«Վահրամ Փափազյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

*[[Սեր]]ը հավատի արտահանությունն է, իսկ հավատը մարդ մնալու կարևորագույն պայմանը:պայմանը։<ref name=manook>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|isbn=99930-2-276-4|year=2001|page=34}}</ref>

*Ոչինչ չկա ավելի վանող, ինչքան քաղաքավարությամբ քողարկված գռեհկությունը:գռեհկությունը։<ref>{{cite book |title=Ասույթներ|editor=Սուրեն Գրիգորյան|publisher=«Լուսաբաց հրատարակչատուն»|year=2006|page=120}}</ref>

* [[Լեզու]]ն դերասանի համար նույնն է, ինչ նավագնացի համար Բևեռային աստղը<ref name="Ասույթներ97">Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 97:</ref>:։

* Կյանքում ապուշը ապուշ է, բայց բեմում ապուշ խաղալ չի կարող<ref name="Ասույթներ97"/>:։

* Վատ դերասանին ծափահարությունները ավելի կփչացնեն<ref name="Ասույթներ98">Ասույթներ, հավաքեց ու կազմեց Սուրեն Գրիգորյանը, Երևան, 2009, էջ 98:</ref>:։

* Այն, ինչ թատերգություն ենք անվանում, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդագիտություն իր լայն առումով. հետևաբար և մարդագետ պետք է լինի [[դերասան]]ը ոչ միայն իր արվեստով, այլև իր էությամբ (էջ 9)<ref name="Վահրամ Փափազյան">Վահրամ Փափազյան, «Համլետը ինչպես տեսա…», «Հայաստան» հրատարակչություն, Երևան, 1968</ref>:։

* Բառը, ինչ [[Լեզու|լեզվի]] ուզում է պատկանելիս լինի, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդկային տվյալ զգացման ձայնական ձևավորումը (էջ 36)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Եվ անհամար են մարդկային զգացումները, ինչպես անսահման է [[մարդ]]ու զգալու կարողությունը (էջ 36)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Սրիկայությունը վախկոտ է լինում (էջ 48)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Ոճիրը խղճի ձայնի նախադուռը լինելով, իր սաղմնային վիճակում անգամ գեհենի նախահամը ունի (էջ 95)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Մարդը թշվառ է, սակայն փառավոր է այդ թշվառությամբ, քանի որ ջանում է ազատվել նրանից (էջ 103)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Ըմբռնել չարիքը նշանակում է դարմանումի ցանկություն ունենալ (էջ 103)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Մեծ լինելու միակ պայմանը մարդու համար իր ոչնչությունը հասկանալն է (էջ 103)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Դերասանները ժողովուրդ լինելով, ժողովրդի կենդանի փողհարությունն են (էջ 144)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Հեղինակն իր ստեղծած կերպարի շրթներով խոսում է սեփական ցավերից և հույսերից (էջ 144)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Առարկան գեղեցիկ է միայն բնության իրեն պարգևած հնարավորությունների սահմաններում (էջ 164)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Ազատ հանճարը վերցնում է այն լավը, որ լսում է կամ տեսնում և իր սեփական օրենքով ու արվեստով վերակազմելուց հետո ծնունդ է տալիս նորին, սեփական ստեղծագործությանը (էջ 172)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Աշխարհի բոլոր արժեքները հալածված լինելով իրենց հակոտնյայից, որ իրենցից է և ոչ դրսից, մնում են միշտ նույն անփոխարինելի հիմքը, որի վրա բարձրանում է մարդը և մարդու աշխարհը (էջ 188)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Մարդկանցից երջանիկ է միայն նա, ով գոհ է իր վիճակից ու երկրպագում է արդեն եղածին (էջ 188)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Հերոսությունը ոչ թե անհնարինը հնարավոր դարձնելու, այլ անխուսափելիին ենթարկվելու մեջ է (էջ 198)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Զավակը ինչքան էլ մեծանա տարիքով, երեխա է իր մոր համար, որն իր գուրգուրանքով ուզում է պահպանել և պաշտպանել զավակին, թեկուզ նա մի արքա լինի (էջ 226)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Կյանքում ամենագեղեցիկ էակն իսկ ամենատգեղ կմախքով է կանգուն (էջ 281)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Ինքն իրեն լավ ճանաչելով է, որ կարելի է ուրիշին ճանաչել (էջ 401)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։

* Սրի երկարությունը կամ կարճությունը մեծ ազդեցություն ունի մենամարտի ընթացքի վրա և մի քիչ ավելի երկար սուրը, անփորձ ձեռքերի մեջ, մահաբեր կարող է լինել կարճ սրով զինված ախոյանի համար (էջ 415)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>:։