«Մանուկ Աբեղյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

* Մանուկ Աբեղյանը․․․ պրիզիդենտ էր․․․ նրան էինք հաշվետվություն ներկայացնում մեր բաժինների գործունեության մասին։ Խստապահանջ էր երկաթի պես, կորեկտ, ջանադիր, բարեխիղճ ու գործունյա։ Մենք հոգնում էինք, նա`նա՝ ոչ։ Նա աշխատում էր հանգիստ, հաստատ և հիմնավորապես։ Նա ուսուցանում էր աշխատել, ներշնչում էր հարգանք ու ակնածանք դեպի գիտական ճշտությունը, գործի կատարման ստուգումը. ուսուցանում էր սիստեմ, մեթոդ, սեր դեպի գիտական աշխատանքն ու գիտությունը<ref>{{Cite conference|title=Հուշ-ելույթ Մ. Աբեղյանի մահվան տասնամյակին նվիրված երեկոյին|accessdate=9 Սեպտեմբեր 2015 |author=Դերենիկ Դեմիրճյան |year=1954 |location=Հայաստանի ԳԱ նիստերի դահլիճ։}}</ref><ref>{{cite book | title=Մանուկ Աբեղյան. կյանքն ու գործը | author=Ս․ Հարությունյան | year=1970 | location=Երևան | pages=122}}</ref>։

* Խորին կսկիծով ընկալեցինք հայ գիտության և հայ ժողովրդի կրած ահռելի կորստի`կորստի՝ մեծապատիվ Մանուկ Աբեղյանի մահվան գույժը<ref>{{cite book | title=Մ․ Աբեղյանի ֆոնդ | author=Եղիշե Չարենցի անվան Գրականության և արվեստի թանգարան | pages=268}}</ref>։

* Մ. Աբեղյանի մեջ ներդաշնակ կյանքով ապրում են թե՛ մեծ լեզվաբանը, թե՛ մեծ գրականագետը, թե՛ մեծ բանագետը, իրենց արանքում տեղ տալով նաև մեծ պատմաբանին և մեծագույն տաղաչափագետին։ Ահա թե ինչու ոչ միայն կարող ենք, այլ պարտավոր ենք, հպարտությամբ նշել, որ հայագիտության բոլոր մեծ երախտավորների մեջ առայսօր Մ. Աբեղյանն է ամենաներդաշնակ, ավելի ճիշտ բառավ ասած`ասած՝ կատարյալ դեմքը<ref>{{cite book | title=Պաշտոնական ընդդիմախոսություն Ս. Հարությունյանի «Մանուկ Աբեղյան» դոկտորական դիսերտացիայի մասին | author=Պ. Սևակ | year=1971 | location=Ս. Հարությունյանի անձնական արխիվ | pages=4-5}}</ref>։