Content deleted Content added
No edit summary |
չNo edit summary |
||
Տող 15.
{{քաղվածք|Ոչ թե քննադատն է, որ հաշվի է առնվում․ ոչ թե նա, ով մատնացույց է անում՝ թե ինչպես է ուժեղ մարդը սայթաքում, կամ թե ինչպես անողը պետք է ավելի լավ աներ։ Երախտիքը պատկանում է մարդուն, ով իրական ասպարեզում է, ում դեմքը մրոտել է քրտինքով ու արնով․ ով քաջաբար ձգտում է․ ով սխալվում է, ով կրկին ու կրկին քիչ է բերում, որովհետև առանց ձգտման ոչ մի սխալ ու թերություն չկա․ բայց նա՝ ով իրականում ձգտում է անելիքներն անել․ ով գիտի մեծ կրքեր ու մեծ նվիրումները․ ով իրեն ծախսում է արժանի նպատակի համար․ ով ամենալավ դեպքում գիտի վերջում բարձր նվաճման հաղթանակը, իսկ ով ամենավատ դեպքում՝ եթե ձախողի, գոնե ձախողում է հույժ համարձակվելիս, և այդպիսով նրա տեղը երբեք այն սառն ու երկչոտ հոգիների հետ չէ, ովքեր ոչ հաղթանակ գիտեն և ոչ պարտություն։|[[Թեոդոր Ռուզվելտ]]}}
{{քաղվածք|Մարդը պետք է կարողանա բարուր փոխել, արշավանք կազմակերպել, խոզ մորթել, նավավարել, շենք նախագծել, սոնետ գրել,
{{քաղվածք|Սիրելիս։ Քեզ համար եմ գրում։ Մթում օրը ինչքա՞ն է տևում։ Կամ շաբաթը՞։ Կրակն անցել է, ու ես ահավոր սառած եմ։ Իրականում պետք է ինձ դուրս քարշ տամ, բայց հետո այնտեղ արևը կլինի։ Մտահոգվում եմ, որ լույսը նկարչությունների
{{Տես|:w:hy:User:Chaojoker}}
|