«Միքայել Նալբանդյան»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չ →‎top: clean up
Տող 5.
==Քաղվածքներ==
*Հարուստներին պետք է խղճալ, նրանք շրջապատված են բարիքներով, որոնք, սակայն, չեն թափանցում նրանց հոգիների մեջ<ref>{{cite book |title=Դաստիարակչական Մտքերի Հայկական Գանձարան|editor=Ա.Մ. Մանուկյան և Մ.Մ. Մանուկյան|publisher=Զանգակ-97 հրատարակչություն|ISBN=99930-2-276-4|year=2001|page=119}}</ref>։
*Ճշմարիտ և ստույգ մատենագրությունը մի հայելի է, որի մեջ ցոլանում է ազգի[[ազգ]]ի կյանքը<ref>{{cite book |title=Ասույթներ|editor=Սուրեն Գրիգորյան|publisher=«Լուսաբաց հրատարակչատուն»|year=2006|page=156}}</ref>։
* Օրենքի[[Օրենք]]ի և իրավունքի[[իրավունք]]ի առջև քննվում և դատվում է նախ գործը և ապա գործողը<ref name="Գնահատ24">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 24:</ref>։
* Ճշմարտությունը[[Ճշմարտություն]]ը մի մարդու[[մարդ]]ու սեփականություն չէ<ref name="Գնահատ24" />։
* Ազգ ասացյալը է այն ուժը, այն կենդանի կապակցությունը մարդերի, որ առանց նորան, կամ նորանից դուրս, մասնավոր մարդը կլիներ մի անօգուտ անձնասեր-էգոիստ, իսկ բոլոր մարդկությունը՝ մի անպտուղ վերացականություն<ref name="Գնահատ24" />։
* Ոչ մի ազգություն իրավունք չունի կուլ տալու և ոչնչացնելու մի ուրիշ ազգություն, բայց այս բանը ստեպ կրկնվում է մարդկության պատմության մեջ<ref name="Գնահատ24" />։
* Բայց մի աննկարագրելի վատաբախտություն, մի սարսափելի տեսարան է, եթե մի ազգի անդամք ինքեանք հրաժարվում են յուրյանց ազգությունից, և մտանելով մասնավորության կորստական դրոշակի տակ, ընդհանուր մարդկային հարգ ու արժանավորություն տեսանել համարում են մի մեծ, բայց օտար ազգի ազգության մեջ։ Ի՜նչ ողորմելի փիլիսոփայություն, ի՜նչ արտասվելի վարդապետություն։ Թող ամենայն ազգ պահպանե յուր ազգության կերպարանքը, թող ազատ և պայծառ ծաղկի ամենայն ազգություն մարդկեղեն աշխարհի[[աշխարհ]]ի մեջ. դոքա միայն զորություն, հոգի են տալիս ազգերի ընդհանուր աշխատությանը<ref name="Գնահատ24" />։
* Բայց երբ բռնությունը, ազատությամբ շուլալվելով, հանդես կգա, երբ նեղսիրտ խավար խղճի ազատության և լուսեղեն դիմակներով կը զարդարվի, և բուն ազատությունը կը քարկոծվի, այն [[ժամանակ]] ամեն ստույգ ազատասերի պարտքն է բանականության սրով ասպարեզ մտնել և կեղծավոր փարիսեցիների գլխից Մովսեսի քողը մերկացնել. այս վարդապետության հետևում ենք մենք<ref name="Գնահատ24" />։
* Ինչպես կյանքն[[կյանք]]ն է, այնպես է և նրա փիլիսոփայությունը<ref name="Գնահատ25">Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 25:</ref>։
* Ազգը ինքնըստինքյան ազգ չէ, եթե չունի [[լեզու]]<ref name="Գնահատ25" />։
* Լեզուն է այն սարսափելի ուժը[[ուժ]]ը, որի ընդդեմ տկար են նաև միլիոնավոր բարբարոսների սվիններ<ref name="Գնահատ25" />։
* Մարդն[[Մարդ]]ն է [[Փիլիսոփայություն|փիլիսոփայության]] և՛ հեղինակը, և՛ առարկան<ref name="Գնահատ25" />։
* Մինչդեռ ընդհանուրը ապահովված չէ, մասնավորի երջանկությունը մի վաղանցուկ երազ է<ref name="Գնահատ25" />։
* Ազգը չի կորչի, եթե նրա լեզուն պատշաճավոր կերպով ճոխանա, արմատանա և հաստատվի ազգի հոգու և սրտի մեջ<ref name="Գնահատ25" />։
* [[Ժողովուրդ|Ժողովրդի]] լեզվի միջոցով կարող ենք ավելի հավաստիորեն ճանաչել մի ժողովուրդ, քան թե նրա պատմական հիշատակարաններով<ref name="Գնահատ25" />։
* Մարդուն հարմար վերևից եկած ազատությունը այն ցողից ավելի չէ, եթե մարդը նախ ինքը յուր մեջ ազատ չէ, և երկրորդ՝ եթե ինքը այնուհետև պիտի բռնանա յուր ընկերների վրա<ref name="Գնահատ25" />։
* Ազատությունը ըստ ինքյան լոկ խոսք է և իրողապես չէ կարող մարմնանալ առանց տնտեսական խնդրի լուծվելուն<ref name="Գնահատ25" />։