«Վիլյամ Սարոյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չ փոխարինվեց: Reflist → Ծանցանկ
չ փոխարինվեց: ` → ՝ (9)
Տող 4.
 
==Աղբյուրով==
*Կ՛ուզէի տեսնել այս [[աշխարհ]]ի վրայ որեւէ ուժ,<br> որ բնաջնջէ այս սերունդը, այս փոքր ցեղին անկարեւոր ժողովուրդը,<br> որուն բոլոր պատերազմները կռված են եւ հաղթուած, <br>կառոյցները`կառոյցները՝ փշրուած, <br>գրականութիւնը`գրականութիւնը՝ չէ կարդացուած, <br>երաժշտութիւնը`երաժշտութիւնը՝ չէ լսուած <br>եւ աղօթքները`աղօթքները՝ էլ չեն պատասխանուած։ <br>Համարձակեցէ՛ք բնաջնջել Հայաստանը։
 
Տեսէ՛ք թէ կրնա՞ք։ <br>Աքսորեցէ՛ք դէպի անապատները առանց հացի եւ ջուրի։ <br>Այրեցէ՛ք անոնց տուներն ու եկեղեցիները։ <br>Յետոյ տեսէ՛ք, թէ անոնք արդեօք կրկին չեն խնդա, երգէ կամ աղօթէ։ <br>Որովհետև երբ անոնց երկուսը աշխարհի որեւէ մասում հանդիպէ, <br>տեսէ՛ք, թէ անոնք արդեօք մի Նոր Հայաստան չեն ստեղծէ։<ref>{{cite web |url=http://books.google.com/books?id=4e1aaXd0skQC|title=Ամերիկահայեր (անգլերեն)|author=Անի Բաքալեան|accessdate=2009-04-16}}</ref>
Տող 18.
*Ես Ամերիկայի ամենամեծ թերթերից մեկի թղթակցին ասացի, որ մենք բոլորս էլ [[հայ]] ենք, որ աշխարհում ամեն մարդ մի քիչ հայ է, այսինքն՝ ուզում էի ասել, որ մենք բոլորս նույն ընտանիքին ենք պատկանում։ Ես իմ անձը չեմ կարող ուրանալ, իմ ընտանիքը չեմ կարող ուրանալ։ Եթե ուրանամ, չեմ կարողանա գրել, իմ գրածը կեղծ կլինի։<ref name=pdf />
*Հայերենը հայուն խորհուրդն է։<ref>{{cite book |title=Մտքի Հրավառություն|editor=Ալբերտ Միքայելյան և Միքայել Մարդումյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-263-2|year=2002|page=49}}</ref>
* Կարդալը [[մարդ]]ուն գիտակ է դարձնում, գրելը`գրելը՝ շիտակ( էջ 22)<ref name="Վիլյամ Սարոյան">Վիլյամ Սարոյան, Ընտիր երկեր 4 հատորով, հ. 1: 1986թ., 488 էջ</ref>
* Իրականությունը շատ է անցողիկ, և նրա անշտապ ակնթարթի իմաստը պահպանող նկարագրությունն արդեն մեծ բան է. որոշ նվաճում է գրականության համար (էջ 23)<ref name="Վիլյամ Սարոյան"/>։
* Միայն քնի մեջ է մարդ իրեն ապրելիս զգում<ref name="Վիլյամ Սարոյան"/>։
Տող 27.
== Առանց աղբյուրի ==
* «Ես օտարացված մարդ, ստախոսին հայտարարված եմ. Օտարացրեց մարդ, իմ երկիր ինքս ինձ իմ ընտանիք, իմ ընկեր, իմ աշխարհ, իմ ժամանակ և' իմ [[մշակույթ]]։ Ես չեմ օտարանում․․․»
* «Կ՛ուզէի տեսնել այս աշխարհի վրայ որեւէ ուժ, որ բնաջնջէ այս սերունդը, այս փոքր ցեղին անկարեւոր ժողովուրդը, որուն պատմութիւնը վերջ գտած է եւ պատերազմները հաղթուած, կառոյցները` փշրուած, գրականութիւնը`գրականութիւնը՝ չէ կարդացուած, երաժշտութիւնը`երաժշտութիւնը՝ չէ լսուած եւ աղօթքները`աղօթքները՝ չեն պատասխանուած։ Համարձակեցէ՛ք բնաջնջել այս սերունդը։ Սեպեցէք, թէ դարձեալ 1915-ի Համաշխարհային պատերազմ է, քանդեցէ՛ք Հայաստանը, տեսէ՛ք թէ կրնա՞ք։ Աքսորեցէ՛ք իրենց տուներէն դէպի անապատները, ձգեցէ՛ք առանց հացի եւ ջուրի, այրեցէ՛ք անոնց տուներն ու եկեղեցիները։ Տեսէ՛ք թէ անոնք ինչպէ՛ս պիտի վերածնին։ Տեսէ՛ք, թէ անոնք ինչպէ՛ս կրկին պիտի խնդան։ Տեսէ՛ք, թէ կրնա՞ք զիրենք կեցնել աշխարհի մեծ գաղափարները ծաղրելէ, դուք`դուք՝ շան լակոտներ, համարձակեցէ՛ք բնաջնջել զիրենք»։
* «Հայերենը հայուն խորհուրդն է։»
* «Բարին երբեք չի մահանում։ Եթե մահանար՝ աշխարհում մարդիկ գոյություն չէին ունենա, ոչ մի տեղ [[կյանք]] չէր լինի։»