«Վանո Սիրադեղյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

* Մեծ արագությունների երկիր չէ [[Հայաստան]]ը։ Արագությունը փոքրացնում է երկիրը։ Հանդարտ ընթացքի դեպքում Հայաստանը մեծ հայրենիք է։ Հայաստանը ինքը հանդարտ ընթացք է թելադրում։ Հայաստանը իր խորությամբ է երկիր։ Հայաստանը մանրամասն սիրելու հայրենիք է և այդպես մանրամասն սիրելու դեպքում մեկ չէ`չէ՝ տասը կյանք էլ չես սպառի։ Միայն թե շտապելու հարկ չկա։ Առավել ևս համեմատելու կարիք չկա։

* …[[Կյանք]]ը մեր ուզածով չեղավ, ու առուփախի հրապարակում ապշած մնացինք։ Հետո [[ցավ]]ից երկու տակ եղանք, հետո քունքներս ճերմակեցին մի գիշերվա մեջ, բերաններս դառն իմաստնությամբ ծամածռվեցին, ընդոստ շտկվեցինք, որ չտրորեն, – այսպես դարձանք հուսահատության քարե արձան. իրանը`իրանը՝ ձիգ, գլուխը`գլուխը՝ բարձր, ձեռքերը`ձեռքերը՝ ծոցը, որ մաքուր մնան։

* Անկախ այն բանից՝ օրը ուշ կմթնի, թե շուտ կլուսանա, անկախ այն բանից՝ լուսինը կբոլորի, թե ոչ, ժամանակի հոգեմաշ ընթացք կոտորակող արհեստական շեշտեր են հարկավոր։ Օրը՝ առաջին բաժակ [[սուրճ]]ից հետո, շաբաթ օրը`օրը՝ կիրակիից առաջ, թեթև երեքշաբթին՝ ծանր երկուշաբթի օրվանից հետո…

* Քո կծուլեզու ներկայությունը նրանց հանգիստը թունավորում է, որովհետև ամեն մեկը [[հաց]]ի հարց ունի, որ լուծում է կակազելով, գիրկապ անելով, նաև համրությամբ`համրությամբ՝ ամեն օր ու ամեն ժամ, բայց առավել անտանելին քո հեգնաժպիտ ներկայությունն է, նույնն է թե`թե՝ առանձնությունը։ Իրենք`Իրենք՝ նախիրով, իրենք ոհմակով լինելով`լինելով՝ էլի անապահով են, դու, ախր, դու էդ ինչի՞ տեր ես, որ ինքդ քեզ այդքան հերիք ես։