Վահե Ղուկասյան
Վահե Ղուկասյան (ծնվ. 1987), հայ արձակագիր:
Քաղվածքներ «Գրողի տարածը» գրքից
խմբագրել- Մեր տունն այնտեղ է, որտեղ մենք երկուսս ենք: Մենք երկուսս եղել ենք քաղաքի բոլոր անկյուններում: Ու ողջ քաղաքը եղել է մեր տունը[1]:
- Երբ կա մեծ սերը` մնացածը դեկորացիաներ են[1]:
- Այս գրողի տարած քաղաքն իմ տունն է: Ամեն ինչ ունի իր պատմությունը: Ես էլ ունեմ իմ պատմությունը, քաղաքը՝ նույնպես: Եվ մեր պատմությունների մի որոշակի ժամանակահատված համընկնում է: Իմ պատմությունը, իմ ապրած տարիների պատմությունը նաև Երևանի պատմությունն է: Իսկ Երևանի պատմության վերջին երկու տասնամյակը ես պատիվ ունեմ համարելու նաև իմ պատմությունը: Իմ և միլիոնավոր այլ երևանցիների:
- Սա իմ տունն է[1]:
- Երբեմն հասկանում ես, որ ի վիճակի ես մի խելահեղ արարքի: Դա նման է խելագարության: Եվ միգուցե հենց խելագարություն է: Օրինակ` գիժ է այն մարդը, որն առաջին անգամ գլուխը պատին խփելուց հետո դաս չի առնում և շարունակում է վազել, գլուխը խփել պատին, վեր կենալ, վազել, նորից խփել գլուխը պատին: Այդպիսի մարդկանց տանում են հոգեբուժարաններ, նստեցնում փափուկ, դեղին պատերով սենյակներում և փակում նրանց վրա աշխարհի դուռը:
- Իսկ գի՞ժ է արդյոք այն մարդը, որն ունակ է կյանքում մեկ անգամ թռչել կամրջից ցած` դեպի լիճը կամ գետը: Էական չէ` նա դա կանի հաճույքի, ինչ-որ բանից փրկվելու, տպավորություն թողնելու, թե սեփական ուժերը փորձելու համար:
- Գի՞ժ է:
- Էականն այն է, որ մարդ ի վիճակի է երբեմն անել այնպիսի բաներ, որոնք դուրս են մարդկային միջին վիճակագրական էակի գործողությունների ցանկից:
- Դա խելագարություն չէ[1]: