«Կոմիտաս»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
չ →top: clean up |
No edit summary |
||
Տող 4.
==Քաղվածքներ==
*
*Ժողովրդի երգեցողությունն ունի ինքնուրույն դպրոց, ուր դաս են առնում ամենքը, ամեն [[ժամանակ]], երբ կարիք են զգում<ref name =mterim />։
*[[Հայ]] [[երաժշտություն]]ն իր մեջ կսնուցանե ոգին իր իսկ ցեղին, որովհետև երաժշտությունը ամենեն մաքուր հայելին է ցեղին<ref name=hur>{{cite book |title=Մտքի Հրավառություն|editor=Ալբերտ Միքայելյան և Միքայել Մարդումյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-263-2|year=2002|page=120}}</ref>։
*Հայն ունի ինքնուրույն [[երաժշտություն]]... Յուրաքանչյուր
*Հայ ժողովրդի զավակնե՛ր, դուք կարդացեք [[w:Մովսես Խորենացի|Մովսես Խորենացի]], [[w:Եղիշե|Եղիշե]], [[w:Գրիգոր Նարեկացի|Նարեկացի]], [[w:Խաչատուր Աբովյան|Խաչատուր Աբովյան]], [[w:Րաֆֆի|Րաֆֆի]], [[w:Ղևոնդ Ալիշան|Ալիշան]], [[w:Մկրտիչ Պեշիկթաշլյան|Պեշիկթաշլյան]] և տեսեք, թե ով ենք մենք<ref>{{cite book |title=Մտքի Հրավառություն|editor=Ալբերտ Միքայելյան և Միքայել Մարդումյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-263-2|year=2002|page=175}}</ref>։
*Մեր ժողովուրդը քարոզ չի հասկանում, մեկ հասկացված ձայնը 1000 ճառ արժի<ref>{{cite web|title=Կոմիտասագետը վերծանել է Կոմիտասի խազագրությունները |author=Գայանե Դանիելյան|date=2011-03-31|accessdate=2011-12-27|url=http://www.azatutyun.am/content/article/3543000.html}}</ref>։
Տող 32.
::''[[Արամ Խաչատրյան]]''
* Ոչ ոք ինձ չի կարող մեղադրել չափազանցության համար, եթե ես ասեմ, որ Կոմիտասի այդ համերգը (Փարիզ, 1906) մի հեղաշրջում էր և իր հայտնությամբ զարմացրեց մեզ։
::''Լուի Լալուա<ref>Սորբոնի համալսարանի պրոֆեսոր, երաժշտական քննադատ</ref>''
Տող 60.
::''Ժ. Սիտաու''
* 1914 թ. Փարիզի երաժշտական կոնգրեսում, ուր հավաքվել էին աշխարհի գլխավոր երաժշտագետները, Կոմիտասը հայ ժողովրդական ու հոգևոր երգերից մի համերգ տվեց՝ հիացնելով [[ներկա]] եղեղ կոմպոզիտորներին։
:Ժողովրդական երաժշտությունը, ինչպես և արորի, խոփի, գութանի երգերի մասին տված դասախոսությունները, պիտի ասել, համագումարի նիստերից թանկագինը եղան: Երբ Կոմիտասը դաշնամուրի մոտ նստեց՝ մեղմորեն երգելու հայկական երգ, ունկնդիր հասարակությունը քարացած մնացել էր լուռ, և այնտեղ տիրեց այն վեհապանծ հմայքը, այն գերագույն պարզությունը, որ բխում է հայկական երաժշտությունից<ref name="Գնահատ139-40">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 139-140:</ref>:
::''Ֆ. Մակլեր (Սորբոնի համալսարանի պրոֆեսոր)''
| |||