«Վարդգես Պետրոսյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Տող 13.
 
*Երջանիկ էր զամբիկը, նրա պես ո՞վ կարող էր վազել: Բայց անհեռատես տերը նրան լծեց սայլին՝ խորտակելով արշավի համար ծնված մի փայլուն ապագա: Վա՜յ նրան, ով կյանքի նախաշեմին հանձնվի նման սայլապանի:<ref name=manook></ref>
 
*Եթե թեկուզ երկուսը կարող են մեռնել սիրո համար, ուրեմն մարդկությունը իրավունք ունի դեռ ապրելու:<ref name=manook2>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=38}}</ref>
 
*Բոլոր մարդիկ էլ կարոտ են բնական վիճակների: Ամենքին էլ երևի ճնշում են պայմանականությունները, ձևացնելը:<ref name=manook2></ref>
 
*Խոսել մարդիկ սովորում են մեկ-երկու տարում: Իսկ մնացած տարիներին փորձում են լռել սովորել, որը մարդուն կարգին չի հաջողվում:<ref name=manook2></ref>
 
*Բժիշկն ասաց. «Լիմոն է հարկավոր»: Հարյուր հատ բերեցին, մեկն էլ էր շատ հիվանդի համար:<ref name=manook3>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=39}}</ref>
 
*Մարդու կյանքը լուցկու տուփ է, որտեղ կամաց-կամաց ավելանում են այրված հատիկները:<ref name=manook3></ref>
 
*Պապը կորցրեց կյանքը, հայրը՝ երկիրը, որդին՝ հոր երգը: Թոռը ոչինչ չի կորցնի: Չի ունենա, որ կորցնի:<ref name=manook3></ref>
 
*Ներսես Աշտարակեցին երբեմն գալիս էր, խոնարհվում տապանաքարերին, աղոթում: Այդ րոպեներին նա Ամենայն Հայոց Կալողիկոսը չէր, այլ հնազանդ որդի՝ որբ ու անպաշտպան:<ref name=manook3></ref>
 
*Մարդը ջրի նման բան է, եթե շարժվեց, կզուլալվի, ինքն իրեն կմաքրվի, եթե կանգնեց, անշարժացավ, կհոտի, կնեխի:<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=47}}</ref>