Համլետ

«Համլետ» (անգլ.՝ The Tragical Historie of Hamlet, Prince of Denmarke), Ուիլյամ Շեքսպիրի պիեսներից։ Գրվել է 1600-1601 թվականներին։

Հենրի Ֆյուսելի «Համլետը և հոր ուրվականը» (1780-1785, գարդոն, թանք, մատիտ, 38 × 49,5 սմ)

Քաղվածքներ

• Համլետ - Անվանի՛ր ինձ ինչ գործիք որ կուզես, թեև կարող ես ինձ չարչարել, բայց վրաս նվագել չես կարող։

• Համլետ - Որքան բաներ կան, Հորացիո՛, երկնքում և երկրի վրա, որ երբևիցե փիլիսոփայությունդ չի էլ երազել։

• Համլետ - ....Խեղճ Յորիկ։

• Համլետ - Թուլությո՛ւն, անունդ կին է։

• Համլետ - Եվ մի մարդու կյանքն ի՜նչ բան է. մի՞թե «մեկ» չասած պրծավ։

• Համլետ - Չկա մի սրիկա ամբողջ Դանիայում,

Որ... մի անզգամ դավաճան չլինի։

• Համլետ - Ժամանակն իր շավղից դուրս է սայթաքել, օ՜, բա՛խտ իմ դժխեմ,

Ինչո՞ւ ծնվեցի, որ հենց ես ուղղեմ։

The time is out of joint — O cursed spite,

That ever I was born to set it right!

• Համլետ

Լինել, թե՞ չլինել. այս է խնդիրը։
Ո՜րն է հոգեպես ավելի ազնիվ.
Տանել գոռ բախտի պարսաքարերը և սլաքները,
Թե՞ զենք վերցնել ցավ ու վշտերի մի ծովի ընդդեմ,
Եվ դիմադրելով վերջ տալ բոլորին։
Մեռնել, քուն մտնել, ոչինչ ավելի
Եվ մտածել, թե մի պարզ քնով մենք
վերջ ենք տալիս այն սրտացավին և բյուր բնական անձկություններին,
որոնց ժառանգն է մեր հեգ մարմինը,
մի վախճան է դա հոգով բաղձալիք. մեռնել, ննջել, ննջե՞լ...
գուցե երազե՞լ. այ, ցավն այդտեղ է, քանզի այդ մահվան քնի ժամանակ
Ի՞նչ կերպ երազներ պիտի գան գուցե,
Երբ այս մահացու կապանքը մեզնից թոթափած լինենք։
Ահա, ինչ որ մեզ խորհել պետք է տա, այս նկատումն է,
Որ այսչափ երկար տևել է տալիս թշվառությանը։
Թե ոչ, ո՞վ արդյոք կուզեր հանդուրժել
Աշխարհի այնքան նախատինքներին և մտրակներին,
հարստահարչի անիրավության, մեծամիտ մարդու արհամարհանքին,
քամահրած սիրո տվայտանքներին, օրենքի բոլոր ձգձգումներին,
պաշտոնյաների աներեսության, այն հարվածներին,
որ համբերատար արժանավորը ստանում է միշտ անարժաններից,
այնինչ կարող էր մարդ իր հաշիվը իր ձեռքով փակել մի մերկ դաշույնով։
Ո՞վ կհոժարեր այսքան բեռ կրել,
հեծծել ու քրտնել տաղտուկ կյանքի տակ,
եթե երկյուղը մի ինչ-որ բանի մահվանից հետո, այն անհայտ երկրի,
որի սահմանից ոչ մի ուղևոր չի վերադառնում,
չձգեր կամքը երկբայության մեջ և մեզ չստիպեր տանել ավելի այն չարիքները, որ այստեղ ունենք,
Քան թե սավառնել դեպի նոր ցավեր, որոնց անգետ ենք։
Խոհամտությունն այսպես ամենքիս վախկոտ է դարձնում,
և հենց այս կերպով վճռականության բնածին գույնը
Ախտաժետվում է խորհրդածության գունաթափ ցոլքից,
Եվ շատ ձեռնարկնե՜ր` մեծ ու կարևոր....

Բնագիր տեքստ

To be, or not to be: that is the question: Whether 'tis nobler in the mind to suffer The slings and arrows of outrageous fortune, Or to take arms against a sea of troubles, And by opposing end them? To die: to sleep; No more; and by a sleep to say we end The heart-ache and the thousand natural shocks That flesh is heir to, 'tis a consummation Devoutly to be wish'd. To die, to sleep; To sleep: perchance to dream: ay, there's the rub; For in that sleep of death what dreams may come When we have shuffled off this mortal coil, Must give us pause: there's the respect That makes calamity of so long life; For who would bear the whips and scorns of time, The oppressor's wrong, the proud man's contumely, The pangs of despised love, the law's delay, The insolence of office and the spurns That patient merit of the unworthy takes, When he himself might his quietus make With a bare bodkin? who would these fardels bear, To grunt and sweat under a weary life, But that the dread of something after death, The undiscover'd country from whose bourn No traveller returns, puzzles the will And makes us rather bear those ills we have Than fly to others that we know not of? Thus conscience does make cowards of us all; And thus the native hue of resolution Is sicklied o'er with the pale cast of thought, And enterprises of great pitch and moment With this regard their currents turn awry, And lose the name of action.