Նա, ով իր առողջությունը ուզում է փնտրել ոչ թե աշխատանքի, այլ անգործության մեջ, վարվում է ճիշտ այնպես հիմարաբար, ինչպես իր ձայնը լռությամբ կատարելագործել ցանկացողը[1]։
Աշխատությունը բոլոր առաքինություններիմայրն է, ինչպես ծուլությունը ծնող է ամենայն մոլության։ Անգործ մնացած հողի վրա բուսնում են ամեն տեսակի անպիտան խոտեր, իսկ մշակվող հողը, որը նպատակ ունի շատերին սնունդ տալու, զարդարվում է ամեն տեսակի բարիքով[2]։
Ծուլությունը հավասարապես նվաստացնում է թե՛ առանձին անհատների և թե ամբողջ ազգերի։ Ծուլությունը ոչ մի ժամանակ ոչ մի լավ բան չի կատարել աշխարհում և երբեք չպիտի կատարի։ Ծուլությունը երբեք չի բարձրացել երկնամերձ լեռները, երբեք չի էլ հաղթահարել որևէ խոչընդոտ։ Դատարկության ու ծուլության հետևանքը միշտ եղել է ու կլինի դատարկությունն ու ձախողությունը։ Ծուլությունը մի բեռ է խիստ ծանր, արգելք է և անչափ վնասակար։ Դրան անձնատուր եղած մարդիկ միշտ անօգուտ են, միշտ տրտնջացող, միշտ վշտահար, հուսահատ ու միշտ թշվառ։ Ծուլությունը, որքան աշխատանքի, այնքան էլ երջանկության թշնամին է[3]։
Աշխատանքը մեր գոյության օրենքն է, մարդկանց ու ազգերի առաջ տանող ամենամեծ սկզբունքը։ Մարդկանց մեծամասության համար աշխատանքը անհրաժեշտ մի բան է, որից կախված է նրա կյանքը։ Այսպես թե այնպես բոլորս էլ պարտավոր ենք աշխատել, որպեսզի արժանավայել կյանք վարենք[4]։
Աշխատանքը կարող է լինել մի ծանր բեռ ու պատուհաս, սակայն փառք ու պատիվ բերել մեզ։ Առանց աշխատանքի ոչինչ չի կարելի ստեղծել։ Մեր մեջ եղած ամեն ազնիվ ու լավ բան ստեղծվում է աշխատանքով։ Եթե աշխատանքը ոչնչացվեր, բարոյական մահ կհասներ մարդկությանը[5]։
Աշխատանքը կարգապահության վարժեցնող մի միջոց լինելով, կարող է բնավորության կրթիչների շարքը դասվել։ Աշխատանքը եթե անմիջական մի արդյունք էլ չտա, ավելի օգտակար է, քան դատարկությունը, քանի որ մարզում է մեր ձեռքերը, մեր միտքը, ուրեմն և մեզ՝ մարզում, պատրաստում է մի արգասավոր գործի համար։ Աշխատանքի սովորությունը վարժեցնում է կարգապահության, ստիպուն է խնայել ժամանակը և իմաստաբար բաժանել այն[5]։
Աշխատանքը վարժեցնում է ուշադրության և ջանասիրության, հրահանգում է միտքը, տալիս է դրան միջոցներ, կամքին հաղորդում է ազատություն և ուրիշ հատկություններ, որոնք բոլորն էլ նպաստում են հաջողակ առաջ տանելու որևէ գործ։ Աշխատասեր ու ջանասեր լինել երիտասարդ հասակում՝ նշանակում է ձեռք բերել հաստատուն բնավորություն, որը նշանակում է հարատև ուշադրության և տոկունության համար անհրաժեշտ հատկություն և կամքի կորով։ Իսկ դրանցով կարելի է հաղթահարել ամեն ինչ[6]։
Ես հավատում եմ սիստեմատիկ աշխատանքի անհրաժեշտությանը և երբեք չեմ սպասուն ներշնչանքի։ Բնավորությամբ ես ոչ միայն փնթի ու թափթփված մարդ էի, այլև մելամաղձոտ։ Բայց իմ մեջ կարողացա հաղթահարել թե՛ մեկը և թե՛ մյուսը։ Ինձ մոտ դրսևորվեց կարգապահությունը, որի անհրաժեշտությունը զգացել էի նավաստի եղած ժամանակ[8]։
Երեխաներն աշխատանքը դարձնում են ուրախ, բայց նրանց պատճառով անհաջողությունները թվում են ավելի վշտացուցիչ․ երեխաների շնորհիվ կյանքը թվում է ավելի հաճելի, իսկ մահը՝ նվազ սարսափելի։
Այժմ իմ մեջ Եվրոպայում ողջ բարոյական դատողության և աշխատանքի սայրն է։
Կինն ու հանճարը չեն աշխատում։ Կինը ցայժմ եղել է մարդկության գերագույն շքեղությունը։ Այն բոլոր պահերին, երբ մենք մեր լավագույնն ենք անում, մենք չենք աշխատում։ Աշխատանքը սոսկ միջոց է, որը տանում է այդ պահերին։
Ամեն ինչ ենթարկվում է միայն աշխատանքին, մարդու աշխատանքին․ այսպիսին է պատմության լոզունգը։
Զրույցն ու խոսքերը հարկավոր են, բայց դրանք միայն սկիզբն են․ կյանքի ամբողջ էությունը գործերն են, խոսքից գործի անցնելու ունակությունը, դրանց համաձայնվածությունը։
