Վերջին ուսուցիչը (վիպակ)
«Վերջին ուսուցիչը», Վարդգես Պետրոսյանի վիպակներից, որը գրվել է 1978 թվականին։
Քաղվածքներ
խմբագրել- Տաճարը քարերից է շարված, ասում էր նա, բայց տաճարը իրենով մի տեսակ ազնվացնում է քարերը։ Քարերը դառնում են տաճարի քարեր։— Լռեց, նորից կրկնեց,— տաճարի քարեր։ Այդպես է և ընկերությունը, որը պետք է գտնել մի ավելի մեծ բանի մեջ, քան դուք ինքներդ եք։ Ընկեր, բարեկամ կարելի է լինել ինչ-որ մեծ, կարևոր բանում, չի կարելի հենց այնպես․․․
- Գիրք կարդալը ծով մտնելու նման է, պիտի գլուխդ պտտվի ծովի անսահմանությունից, պիտի հանկարծ քո մեջ շոշափես հավերժության ներկայությունը, պիտի հանձնվես նրանց տարերքին…
- Անկեղծությունը պարտավորությամբ չի լինում...
- Բարությունն անպաշտպան է, բարությունը բռունցքներ չպիտի ունենա։ Ուրիշի բարությունը կարող է ծիծաղելի թվալ, եթե ինքդ բարի չես...
- Ով սիրում է, նա սիրո դեսպանն է դառնում, սիրո զավակը։ Աշխարհին հարկավոր են միայն սիրուց ծնված զավակներ։ Չար մարդիկ հաշվով կատարված ամուսնություններից են։
- Ով է մեզ ավելի հաճախ խաբում քան մենք ինքներս...
- Կարողացեք մոռանալ, եթե դառնացրել եք իրար։
- - Այս սերունդը հինգերորդ աստիճանի հավասարում է, այդպիսի անլուծելի հավասարումներ կան։ Այս սերնդից միջին հանել և քանորդում ինչ-որ բան ստանալ անհնար է, ամեն մեկը առանձին հավասարում է, որ իր, միայն իր լուծումն ունի։ Եթե ունի։
- - Հեքիաթներ ունեցեք։ Ձեր հեքիաթը։ Ձեր էության ինչ-որ մասով ապրեք հեքիաթի մեջ...
- - Անտոնյան, պատկերացնո՞ւմ ես, Մասիսը հանկարծ մեզ տային։ Ի՞նչ պիտի գրեին քո բանաստեղծները։ Արագածը մերն է, մի տող գրո՞ւմ են։
- Ջահելների հետ տարվող աշխատանքն ինձ հաճախ թվում է բալետ․․․ սառույցի վրա։ Մենք պարում ենք սառույցի վրա, իսկ սառույցից ներքև նրանց կյանքն է, իրենց հոգսերով, հիմարություններով, երազներով, սխալներով։
