Գևորգ Հայրյան

հայ բանաստեղծ

Գևորգ Արմենակի Հայրյան (սեպտեմբերի 18, 1913, գ. Ծավ - նոյեմբերի 8, 1999, Երևան), հայ բանաստեղծ, արձակագիր, գրականագետ, լրագրող, բանասիրական գիտությունների դոկտոր, պրոֆեսոր (1969)։

Գևորգ Հայրյանի հուշատախտակը Երևանում

Քաղվածքներ

խմբագրել
  • Փառքի հետևից վազելով կորցրեց մաշիկները[1]։
  • Տաղանդավոր գրողը գովեստի խոսք ասաց իր նույնպես տաղանդավոր գրչեղբոր մասին, անտաղանդը գունատվեց[1]։
  • Խելացի մարդու խելքը ծով է, հիմարի համար ծովը ծնկներից է[1]։
  • Փշի մեջ կայծ կա, կայծի մեջ՝ փուշ, նրանց շփումից է առաջանում հրդեհը[1]։
  • Գրողի մեծությունը գրվածքի ծավալով չի չափվում[1]։
  • Նրա գրած վեպերը դատարկ էին իր գլխի և հաստ՝ իր փորի նման[1]։
  • Մի աչքով իրենից մեծերի երեսին էր նայում, մյուսով՝ իրենից փոքրերի ձեռքին[1]։
  • Ստին հավատացողը չգիտի ճշմարտության գինը[1]։
  • Խոսում էր գոռգոռալով, որովհետև չէր հավատում իր ասածներին[1]։
  • Ով ինչ ասում էր, գլխով էր անում։ Ասում էին՝ գլխով մարդ է[1]։
  • Նորապսակներն իրար հետ լեզու չգտան, բաժանվեցին լեզվակռվի պատճառով[1]։
  • Ուրիշի փառքից ստացած ջերմությունը երկար տաքացնել չի կարող[1]։
  • Անգրագետ պետի համար գրագետ օգնականը փորձանք է[1]։
  • Պետը չոր մարդ էր, ենթակաները խորհուրդ տվին ամեն օր լոգանք ընդունել[1]։
  • Հավատարիմ կինն անհավատարիմ ամուսնու համար խղճի բեռ է[1]։
  • Առաջ խիղճը վաճառեց, հետո՝ ընկերներին[1]։
  • Մայրենի լեզվով նա կարողանում էր միայն անկեղծ հայհոյել[1]։
  • Ամեն պտուղ իր համն ունի, ամենաանհամը՝ անպտուղ մարդն է[1]։
  • Իր շրջապատում միակն է, որ չի գռփում։ Ամոթից չգիտի՝ ինչ անի[1]։
  • Նրա կինը դաշնամուր էր նվագում, իսկ պետը՝ դուդուկ։ Տանը կնոջ նվագի տակ էր պարում, հիմնարկում՝ պետի[1]։
  • Զրպարտչին առաջ քաշեցին, խելոքին հեռացրին գործից։ Պետը հանգիստ շունչ քաշեց[1]։
  • Նրա բազկաթոռը վաղուց խարխլվել է, բայց չի փլվում, որովհետև դեռ կանգուն է նշանակողը[1]։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 Գևորգ Հայրյան, Խոհեր և փշեր, Սովետական գրող, 1980


 
Վիքիպեդիա
Կարդացե՛ք Գևորգ Հայրյան հոդվածը նաև Վիքիպեդիայում: