Վարդան Ստեփանյան
ազատամարտիկ
Վարդան Ստեփանյան (Դուշման, մարտի 9, 1966 — հուլիսի 3, 1992), Արցախյան ազատամարտի և աֆղանական պատերազմի մասնակից, հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանով և «Շուշիի ազատագրման» մեդալով[1]։ Դուշման մականունը ստացել է Աֆղանստանում[2]։ Զոհվել է 1992 թվականի հուլիսի 3-ին, իր զինվորական ընկերներ Երոյի (Արմեն Երիցյան) և Արայիկի (Արա Ավագյան) հետ մարտական առաջադրանք կատարելիս, ԼՂՀ Մարտունու շրջանի Մյուրիշեն գյուղի մոտակայքում ականի պայթյունից[3]։
Քաղվածքներ
խմբագրել- Խոսքն ուղղված էր Վարդանի մորը, բանակ մեկնելուց առաջ։
- Քանի որ ձեռագիրս լավն է, ինձ Հունգարիա են տանում[2]։
- Աֆղանստան տեղափոխվելու լուրը թաքցնելու նպատակով, իսկ Հունգարիա, որովհետև այդ երկրի տեսարժան վայրերի մասին գիրք էր գտել և նամակները այդ գրքի միջոցով էր գրում։
- Ես կոմունիստ չեմ, ոչ էլ հնչակ կամ դաշնակ։ Ես զինվորն եմ իմ երկրի[3]։
- Մեր պապե՜ր, Շուշին ազատագրված է, հանգստացեք…[2]
- Ես պատերազմին շատ եմ պետք, ինձ գնդակ չի կպչի, իսկ եթե զոհվեմ, միայն դավադիր ականից կլինի[4]։
- Եթե զոհվեմ՝ զինված, մաքուր հագնված կգաք թաղմանս ու գլխիս տակ դաշույն կդնեք, որ էն աշխարհում էլ պայքարեմ...[3]
- Մարմինս մի օր հողը պիտի մաշի, թող որ ազգիս համար մաշեմ այն։
Աղբյուրներ
խմբագրել
