«Անրի Բարբյուս»–ի խմբագրումների տարբերություն

* Անհատը, ձուլվելով կոլեկտիվին, իրեն չի կորցնում:կորցնում։ Ընդհակառակն, նա կոլեկտիվում հասնում է գիտակցության և կատարելագործման բարձրագույն աստիճանի<ref name="Բանականության սիմֆոնիա">Բանականության սիմֆոնիա, Վ. Լ. Վորոնցով, Երևան 1981, 752 էջ, էջ 55:</ref>

* Առանձին [[մարդ]]ու կամ առանձին ազգի բարեկեցությունը կապված է բոլորի համար ընդհանուր բարեկեցության հետ<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 57:</ref>:։

* Ամենաբարձր իդեալների քարոզը ոչ մի բանի չի ծառայում, եթե չի տեսնում դրանց հասնելու դրական ուղին<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 157:</ref>:։

* Երբ առկա է բացահայտ կեղծիքը, ճշմարտության ակնհայտ խեղաթյուրումը, հարկավոր է հերքել այն<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 180:</ref>:։

* Ես ինքս ինձ կրկնում եմ, որ գերբնական ուժեր չկան, որ երկնքից ոչինչ չի ընկնում, որ ամեն ինչ մեր մեջ է և մեր ձեռքում:ձեռքում։ Եվ թևավորված այդ հավատով, ես հայացքով գուրգուրում եմ դատարկ երկնքի, երկրային ամայության հնարավոր դրախտի հոյակապություն<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 329:</ref>:։

* Մենք խոսում ենք գիտակցության ու բանականության մեծ [[Լեզու|լեզվով]], որի առջև անզոր է [[կրոն]]ի լեզուն<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 334:</ref>:։

* Միայն կեղծ սրբերն ու թույլերն են կարիք զգում գայթակղության, ինչպես դեղորայքի<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 341:</ref>:։

* Արդարության գաղափարն անհերքելի է. այն աճում է բարոյական [[օրենք]]ներից, բանականության օրենքներից և մասսաների բուն կյանքից. արդարությունը մի բառ է, որը լի է կյանքի բաբախյունով<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 427:</ref>:։

* Մեր հույսի ու հավատի աղբյուրը ճշմարտությունն է<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 436:</ref>:։

* Ճշմարտությունը հաղթահարում է ամեն մի տարածություն և չի կարող կասեցվել ոչ մի սահմանագծով<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 437:</ref>:։

* Հասկանալ [[կյանք]]ը և այն սիրել ուրիշ էակի մեջ՝ դրանում է մարդու խնդիրը և դրանում է նրա տաղանդը. և յուրաքանչյուր ոք կարող է իրեն լիովին նվիրել միայն մեկ մարդու<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 493:</ref>:։

* Իր մահից հետո մարդը կարող է ապրել միայն երկրի վրա<ref>Բանականության սիմֆոնիա, էջ 705:</ref>:։