Սաադիի վերջին գարունը
Սաադիի վերջին գարունը, Ավետիք Իսահակյանի զրույցներից[1]։
Քաղվածքներ խմբագրել
- Ինչպես մատաղ աղջիկը ժպտում է գգվող սիրականին, այնպես էլ վարդը իր շրթերն է բանում առավոտյան հովիկին։
- Սիրող սիրտը լսում է այն բոլոր խոսքերը, որ մրմնջում են իրերը։ Աշխարհը լի է հնչուն դաշնակություններով։ Աշխարհը թրթռում է անվախճան և սիրավառ արբեցումով։
- Աշխարհը՝ առօրյա և միշտ հիսաքանչ, աշխարհը՝ հնօրյա և միշտ նորաստեղծ, հավիտենական մի անծանոթ հրապույրով առինքնող։
- Ինչու՞ վարդը հոտոտելիս խորհել նրա վաղանցուկ շնորհի մասին։ Պահի′ր հիշատակը բույրի և դյուրին կլինի մոռանալը, որ վարդը թառամած է վաղուց։