Անջրպետ

Բուլղարացի գրող Պավել Վեժինովի վիպակը

«Անջրպետ» (բուլղ.՝ Бариерата), բուլղարացի գրող Պավել Վեժինովի պատմվածքը, որն առաջին անգամ հրատարակվել է 1976 թվականին։ Թարգմանվել է մի շարք լեզուներով՝ այդ թվում հայերեն 1981 թվականին։ Թարգմանիչ՝ Ս․ Հայրապետյան[1]։

«Անջրպետ» գրքի շապիկը

Քաղվածքներ

խմբագրել
  • Կին չկա, որ կյանքում գեթ մի անգամ որևէ անմիտ ու անուղղելի բան արած չլինի։
  • Ես ապրում էի վերջին հարկում, իմ վերև միայն երկինքն էր, ամպերը և փափկասուն, ծույլ մուսաները։
  • Կյանքն ու մահը հավերժական լինելիության միմյանց հերթափոխող երկու պատրանքային դեմքերն են միայն։
  • Ինչեր ասես, որ չեն պատահում կյանքում։ Հիմար, սովորական և, այդուհանդերձ, անսպասելի բաներ։
  • Ավելի լավ է ինքդ քեզ ինչ-որ մեկը երևակայես, քան լինես ոչինչ։
  • Ախր կարիքը ամեն բան կսովորեցնի, այնպիսի ուժ ես ստանում, որ հետո զարմանում ես՝ թե որտեղից։
  • Տղամարդու համար այնքան էլ հաճելի չէ, երբ իրենից չեն ամաչում։
  • Այս աշխարհում շտապելու հարկ չկա, բոլոր ճանապարհները չափված են։
  • Քանի դեռ փողը կա աշխարհում, մարդիկ ինչպես էլ դիմակավորվեն, միշտ կմնան նույնքան ողորմելի ու գծուծ, ինչպես հիմա են։
  • Մարդ պիտի հարգի իրեն։ Թեկուզ այն մի կաթիլ մարդկայինի համար, որ կա իր մեջ։
  • Ոչ ոք, անշուշտ, չի կարող ճախրել երկնքում, ոչինչ չզոհաբերելով։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. Մ․ Հակոբջանյան (2014). Հայ թարգմանական գրականություն. հատոր Բ. Երևան: Հայաստանի ազգային գրապալատի հրատարակչություն. էջ 318. 


Աղբյուրներ

խմբագրել