«Ավետիք Իսահակյան»–ի խմբագրումների տարբերություն
Content deleted Content added
Տող 52.
::''[[Սիլվա Կապուտիկյան]]''
* Հայ ժողովուրդը նրա քնարով երգեց իր սերը՝ հանդեպ իր հողը, ցավն ու
:...Անտուն պանդուխտը, դեգերելով օտար ծովերում և երկրներում, անհուն սիրով և քնքշանքով է հիշում
:...Մեր ընթերցողը ճանաչում է Իսահակյանին որպես քնարերգակի, մինչդեռ նա հրաշալի պատմող է և՛ չափածոյում, և՛ արձակում<ref name="Գնահատ73" />:
::''[[Մարիետա Շահինյան]]''
* Ավետիք Իսահակյանը մեր
::''[[Արամ Ինճիկյան]]''
Տող 77.
* Իսահակյանի լիրիկայի ուժը նրա մեջ է, որ նա իր անձնականը կարողանում է վերածել հանրայինի, իսկ այդ պարզ զգացումի մեջ նա տեսնում է անսովորը, և այդ անսովորը դառնում է այնքան սովորական, որ թվում է, թե այդ երգերը, այդ փոքրիկ ոտանավորները միշտ էլ եղել են, որ նրանք ապրում էին ժողովրդի մեջ մինչև պոետի ծնունդը, որ նա լոկ ուկնդրել, գրի է առել դրանք<ref name="Գնահատ74"/>։
* ...Նրա ողջ ստեղծագործությունը երգ է Հայաստանի անցյալի, ներկայի և ապագայի մասին։
:...Իսահակյանի բոլոր բանաստեղծությունները կրում են իրենց վրա մեղմ ու ջերմ լույս և ներծծված են այդ լույսով: Նրա թախիծը պայծառ է. նրա բանաստեղծական պատկերների
*Նա երգում է մարդուն՝ խղճալով նրան և հիանալով նրանով։ Նա երգում է սերը, և դա հնչում է, ինչպես մեղեդին «սիրո այն երգչի, որին այրեց սերը»։ Ժողովրդական երգերի և մեղեդիների գանձարանի խորքից է վերցնում իր գոհարները... Դա հայ ժողովրդի ձայնն է՝ մաքուր և հնչեղ, ինչպես լեռնային վտակը<ref name="Գնահատ74"/>։
::''[[Նիկոլայ Տիխոնով]]''
Տող 107.
::''[[Կայսին Կուլիև]]''
* Իսահակյանը մեծ շեփորն է Հայաստանի, նրա մեծ և ողբերգական
::''[[Կոնստանտինե Գամսախուրդիա]]''
|