«Իժերի կծիկը» (ֆր.՝ Le Nœud de vipères), ֆրանսիացի արձակագիր Ֆրանսուա Մորիակի վեպը, որը հրատարակվել է 1932 թվականին։ Հայերեն է թարգմանվել 1964 թվականին։ Թարգմանիչ՝ Ա․ Տայան[1]։

«Իժերի կծիկը» գրքի շապիկը

Քաղվածքներ

խմբագրել
  • Մի՞թե ես մի ժամանակ եղել եմ ատելությամբ վառված հիվանդագին մի էակ, որ ամբողջ գիշերներ մտածել է ոչ թե հագեցնել իր վրեժը, այլ մտածել է լոկ մի վրեժ ըմբոշխնել։
  • Ես իմ ամբողջ կյանքն անցկացրել եմ զոհաբերություններ անելով, որոնց հիշողությունը ինձ թունավորել է, իմ մեջ սնուցել, պարուրել է վիրավորանքի այն զգացումը, որ աճում և ամրանում էր ժամանակի ընթացքում։
  • Ատում են միմյանց և չեն կարողանում պրծնել միմյանցից. այդպես էլ ապրում են մի հարկի տակ։
  • Քո մեջ կա ինչ-որ բան, քեզանից բխող ինչ-որ բան, որի նկատմամբ ես ուզում եմ հաղթող հանդիսանալ։
  • Նա սիրել չգիտեր, բայց թույլ էր տալիս, որ սիրեին իրեն…
  • Ինչքան ավելի էի ես հակված հավատացնելու իմ կարևորությունը, այնքան ավելի դու ջանում էիր ինձ զգացնել իմ ոչնչությունը։
  • Նախանձել արհամարհելի մարդկանց. սա մի ամոթալի զգացում է, որ կարող է թունավորել մարդու կյանքը։
  • Ես քեզ սիրում էի և պատրաստ էի սիրելու այն ամենը, ինչ կազմում էր քո հոգեկան էությունը։
  • Դու մի ժամանակ ինձ փրկեցիր դժոխքից, և դու ինձ նորից վերադարձրիր դժոխք։
  • Ապագան նրանցն է, ովքեր փոքր խաղագումարով են սկսում։
  • Դուք չեք կարող պատկերացնել տանջանքները ծերունու, որ ոչինչ չի ստացել կյանքից և ոչինչ չի սպասում մահից։
  • Այն մարդկանց մոտ, որոնք չգիտեն թե ինչ բան է փոխադարձ սերը, կա առանձին հոտառություն, որով նրանք զգում են կրքոտ սերը ուրիշերի մոտ։
  • Ես սիրել եմ մի կնոջ, և նա, գուցե, սիրել է ինձ։
  • Իսկական չար մարդը բացահայտորեն չի խոսի իր չարության մասին։

Ծանոթագրություններ

խմբագրել
  1. Մ․ Հակոբջանյան (2013). Հայ թարգմանական գրականություն. հատոր Ա. Երևան: Հայաստանի ազգային գրապալատի հրատարակչություն. էջ 371. 

Աղբյուրներ

խմբագրել