«Վահրամ Փափազյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

* Այն, ինչ թատերգություն ենք անվանում, ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ մարդագիտություն իր լայն առումով. հետևաբար և մարդագետ պետք է լինի [[դերասան]]ը ոչ միայն իր արվեստով, այլև իր էությամբ (էջ 9)<ref name="Վահրամ Փափազյան">Վահրամ Փափազյան, «Համլետը ինչպես տեսա…», «Հայաստան» հրատարակչություն, Երևան, 1968</ref>։

* Ըմբռնել չարիքը նշանակում է դարմանումի ցանկություն ունենալ (էջ 103)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>։

* Մեծ լինելու միակ պայմանը մարդու համար իր ոչնչությունը հասկանալն է (էջ 103)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>։

* Ազատ հանճարը վերցնում է այն լավը, որ լսում է կամ տեսնում և իր սեփական օրենքով ու արվեստով վերակազմելուց հետո ծնունդ է տալիս նորին, սեփական ստեղծագործությանը (էջ 172)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>։

* Աշխարհի բոլոր արժեքները հալածված լինելով իրենց հակոտնյայից, որ իրենցից է և ոչ դրսից, մնում են միշտ նույն անփոխարինելի հիմքը, որի վրա բարձրանում է մարդը և մարդու աշխարհը (էջ 188)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>։

* Զավակը ինչքան էլ մեծանա տարիքով, երեխա է իր մոր համար, որն իր գուրգուրանքով ուզում է պահպանել և պաշտպանել զավակին, թեկուզ նա մի արքա լինի (էջ 226)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>։

* Կյանքում ամենագեղեցիկ էակն իսկ ամենատգեղ կմախքով է կանգուն (էջ 281)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>։

* Սրի երկարությունը կամ կարճությունը մեծ ազդեցություն ունի մենամարտի ընթացքի վրա և մի քիչ ավելի երկար սուրը, անփորձ ձեռքերի մեջ, մահաբեր կարող է լինել կարճ սրով զինված ախոյանի համար (էջ 415)<ref name="Վահրամ Փափազյան"/>։