Ղևոնդ Ալիշան

հայ հայագետ, թարգմանիչ, պատմաբան, բանաստեղծ
(Վերահղված է Ալիշանից)

Քերովբե Պետրոս Մարգարի Ալիշանյան կամ Ղևոնդ Ալիշան (հուլիսի 6, 1820 — նոյեմբերի 9, 1901), բանաստեղծ, բանասեր, պատմաբան, աշխարհագրագետ, թարգմանիչ։ Եղել է Վենետիկի Մխիթարյան միաբանության անդամ։

Ղևոնդ Ալիշանը 1901 թվականին՝ իր վերջին օրերին
Ղևոնդ Ալիշանը պատկերված Հայաստանի նամականիշի վրա

Քաղվածքներ

խմբագրել
  • Մի ուրանար զերկիրդ և զազգդ սիրուն,
    Ծառն արմատով է ծառ՝ տունն հիմամբ է տուն[1]։
  • Չկա ավելի պատվական արարած, քան մարդը, որի համար ստեղծվել է ամեն բան[2]։
  • Թշնամուն ջախջախելու համար հարված և հանճար է պետք[3]։
  • Արծիվ միտքը արծվի թև ալ կուզե[3]։
  • Տիտղոսներս՝ հայ և քահանա, շքանշաններս՝ Կապաս և Գոտիս[4]։
  • Ճշմարիտ հայրենասիրությունն չէ ասուպ կամ փայլակ մը հանկարծ երևցող և անցնող, ոչ հուր մոլի և թափառիկ, և ոչ կայծակն անկուշտ այրող, լափող. այլ հանդարտ ջերմություն մը՝ հստակ լույսով, անըստգյուտ խղճով[4]։
  • Հաջողությունն շատ հեղ երկնից շնորհք մ'է, բայց առանց երկրիս վրա աշխատելու՝ վերեն հաջողություն չիջներ։ Մանավանդ թե հաջողությունն պատրաստ է իբրև զարև և զանձրև, բայց եթե ագարակն սերմանված չէ՝ ի՞նչ բուսցընեն երկնից՝ շող ու ցողն[4]։
  • Հավատարիմն Աստծո և իր անձին՝ հավատարիմ է և հայրենյաց։ Անհավատարիմն հայրենյաց՝ չէ հավատարիմ և իր հոգվույն և ոչ երկնից։ - Ամենեն սուրբ և ազնիվ գործ և աշխատանք երկրիս վրա՝ երկնից և հայրենյաց համար եղածներն են[4]։
  • Հայրենյաց հրեղեն հոսանքեն չհալող սիրտն՝ շատ այլանդակ այլանյութ պիտի ըլլա[5]։
  • Ազգային հիշատակարանք - անոնք են բնիկ նշանք հայրենյաց - անոնք են յուրաքանչյուր ազգի հայրենյաց ամենեն ազդու և զորավոր արձանագրությունք, միանգամայն և ամենեն սիրելի և սրտառուչ բաներ երկրիս վրա[5]։
  • Այսպես է կենաց ընթացքն - երբեմն լույս և երբեմն մութ, և միշտ հարկ է երթալ, ինչվան որ հասնինք արարչադիր կետը։ -Սակայն ով որ զերկիրս հստակ մի կու ճանչնա այն տաճարին՝ որո վերնահարկն է երկին, միշտ անխռով կերթա, խաղաղ կապրի[5]։

Քաղվածքներ Ղևոնդ Ալիշանի մասին

խմբագրել
  • Ալիշան սիրտ մըն էր, բայց շատ մեծ սիրտ մը։
Այդ սիրտը ամբողջապես լեցված էր երկու պարզ ու մեծ զգացումներով՝ Աստծո սերն ու ազգին սերը[6]։
Արշակ Չոպանյան
  • Ալիշանը բանաստեղծ էր, որ գիտություն կըներ։ Այս կնշանակե, թե գիտությունը կժողվրդականացներ։
Իր թանգարանին, իր մագաղաթներու մատենադարանին և առհասարակ հայրենի բոլոր ավերակներուն մենությանը վերև կախված էր իր հսկայական տավիղը, և ահա Խորենացիին խոսքը երգի կը փոխվեր, Եղիշեի աղաղակը՝ դյուցազներգության, Եզնիկի մտածումը՝ երևակայության, Շնորհալիի աղոթքը՝ օրհներգության, ավերակների տրտմությունը՝ արցունքի, անցյալ նշույլը՝ հրդեհի[6]։
Դանիել Վարուժան
  • Հայր Ղևոնդ Ալիշանը դարուս հայկական հանճարի ներկայացուցիչն է։ Իբրև բանաստեղծ՝ բոլոր բանաստեղծների նահապետն է, իբրև եկեղեցական՝ մի Շնորհալի է, իբրև գիտնական՝ մի հանրագետ է[6]։
Ղազարոս Աղայան
  • Նա Վենետիկի բնակիչ չէ, այլ Ս. Ղազարի, ուր նա ապրում է իր երևակայական հայրենիքում, իր կարմրիկ Ավարայրում, ուր, ավա՜ղ, դարերը անընդհատ թարմացնում են արյունը, իր Տղմուտի ափերում, որ հազար հինգ հարյուր տարի է՝ էլ վճիտ չի հոսում։ Նա ապրում է իր զարմանալի խոհերով, որոնք թանձրանում, ծնունդ են տալիս «Այրարատին», «Սիսուանին», «Շիրակին», ուր ավերակների ծուխն ավելի է, քան ջրաշատ Հայաստանի աղբյուրների ջրերը։ Վաղ առավոտից նա ոտքի վրա է և երերալով եկեղեցի է գնում՝ մրմնջալով Շնորհալու «Զարթիքը» և ուշ գիշերին անկողին է մտնում՝ մրմնջալով իր այրված սրտի զեղմունքը.
«Ով դու ի վաղուց մոռացված հայրենիք,
Ով դու իմ սրտիս անմոռաց տեղիք...»[6]:
Ավետիս Ահարոնյան
  • Իր հատորների և մեր հոգիների մեջ վերակերտեց նա Հայաստան աշխարհը և պատեց մի վիպական, բանաստեղծության մթնոլորտով՝ գեղեցիկ, հրապուրիչ, առասպելական, բայց և իրական[6]։
  • Հայաստանը ոչ ոք այնպես չգիտե, ինչպես նա, ոչ ոք այնքան չի սիրել, որքան նա՝ այս մեծ հայրենասերը։ Իրականությունը նրա գրչի տակ երազ է դարձել, երազը իրականություն։
90-ական թվականների՝ մեր սերնդի համար նա ամենահմայիչ անունն էր, նրա՝ Նահապետի սքանչելի բանաստեղծությունները... Մենք անգիր գիտենք, մեր դասագրքերի զարդն էին[5]։
Ավետիք Իսահակյան
  • Չափաբերական քերթվածոց մեջ արժանահավատ վարպետը ախոյան չունի[6]։
Միքայել Նալբանդյան
  • Ալիշանը հայ կլասիկ գրականության և առանձնապես ազգային հերոսական բանաստեղծության նշանավոր ներկայացուցիչներից է։ Նա առաջիններից մեկն էր, որ մեր նոր գրականության պատմության մեջ վեր հանեց հայ ժողովրդի փայլուն սխրագործությունները և վառ հույսեր տածեց գալիք բախտավոր ապագայի նկատմամբ[6]։
Արսեն Տերտերյան

Աղբյուրներ

խմբագրել
  1. Րաֆֆի Օրացոյց. Թեհրան, Իրան: «Րաֆֆի» օրացոյցների հրատարակչական կազմ. 2008. 
  2. Սուրեն Գրիգորյան, ed (2006). Ասույթներ. «Լուսաբաց հրատարակչատուն». էջ 266. 
  3. 3,0 3,1 Ալբերտ Միքայելյան և Միքայել Մարդումյան, ed (2002). Մտքի Հրավառություն. Զանգակ-97 հրատարակչություն. էջ 97. ISBN 99930-2-263-2. 
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 47։
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 46։
  6. 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 6,6 Վ. Սահակյան, Ռ. Ներսիսյան, Գնահատանքի խոսքեր հայոց մեծերի մասին, Երևան, 2005, էջ 45:


 
Վիքիպեդիա
Կարդացե՛ք Ղևոնդ Ալիշան հոդվածը նաև Վիքիպեդիայում: