Ջիվանի
Հայ գուսան
Ջիվանի կամ Սերոբ Ստեփանի Լևոնյան (1846 — 1909), հայ աշուղ և բանաստեղծ։
Քաղվածքներ
խմբագրել- Այնպես մեռիր, մահդ մարդկանց օգուտ տա։ Առանց հետքի թողնել ու կորչելը լավ չէ[1]։
Քաղվածքներ Ջիվանու մասին
խմբագրել- Ես խեղճ ու կրակ աշուղ Հովհաննես,
- Քեզ ի՞նչ արժանի մի բան ունեմ ես,
- Ի՛նչ էլ որ լինեմ, անփորձ մանկան պես
- Քո աշակերտն եմ, ո՞ւր ես, Ջիվանի[2]։
- Ես պարծանք եմ համարում ինձ, որ Ջիվանուն հայր ասելու պատիվ ունիմ... Ես փոքր ժամանակիցս կարդացել եմ Ջիվանին, սիրել, ոգևորվել և փաստ է, որ Ջիվանու շնորհիվ ես բանաստեղծ եմ. Ջիվանուն եմ առաջին անգամ նմանվել. Ջիվանին է տվել ինձ առաջին բանաստեղծական զարկը...[3]
- Աննըման ծընունդ ես, ազնիվ, գեղեցիկ... «որդեգրված» արաբկիրցիներու կողմե, հարսանիքներու և խրախճանքներու ընթացքին կ՚երգեին ու կը պարեին մեծ եռանդով[4]։
- Անդրանիկ Փոլատյան
Աղբյուրներ
խմբագրել
