«Ոսկե հորթը»–ի խմբագրումների տարբերություն

Content deleted Content added
չNo edit summary
չNo edit summary
Տող 13.
*Պանիկովսկին, որը շոգի պատճառով կացնավորի հաստ կուրտկան փոխել էր ծալովի օձիք ունեցող չթե վերնաշապկով, գոռոզ էր պահում իրեն։ Նա շատ էր հպարտանում իրեն տրված հանձնարարությամբ։<br>- Միայն գողություն, - ասում էր նա։<br>- Միայն կողոպուտ, - առարկում էր Բալագանովը, որը նույնպես հպարտ էր կոմբինատորի վստահությամբ։<br>- Դուք խղճուկ, չնչին արարած եք, - հայտարարեց Պանիկովսկին, զզվանքով նայելով զրուցակցին։<br>- Իսկ դուք հաշմանդամ եք, - նկատեց Բալագանովը։ - Հիմա պետը ե՛ս եմ։<br>- Ո՞վ է պետը։<br>- Ես եմ պետը։ Ինձ է հանձնարարված։<br>- Ձե՞զ։<br>- Ինձ։<br>- Քե՞զ։<br>- Բա էլ ու՞մ։ Վայթե քե՞զ։
 
*Բալագանովը հարգանքով նայեց եռանկյունուն։ Պանիկովսկու փաստարկներն առանձնապես համոզիչ չէին թվում, բայց եռանկյունու մեջ այնպիսի ճշմարիտ անհաուսալիություն էր զգացվում, որ Բալագանովը տատանվեց։ Պանիկովսկին, այդ բանը նկատելով, չհապաղեց․<br>- Գնացեք Կիև, - ասաց նա անսպասելի կերպով։ - Եվ այն ժամանակ կհամոզվեք, որ ես իրավացի եմ։ Անպայման մեկնեցեք Կիև։<br>- Ի՞նչ Կիև, ինչ բան, - փնթփնթաց Շուրան։ - Ինչո՞ւ։<br>- Գնացեք Կիև և այնտեղ հարցրեք, թե մինչև հեղափոխությունը ի՞նչ էր անում Պանիկովսկին։ Անպայման հարցրեք։<br>- Ի՞նչ եք կպել ինձանից, - մռայլ հարցրեց Բալագանովը։<br>- Չէ, դուք հարցրեք, - պահանջում էր Պանիկովսկին։ - Գնացեք և հարցրեք։ Եվ ձեզ կասեն, որ մինչև հեղափոխությունը Պանիկովսկին կույր էր։ <br>Հեղափոխությունը որ չլիներ, բա ես կլինեի՞ կեյտենանտ Շմիդտի զավակը, ինչ եք կարծում։ Չէ՞ որ ես հարուստ մարդ էի։ Ընտանիք ունեի և սեղանի վրա նիկելե ինքնաեռ։ Իսկ ի՞նչն էր ինձ կերակրում։ Կապույտ ակնոցը և ձեռնափայտը։<br>Նա հանեց գրպանից արծաթե աղոտ աստղիկներով սև թուղթ սոսնձած կարտոնե մի պատյան և ցույց տվեց կապույտ ակնոցը։<br>- Ահա այս ակնոցով, - ասաց նա հառաչելով, - տաիներ շարունակ ես կերակրվել եմ։ Ակնոցով և ձեռնափայտով դուրս էի գալիս Կրեշչատիկ և լավ հագնված որևէ պարոնի խնդրում էի օգնել խեղճ կույրին փողոցն անցնելու։ Պարոնն արդեն զրկվում էր ժամացույցից՝ եթե ժամացույց էր ունենում, կամ դրամապանակից։ Ոմանք իրենք հետ դրամապանակներ էին ունենում։<br>- Բա ինչո՞ւ թողեցիք ահդ գործը, - հարցրեց Բալագանովը աշխուժանալով։<br>- Հեղափոխությունը, - պատասխանեց նախկին կույրը։ - Առաջներում ես Կրեշչատիկի և Պրորեզնայա փողոցների անկյունում կանգնած քաղաքապահ ոստիկանին ամսական հինգ ռուբլի էի վճարում և ինձ ոչ ոք ձեռք չէր տալիս։ Ոստիկանը նույնիսկ հետևում էր, որ ինձ նեղացնող չլինի։ Շա՜տ լավ մարդ էր։ Ազգանունը՝ Նեբաբա, Սեմյոն Վասիլևիչ։ Վերջերս ես նրան հանդիպեցի։ Այժմ նա երաժշտական քննադատ է։ Իսկ հիմա՞։ Մի՞թե կարելի է միլիցիայի հետ։ Դրանցից վատ խալխ ես չեմ տեսել։ Դրանք մի տեսակ գաղափարական են դարձել, մի տեսակ կուլտուրտրեգերներ։ Եվ ահա, Բալագանով, օր ծերության ստիպված եղա աֆերիստ դառնալ։ Բայց այս արտակարգ գործի համար կարելի է գործօ դնել իմ հին ակնոցները։ Դա ավելի հաստատ բան է, քան կողոպտելը։
Նա հանեց գրպանից արծաթե աղոտ աստղիկներով սև թուղթ սոսնձած կարտոնե մի պատյան և ցույց տվեց կապույտ ակնոցը։<br>- Ահա այս ակնոցով, - ասաց նա հառաչելով, - տաիներ շարունակ ես կերակրվել եմ։ Ակնոցով և ձեռնափայտով դուրս էի գալիս Կրեշչատիկ և լավ հագնված որևէ պարոնի խնդրում էի օգնել խեղճ կույրին փողոցն անցնելու։ Պարոնն արդեն զրկվում էր ժամացույցից՝ եթե ժամացույց էր ունենում, կամ դրամապանակից։ Ոմանք իրենք հետ դրամապանակներ էին ունենում։<br>- Բա ինչո՞ւ թողեցիք ահդ գործը, - հարցրեց Բալագանովը աշխուժանալով։<br>- Հեղափոխությունը, - պատասխանեց նախկին կույրը։ - Առաջներում ես Կրեշչատիկի և Պրորեզնայա փողոցների անկյունում կանգնած քաղաքապահ ոստիկանին ամսական հինգ ռուբլի էի վճարում և ինձ ոչ ոք ձեռք չէր տալիս։ Ոստիկանը նույնիսկ հետևում էր, որ ինձ նեղացնող չլինի։ Շա՜տ լավ մարդ էր։ Ազգանունը՝ Նեբաբա, Սեմյոն Վասիլևիչ։ Վերջերս ես նրան հանդիպեցի։ Այժմ նա երաժշտական քննադատ է։ Իսկ հիմա՞։ Մի՞թե կարելի է միլիցիայի հետ։ Դրանցից վատ խալխ ես չեմ տեսել։ Դրանք մի տեսակ գաղափարական են դարձել, մի տեսակ կուլտուրտրեգերներ։ Եվ ահա, Բալագանով, օր ծերության ստիպված եղա աֆերիստ դառնալ։ Բայց այս արտակարգ գործի համար կարելի է գործօ դնել իմ հին ակնոցները։ Դա ավելի հաստատ բան է, քան կողոպտելը։
 
 
===Վասիսուալի Լոխանկինը և նրա դերը ռուսական հեղափոխության մեջ===
*- Վասիսուալի։ Ես դեռ երեկ տեղյակ եմ պահել քեզ։ Ես քեզ այլևս չեմ սիրում։<br>- Բայց ե՛ս։ Ես ախր սիրում եմ քեզ, Վառվառա։<br>- Դա քո մասնավոր գործն է, Վասիսուալի։ Ես գնում եմ Պտիբուրդուկովի մոտ։ Այդպես է պետք։<br>Կինը փոքր-ինչ մտածես, չկիզված սպիտակ թևին հագցրեց վայր ընկնող ուսակապը և հանկարծ ձայնը գցեց գլուխը։<br>- Դու իրավունք չունես այդպես խոսելու Պտիբուրդուկովի մասին։ Նա բարձ է քեզանից։<br>Լոխանկինն այդ չհանդուրժեց։ Նա ցնցվեց, ասես էլեկտրական հոսանք անցավ նրա ամբողջ երկարությամբ՝ շալվարակից մինչև կանաչ գուլպաները։<br>- Դու էգ ես, Վառվառա, - ծոր տվեց նա, - դու պոռնիկ ես։<br>- Վասիսուալի, դու հիմար ես, - հանգիստ պատասխանեց կինը։<br>- Դու էգ գայլ ես, - շարունակեց Լոխանկինը նույն ծորուն եղանալով։ - Ես քեզ արհամարում եմ։ Սիրեկանիդ մոտ ես գնում ինձանից։ Ինձանից Գնում ես Պտիբուրդուկովի մոտ։ Զզվելի, դու այժմ ինձանից գնում ես այդ որորմելի Պտիբուրդուկովի մոտ։ Ահա թե ում մոտ ես գնում ինձանից։ Դու ուզում ես տռփանքի անձնատուր լինել նրա հետ։ Քավթառ էգ գայլ և այն էլ զզվելի։ <br>Իր վշտով արբեցած, Լոխանկինը նույնիսկ չէր նկատում, որ խոսում է հնգոտնյա յամբով, թեև իր օրում բանաստեղծություն չէր գրել և չէր սիրում կարդալ դրանք։<br>- Վասիսուալի, վե՛րջ տուր միմոսությանը, - ասաց էգ գայլը, ուղեպարկը կապելով։ - Նայիր, թե ումն ես դու նման։ Գոնե լվացվեիր։ Ես գնում եմ։ Մնա՛ս բարով, Վասիսուալի։ Քո հացի քարտը թողնում եմ սեղանի վրա։
*- Վասիսուալի։ Ես դեռ երեկ տեղյակ եմ պահել քեզ։ Ես քեզ այլևս չեմ սիրում։<br>- Բայց ե՛ս։ Ես ախր սիրում եմ քեզ, Վառվառա։<br>- Դա քո մասնավոր գործն է, Վասիսուալի։ Ես գնում եմ Պտիբուրդուկովի մոտ։ Այդպես է պետք։
Կինը փոքր-ինչ մտածես, չկիզված սպիտակ թևին հագցրեց վայր ընկնող ուսակապը և հանկարծ ձայնը գցեց գլուխը։<br>- Դու իրավունք չունես այդպես խոսելու Պտիբուրդուկովի մասին։ Նա բարձ է քեզանից։
Լոխանկինն այդ չհանդուրժեց։ Նա ցնցվեց, ասես էլեկտրական հոսանք անցավ նրա ամբողջ երկարությամբ՝ շալվարակից մինչև կանաչ գուլպաները։<br>- Դու էգ ես, Վառվառա, - ծոր տվեց նա, - դու պոռնիկ ես։<br>- Վասիսուալի, դու հիմար ես, - հանգիստ պատասխանեց կինը։<br>- Դու էգ գայլ ես, - շարունակեց Լոխանկինը նույն ծորուն եղանալով։ - Ես քեզ արհամարում եմ։ Սիրեկանիդ մոտ ես գնում ինձանից։ Ինձանից Գնում ես Պտիբուրդուկովի մոտ։ Զզվելի, դու այժմ ինձանից գնում ես այդ որորմելի Պտիբուրդուկովի մոտ։ Ահա թե ում մոտ ես գնում ինձանից։ Դու ուզում ես տռփանքի անձնատուր լինել նրա հետ։ Քավթառ էգ գայլ և այն էլ զզվելի։ <br>Իր վշտով արբեցած, Լոխանկինը նույնիսկ չէր նկատում, որ խոսում է հնգոտնյա յամբով, թեև իր օրում բանաստեղծություն չէր գրել և չէր սիրում կարդալ դրանք։<br>- Վասիսուալի, վե՛րջ տուր միմոսությանը, - ասաց էգ գայլը, ուղեպարկը կապելով։ - Նայիր, թե ումն ես դու նման։ Գոնե լվացվեիր։ Ես գնում եմ։ Մնա՛ս բարով, Վասիսուալի։ Քո հացի քարտը թողնում եմ սեղանի վրա։
 
[[Կատեգորիա:Երգիծական գրքեր]]