«Ավետիք Իսահակյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
Տող 52.
::''[[Սիլվա Կապուտիկյան]]''
 
* Հայ ժողովուրդը նրա քնարով երգեց իր սերը՝ հանդեպ իր հողը, ցավն ու վիշտը[[վիշտ]]ը, երազանքն ու ձախողանքը։
:...Անտուն պանդուխտը, դեգերելով օտար ծովերում և երկրներում, անհուն սիրով և քնքշանքով է հիշում հայրենիքում[[հայրենիք]]ում թողած մորը, որի կերպարը նրա հոգում ձուլված է հայրենի երկրի բնանկարին: Մորը նվիրված բանաստեղծություններում Իսահակյանը գտնում է անսպասելի յուրահատուկ սյուժե և վրձնում իր ներկապնակի ընտիր գույներով:
:...Մեր ընթերցողը ճանաչում է Իսահակյանին որպես քնարերգակի, մինչդեռ նա հրաշալի պատմող է և՛ չափածոյում, և՛ արձակում<ref name="Գնահատ73" />:
::''[[Մարիետա Շահինյան]]''
 
* Ավետիք Իսահակյանը մեր ժողովրդի[[ժողովրդ]]ի բանաստեղծացած պատմությունն է, բանաստեղծացած Հայաստանը<ref name="Գնահատ73" />։
::''[[Արամ Ինճիկյան]]''
 
Տող 77.
* Իսահակյանի լիրիկայի ուժը նրա մեջ է, որ նա իր անձնականը կարողանում է վերածել հանրայինի, իսկ այդ պարզ զգացումի մեջ նա տեսնում է անսովորը, և այդ անսովորը դառնում է այնքան սովորական, որ թվում է, թե այդ երգերը, այդ փոքրիկ ոտանավորները միշտ էլ եղել են, որ նրանք ապրում էին ժողովրդի մեջ մինչև պոետի ծնունդը, որ նա լոկ ուկնդրել, գրի է առել դրանք<ref name="Գնահատ74"/>։
* ...Նրա ողջ ստեղծագործությունը երգ է Հայաստանի անցյալի, ներկայի և ապագայի մասին։
:...Իսահակյանի բոլոր բանաստեղծությունները կրում են իրենց վրա մեղմ ու ջերմ լույս և ներծծված են այդ լույսով: Նրա թախիծը պայծառ է. նրա բանաստեղծական պատկերների աշխարհը[[[աշխարհ]]ը լուսավոր է, արևը այդ աշխարհում մայր չի մտնում...<ref name="Գնահատ74"/>
*Նա երգում է մարդուն՝ խղճալով նրան և հիանալով նրանով։ Նա երգում է սերը, և դա հնչում է, ինչպես մեղեդին «սիրո այն երգչի, որին այրեց սերը»։ Ժողովրդական երգերի և մեղեդիների գանձարանի խորքից է վերցնում իր գոհարները... Դա հայ ժողովրդի ձայնն է՝ մաքուր և հնչեղ, ինչպես լեռնային վտակը<ref name="Գնահատ74"/>։
::''[[Նիկոլայ Տիխոնով]]''
Տող 107.
::''[[Կայսին Կուլիև]]''
 
* Իսահակյանը մեծ շեփորն է Հայաստանի, նրա մեծ և ողբերգական անցյալի։[[անցյա]]լի։ Նա լիաձայն երգեց հայ ժողովրդի հերոսական պայքարի դրվագները։ Սակայն պեղելով անցյալը՝ նա գերված չէր լոկ անցյալով։ Նա գովերգեց ավերակներից հառնող Սովետական Հայաստանը, նրա աշխատանքի հերոսներին, իր տոկուն, անվախ ժողովրդին<ref name="Գնահատ76" />։
::''[[Կոնստանտինե Գամսախուրդիա]]''