումակից լինել բազմաթիվ անցած բաների, վերապրել բազմաթիվ սեփական և օտար ապրումներ համատեղ - սա է ստեղծում բարձրագույն մարդկանց. ես նրանց համարում եմ «հանրագումարներ»։

*Անհրաժեշտության կատարյալ իմացությունը կվերացներ ամենայն «պետք է»,- բայց նաև կընկալեր «պետք է»-ի անհրաժեշտությունը, իբրև չիմացության արդյունք։

*Բոլոր հարության առածների հավատը։- Ով մի անգամ վաղ մեռել է, երկար ժամանակ երկրորդ անգամ չի մեռնում։

*Ես փիփսոփայողների մեջ տարբերում եմ երկու տեսակի մարդկանց, մեկը միշտ մտածում է իր պաշտպանության մասին, մյուսը՝ իր թշնամիների վրա հարձակման։

*Քո ոսկին չդրամահատված հետդ կրելը կապված է անհարմարությունների հետ. այդպես է անում ձևակերպումներից զուրկ

*Երբ մենք սիրում ենք՝ մենք մարդկանց ստեղծում ենք մեր Աստծո պատկերով, և միայն դրանից հետո ենք մենք հիմնովին ատում մեր սատանային։

*Արարել, այդ նշանակում է՝ քեզանից ինչ-որ բան դուրս անել, քեզ ավելի դատարկ, ավելի աղքատ և ավելի սիրող դարձնել։ Երբ Աստված արարել էր աշխարհը՝ Նա այդժամ ավելին չէր, քան դատարկ գաղափար - և [[սեր]] արարյալի հանդեպ։

*Տիրել - և այլևս Աստծո ստրուկը չլինել, միայն այս միջոցն է մնացել մարդկանց ազնվացնելու համար։

*Բարոյականությունը մարդու կարևորին տալն է բնության առջև։

*«Ոչ մի մարդ էլ չկա, քանզի ոչ մի աոաջին մարդ չկա»,- այսպես են եզրակացնում կենդանիները։

*Բարոյականությունը այժմ պատրվակ է ավելորդների և պատահականների համար, հոգով և ուժով աղքատ զեռունի համար, ինչը չ պ ե տ ք է ապրեր,- բարոյականությունը այդքանով գթասրտություն է. քանզի այն ասում է յուրաքանչյուրին՝ «դու, համենայն դեպս, ինչ-որ միանգամայն կարևոր բան ես»,- ինչը, իհարկե, կեղծիք է։

*Որևէ էակի գոյության պայմանները, որքանով որ դրանք մի «պիտի» են ներկայացնում, նրա բարոյականությունն են։

*«Կրոնական մարդ», «հիմար», «հանճար», «հանցագործ», «բռնակալ» - այս ամենը վատ անուններ են և մասնավորություններ ինչ-որ անանվանելու տեղակ։

*Հավատացյալ մարդը կրոնական մարդու հակադրությունն է։

*Ով սիրում է Աստծուն՝ նա կոփում է Նրան։

*Ով իբրև աստված բարին նորից է ստեղծում, նրան հին բարու պահապանները միշտ սատանա են հռչակում։

*Պատվելն ինքն արդեն կիրք է - ինչպես և վիրավորելը։ Պատվելու միջոցով «կրքերը» դառնում են առաքինություններ։

*Ձգտելը երջանկություն է. բավարարումը, որ ապրվում է իբրև երջանկություն, ձգտման միայն վերջին պահն է։ Երջանկությունը՝ լինել համակ ցանկություն և կատարման փոխարեն՝ էլի նոր ցանկություն։

*Միայն այն արատավոր մարդն է դժբախտ, ում մոտ արատի պահանջը աճում է արատի հանդեպ նողկանքի հետ միասին - և երբեք աճելով այն չի ծածկում։

*Չխառնել ինքնասիրությանը հատուկ խիզախությունն ու արժանապատվության զգացումը օրգանապես հատուկ խիզախությանը. դա հարկադրանք է, որի դեպքում քիչ վնաս չես կրում սեփական օժտվածության մեջ։

*Կանանց մանկականությունից զրկում է այն, որ նրանք մշտապես անցկացնում են երեխաների հետ, իբրև նրանց դաստիարակչուհիները։

*Ի՜նչ վատ է։ Ամուսնության ժամանակը հասնում է անհամեմատ վաղ, քան սիրո ժամանակը, վերջինս մտածված իբրև հասունության վկայությունը, թե՛ տղամարդկանց և թե՛ կանանց մոտ։

*Ամուսնությունը սեռերի հարաբերության ամենաստված ձևն է, և հենց դրա համար իրենով է արել մաքուր խիղճը։

*Ամուսնությունը մտածված է միջակ մարդկանց համար, ովքեր ո՛չ մեծ սիրո, ո՛չ էլ մեծ բարեկամության են ընդունակ, ուրեմն, մեծամասնության համար, բայց նաև՝ այն միանգամայն հազվագյուտների, ովքեր ընդունակ են ինչպես սիրո, այդպես էլ բարեկամության։

*Ով ընդունակ չէ ո՛չ սիրո, ո՛չ էլ բարեկամության, նա ամենահուսալին է իր խաղադրույքն անում ամուսնության վրա։