Դավիթ Խաչիյան
հայ արձակագիր, թարգմանիչ, դրամատուրգ
Դավիթ Էդուարդի Խաչիյան (1968, Վանաձոր), հայ ժամանակակից արձակագիր, թատերագիր, թարգմանիչ։
Քաղվածքներ
խմբագրել- Մենք մոռացել ենք երազելու մասին։ Իսկ երազողներին անվանում ենք միամիտ իդեալիստներ, կյանքից և իրականությունից վերացած պոետներ… Մինչդեռ հենց երազանքից է սկսվում ամեն ինչ։
- Երազեք և թողեք, որ ձեր երեխաները երազեն։ Ոչ թե մասնագիտություն ընտրեք նրանց համար, այլ օգնեք երազել և գնալ երազանքների հետևից։
- Ոչ թե երազել բժիշկ դառնալ, այլ երազել մարդկանց բուժելու մասին։ Սա նպատակ է, իսկ բժիշկ դառնալը՝ ճանապարհ, որը պետք է ցույց տալ մեր ուստրերին ու դուստրերին։
- Ոչ թե երաժիշտ դառնալ, այլ ապրել ու զբաղվել երաժշտությամբ։
- Ոչ թե դառնալ գեներալ, այլ զենքը ձեռքին կռվել հայրենիքի համար ու մյուսներին էլ առաջնորդել հանուն այդ վեհ գործի։
- Սա է երազանքի իմաստը։ Ընդ որում՝ երազանքն ինքնին պետք է մեծ լինի։ Տիեզերական օրենք է՝ ստանում ես այն, ինչ ուզում ես քո ողջ էությամբ։ Այդ դեպքում տիեզերքը քեզ կօգնի և ճանապարհ ցույց կտա։ Պարզապես ուժեղ և հետևողական եղիր այդ ճանապարհով մինչև վերջ անցնելու համար[1]։
- Մասնագիտական գործունեության բնագավառից դուրս բոլորը պրոֆեսորներ են։ Ֆեյսբուքյան գերպրոֆեսորներն էլ՝ մի այլ պատմություն։ Իսկ սա ընդամենը ոչ պրոֆեսիոնալիզմի արդյունք է` բնորոշ հետամնաց երկրներին[2]։
- Զբոսաշրջությունը այն հազվագյուտ ոլորտն է, որը կարող է մեծ եկամուտներ բերել Հայաստանին ու հայերին։ Զբոսաշրջիկի բերած գումարից բոլորն են օգտվում` հյուրանոցից մինչև Վերնիսաժում հուշանվերներ վաճառողները։ Բայց դրա համար գոնե պետք է ապրանքային տեսքն ապահովել։ Եվ եկեք մի պարզ իմաստություն էլ չմոռանանք` մաքուր է ոչ թե այնտեղ, որտեղ մաքրում են, այլ այնտեղ, որտեղ չեն թափում[3]։
- Բայց, միգուցե, պետք չէ՞, որ մարդու բոլոր երազանքներն իրականանան: Ինչ-որ բան էլ պիտի անհասանելի մնա, որ մարդը ճախրելու տեղ ունենա, սիրելու տեղ, երազանքներ ու հույսեր: Երազանքներ չունեցող մարդը սպառված է…[4]
