Հովհաննես Մելքոնյան
հայ դրամատուրգ, գրող
Հովհաննես Մելքոնյան (փետրվարի 27, 1937, Անիպեմզա, ՀԽՍՀ — դեկտեմբերի 6, 2009, Երևան, Հայաստան), հայ գրող, դրամատուրգ։
Քաղվածքներ
խմբագրել- Ինչպես որ ազատությունը երկար վայելած մարդը գիտի ազատության գինը և պատրաստ է կյանքը դնել՝ հանուն ազատության, այդպես էլ ազատության մեջ երկար ապրած ու բարգավաճած ազգերը պատրաստ են մահու-կենաց կռիվ մղել՝ հանուն անկախության և ազատության[1]։
- Անմեղ թափված արյունը չի լերդում, չի նեխում, հող չի դառնում[2]։
- Հողը հայրենիքի հոգին է և, ինչպես որ մարդու հոգին բաժանել չի կարելի, այդպես էլ անբաժան է հայրենիքի հոգին՝ հողը[3]։
- Հողը հող է՝ միշտ իր տեղում է մնում[4]։
- Հողի փոշին՝ հողի փոշի, հենց որ քամի է ելնում՝ դառնում է գաղթող և երկրից երկիր է գնում[4]։
- Զենքով ավերած բնիկ հայի հողը չի կարող դառնալ քոչվոր թուրքին հայրենիք[5]։
- Հողը հայրենիք է դառնում ոչ թե զենքի ավերելով, այլ քարը քարի վրա դնող մուրճի և հողը ակոս-ակոս անող խոփի արարումով[5]։
- Գետերի ջրերն էլ են հոսում գնում, բայց հունը չի ցամաքում։ Հարենիքը հուն է՝ չի ցամաքի[5]։
- Առանց հողի աշխարհն անալի և անհամ կլիներ, և մարդկային գոյությունը կդադարեր։ Պահպանիր աշխարհի աղն ու համը՝ հողը[6]։
- Ով մայր չունի՝ մորից զուրկ է, որբ է։ Հոգեպես որբ է նաև նա, ով չգիտի մայրենի լեզուն։ Ֆիզիկական որբությունը երևի ավելի տանելի է, քան հոգևոր որբությունը[7]։
- Ով մեռնում է՝ վրեժն անկատար թողած, նա հողի տակ էլ շունչը բերանում է՝ և ժամանակ առ ժամանակ խոսում է որոտի ձայնով, ամրոպի ճայթյունի նման, հեղեղի զայրույթով[8]։
- Նրանք, որ զայրացած են և ում մեջ զայրույթի պոռթկում կա ժողովրդի դառն ճակատագրի համար, իրենց ծնող ժողովրդի իսկական զավակներն են[9]։
- Մահի սահմանները աշխարհի սահմաններից մեծ են[10]։
- Սպին վերքի հիշողությունն է[11]։
- Երբ հայրենիքը վտանգի մեջ է, պիտի սիրտդ կրծքիցդ հանես, և տեղը կատաղի առյուծ կապես և առյուծավարի կռվես թշնամյաց դեմ[11]։
- Մարդ կա այնպես է ապրում, որ կյանքի ընթացքում նրա սիրտը դառնում է մսի կտոր, հոգին՝ քարի կտոր[11]։
- Այնպես ապրիր, որ սիրտ ու հոգիդ պահելով, մարմինդ ևս դառնա հոգի[11]։
- Քնած հայի գիշերային երազներն անգամ ցավոտ ու ճմլիչ են[12]։
- Ով կորցրածն անդարձորեն կորցրած է համարում, ուրեմն ունեցածն էլ կկորցնի և առհասարակ նա ընդմիշտ կորած է[13]։
- Քծնանքն ու շողոքորթությունը յուրատեսակ սանդուղքներ են, որոնցով մարդիկ ինչքան բարձրանում են, այնքան ստորանում են[14]։
- Իր գործած ամեն չար արարքով մարդն ինչ-որ չափով ինքն իր մեջ հոգով մեռնում է[15]։
- Ճշմարիտ գրողները հոգևոր երկունքի ցավով են գրքեր գրում[16]։
- Գիրք ընթերցելը հոգևոր մարզանք է[17]։
- Ազգն ու հայրենիքը պահելու համար հարկավոր է բերդապատել ոչ միայն հողը, այլ նաև ոգին և առաջին հերթին ոգին[18]։
- Հողն իմաստուն գիրք է դառնում, երբ հերկվում է և սերմանվում[19]։
- Գիրքը բերրի հող է դառնում, երբ էջ առ էջ ճշմարտությամբ է սերմանվում[20]։ )
- Քծնանքն իր տեսակի սանդուղք է, որով մարդ ինչքան բարձրանում է, այնքան ստորանում է[21]։
- Միջակ մարդուն երբ մեծ դիրք ու աստիճան են տալիս, դառնում է բարձրաստիճան միջակություն[22]։
- Որտեղ ներկա է կատուն, մկները բացակա են[23]։
- Ով ձախողում է՝ գրող չի դառնում, քննադատ է դառնում՝ գրողների հանդեպ ոխը սրտում պահելով[24]։
- Մարդիկ կան, որ աչքերը բացում են և ամբողջ կյանքում զբաղվում են աչքակապությամբ[25]։
- Երբ մարդու աջ ու ձախ ոտքերը հակառակվում են, մեջտեղ է գալիս կաղությունը[26]։
- Ազնիվ ու ժուժկալ մարդիկ մտածում են գլխով, ագահները՝ փորով[27]։
- Երբ ագահ ու շատակեր մարդիկ իրենց փորը դարձնում են կենտրոն, նրանց գլուխը դառնում է ծայրամաս[28]։
- Օճառը մաշվում, բարակում է ջրի թշնամանքից, ջուրը զայրույթից փրփրում է օճառի նկատմամբ տածած ատելությունից և մեջտեղը շահում են կեղտոտ ձեռքերը[29]։
- Առնետների և առնետանման մարդկանց պողոտան կոյուղին է[30]։
- Անասունը գնում է՝ կաշին է մնում։
- Մարդը գնում է` անունն է մնում[31]։
Ծանոթագրություններ
խմբագրել- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, «Նաիրի» հրատարակչություն, 1990թ, էջ 32
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 33
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 35
- ↑ 4,0 4,1 Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 36
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 37
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 38
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 39
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 40
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 42
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 44
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 45
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 48
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 55
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 128
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 135
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 147
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 147
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 148
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 154
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 154
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 166
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 166
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 170
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 170
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 170
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 170
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 171
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 1172
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 173
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 174
- ↑ Հովհաննես Մելքոնյան, Քարոզարան, էջ 175
