Կոստանդին Երզնկացի (1250-ական թթ. - 1314-1328 թթ.), միջնադարյան հայ տաղերգու։

Քաղվածքներ

խմբագրել
  • Երկիրս է մայր աննմանի,
Զինչ գեղեցիկ իրք ծնանի,
Շատ բարությունք ինք սնանի[1]
  • Սերը սեր է ավելացնում[1]։
  • Լույսը լույսից ծնվեց,
արեգակի մեծ լույսից[1]։
  • Քո գերանը չես տեսնում,
ուրիշի աչքից շյուղ ես հանում[1]։
  • Ոմանք են անհոգի,
աչքերով կույր և անիմա,
Որ չես հավատում
արեգակին ու իր լույսին[1]։
  • Ով որ սեր չունենա,
նրանում գեղեցկություն չկա[1]։
  • Ով որ չունի սերմն բարի,
Փուշ կա բուսած փոխան պտղի[1]։
  • Իմաստունին ո՞վ կհաղթի,
Եթե չարությամբ չգործի[1]։
  • Դու ծառ եղի՛ր պտղաբեր
և հողի մեջ արմատացած[1]։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Թևավոր Խոսքեր, «Խորհրդային գրող», Երևան 1989, 113 էջ։


 
Վիքիպեդիա
Կարդացե՛ք Կոստանդին Երզնկացի հոդվածը նաև Վիքիպեդիայում: